Ανερυθρίαστα ο Μητσοτάκης παραδέχτηκε -και διαμήνυσε, ενόψει εκλογών- ότι η Ν.Δ. λειτουργεί ως γραφείο ευρέως εργασίας. Όχι, δεν μίλησε για αξιοκρατία…
Στα δημοσιογραφικά γραφεία κυκλοφορεί ένας αφορισμός, που δεν είναι διασταυρωμένο κατά πόσο γεννήθηκε όντως από το σπινθηροβόλο πνεύμα του Μαρκ Τουέιν -«μην αφήνεις την αλήθεια να σου χαλάσει μια καλή ιστορία»-, αλλά ταιριάζει απόλυτα στην επικοινωνιακή στρατηγική του Μητσοτάκη.
Την ώρα που ο Παύλος Μαρινάκης κραδαίνει το αντιΣΥΡΙΖΑ αφήγημα του 2015-2019, λες και δεν έχουμε κυβέρνηση της Ν.Δ. εδώ και 5 χρόνια, ο Μητσοτάκης ενδύεται τον μανδύα του μειλίχιου πολιτικού και παρουσιάζει μια όμορφη θετική ιστορία, μια χώρα σφύζουσα από οικονομική υγεία, στα όρια της ευτυχίας. Επικαλείται την έξοδο του Πάσχα ως δείγμα μιας ευμάρειας που εξαπλώνεται στη χώρα, αναφέρει κάτι πειραγμένους οικονομικούς δείκτες, που δεν συνάδουν με τα διεθνή στοιχεία, κρύβει τα μέτρα που θα φέρει και -μεγαλόψυχα...- αναγνωρίζει πως υπάρχει μια κάποια ακρίβεια, που όμως δεν την πειράζει για να μην χαλάσει τη δημοσιονομική σταθερότητα. Άλλωστε, λέει η όμορφη ιστορία του, το ζήτημα δεν είναι αυτή καθαυτή η ακρίβεια (δηλαδή η αισχροκέρδεια και ο πληθωρισμός της απληστίας), αλλά τα εισοδήματα που αυξάνονται μεν, αλλά, καταπώς ισχυρίζεται, απλώς πρέπει να αυξηθούν και άλλο. Μαγικά...
Στο πλαίσιο αυτής της όμορφης ιστορίας, ο Μητσοτάκης πανηγυρίζει τη μείωση της ανεργίας και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Ποιος ασχολείται, σου λέει, τι μισθούς δίνουν και με ποιες συμβάσεις, όλα αυτά είναι σαν τα αρνιά του Σκρέκα - δεν είναι ακριβά ή φθηνά, αλλά απλώς βαριά ή ελαφριά... Λέει, όμως, και κάτι άλλο (στη συνέντευξη στο protothema.gr), που είναι γνωστό μεν, αλλά έτσι ανενδοίαστα και ανερυθρίαστα δεν το ομολογούσαν: «Μου είπε ένας συνάδελφος βουλευτής κάτι το οποίο μου έκανε εντύπωση, ότι πριν από πέντε χρόνια, το 2019, έρχονταν στο γραφείο του πάρα πολλοί συμπολίτες και ζητούσαν δουλειά. Σήμερα έρχονται εργοδότες και ψάχνουν εργαζόμενους».
Οχι, ο πρωθυπουργός δεν μίλησε για αξιοκρατία... Απλώς έναν μήνα πριν από τις εκλογές αναγνώρισε δημοσίως -και συνάμα διαμήνυσε προς κάθε κατεύθυνση- πως το κόμμα της Ν.Δ. λειτουργεί σταθερά ως γραφείο ευρέσεως εργασίας, ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους εξαρτημένους από τον μισθό τους, που η Πολιτεία υποτίθεται πως οφείλει να προστατεύει, και στους ιδιώτες εργοδότες τους, που υποτίθεται ότι οφείλει να ελέγχει... Το πελατειακό μοντέλο στα καλύτερά του...
ΠΗΓΗ ΑΥΓΗ
