Πόσο πιθανό είναι η «ελληνοτουρκική προσέγγιση» που «σφραγίστηκε» με τη Διακήρυξη των Αθηνών, να οδηγήσει σε «συμφωνία για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ» ακόμη και μέχρι το τέλος του 2024;
Τοποθετώντας στη σειρά «κυβερνητικές διαρροές» αλλά και επίσημες δηλώσεις από τον Δεκέμβριο του 2023 όταν υπογράφτηκε η «Διακήρυξη των Αθηνών» μέχρι σήμερα, αβίαστα διαπιστώνει οποιοσδήποτε πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη οδεύει ολοταχώς προς συμφωνία ,χωρίς να έχει ενημερώσει κανέναν για το τι έχει συζητηθεί ή ακόμη χειρότερα έχει συμφωνηθεί, ειδικά από τον Δεκέμβριο του περασμένου έτους. Διδασκόμενος από τα λάθη Τσίπρα που πρόβαλε τις συζητήσεις για τη συμφωνία των Πρεσπών ως «επιτυχία για την επίλυση ενός σοβαρού ζητήματος», ο κ.Μητσοτάκης ακολουθεί άλλη τακτική. Κάνει συζητήσεις, συναντήσεις, επαφές, δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν, καθησυχάζει την κοινή γνώμη με διαρροές που λένε ότι «θα πάρει χρόνια αυτή η διαδικασία» και στοχοποιεί ως «πολεμοκάπηλους» όσους ασκούν κριτική στην ΙΧ διαχείριση των ελληνοτουρκικών.
Αμέσως μετά από την υπογραφή της Διακήρυξης των Αθηνών ο κυβερνητικός μηχανισμός διαβεβαίωνε την ελληνική κοινή γνώμη μέσω δηλώσεων και διαρροών ότι το κείμενο της Διακήρυξης των Αθηνών δεν ήταν πουθενά δεσμευτικό. Ως συνήθως η κυβέρνηση Μητσοτάκη λέει μισές αλήθειες και μεγάλα ψέματα.
Ο ομότιμος καθηγητής του ΕΚΠΑ Χρήστος Ροζάκης γνωστός για τις θέσεις του στα ελληνοτουρκικά έγραψε στην Καθημερινή:
«…Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι είναι ένα περιττό κείμενο μηδαμινής έννομης σημασίας. Το κείμενο της Διακήρυξης περιέχει μείζονες διατάξεις που αφορούν την οικοδόμηση φιλικών δεσμών ανάμεσα στις δυο χώρες, ανάμεσα στις οποίες διακρίνουμε την υπενθύμιση των θεμελιωδών σκοπών του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, που είναι η διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και η φιλική συνεργασία μεταξύ των κρατών. Παράλληλα συμφωνούν στην καλλιέργεια φιλικών σχέσεων, αμοιβαίο σεβασμό, ειρηνική συνύπαρξη, κατανόηση και την επίλυση των διαφορών τους με ειρηνικά μέσα και σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Αυτό το τελευταίο, δηλαδή το Διεθνές Δίκαιο, δείχνει πόσο μακριά βρισκόμαστε από την έναρξη των διαφορών (1974), τότε που η Τουρκία θεωρούσε ότι όλες μας οι διαφορές ήταν πολιτικές και πως η μόνη πρέπουσα επίλυση ήταν η πολιτική λύση. Εκείνη δηλαδή που θα επιβαλλόταν με την ισχύ και όχι με το δίκαιο.
Στη βάση του εκτεταμένου προοιμίου, τα δύο μέρη συμφώνησαν στην έναρξη ενός πολιτικού διαλόγου επισημοποιώντας έτσι τον διάλογο που έχει ήδη εκκινήσει ανάμεσα στους δύο υφυπουργούς των Εξωτερικών για την αντιμετώπιση θεμάτων αμοιβαίου ενδιαφέροντος και τις διερευνητικές διαβουλευτικές συνομιλίες. Στην ουσία, ο πολιτικός διάλογος είναι ο κληρονόμος των διερευνητικών επαφών του παρελθόντος, που αναλαμβάνει το βαρύ έργο της λείανσης των διαφορών σε προκριματικά θέματα, πριν από την έναρξη των επίσημων διαπραγματεύσεων για την ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου και την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Εδώ θα κριθεί η καλή διάθεση και η πίστη της Τουρκίας στην εξεύρεση λύσης για τα όρια της αιγιαλίτιδας ζώνης, αλλά και η ετοιμότητα της Ελλάδας για τον τρόπο που θα ανταποκριθεί στο ζεύγμα ανοιχτή θάλασσα και αβλαβής διέλευση στα στενά τμήματα, στο Αιγαίο. Παράλληλα, όμως, αναβαθμίζεται και ο ρόλος του πολιτικού διαλόγου, γιατί δεν περιορίζεται στις διερευνητικές, αλλά επεκτείνεται και σε θέματα αμοιβαίου ενδιαφέροντος. Σημαίνει αυτό ότι ο πολιτικός διάλογος παίζει τον ρόλο του κατευνασμού κρίσεων που θα μπορούσαν να εκτροχιάσουν την ειρήνη και την καλή γειτονία, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του crisis management; Το ερώτημα θα απαντηθεί στο πεδίο, εάν προκύψει τέτοια ανάγκη».
Το ερώτημα απαντήθηκε στο πεδίο από τον Δεκέμβριο μέχρι και σήμερα . Πράγματι δεν υπήρξε κρίση. Μόνο που για να συμβεί αυτό η ελληνική κυβέρνηση προχώρησε σε σημαντικότατες υποχωρήσεις που δίνουν άπλετο χώρο στην Τουρκία να προωθήσει το «δικό της Αιγαίο». Η Κάσος είναι το τελευταίο περιστατικό. Έχουν προηγηθεί κι άλλα και καλό είναι να μην τα ξεχνάμε.
ΠΗΓΗ militaire.gr/
