Είναι αδιανόητα όσα συνέβησαν τις τελευταίες μέρες σε ό,τι αφορά το έγκλημα των Τεμπών; Είναι υπερβολικά; Μη αναμενόμενα; Δεν θα μπορούσαμε, επ’ ουδενί, να τα φανταστούμε; Ξεπέρασε η Δεξιά τον εαυτό της;
Η απάντηση, νομίζω, είναι αρνητική. Τα περισσότερα από όσα συνέβησαν είναι λογικώς, αλλά και ηθικώς, εξηγήσιμα.
Εκτός, ίσως, από ένα. Τα βροντερό χειροκρότημα μετά την ομιλία του Καραμανλή στη Βουλή. Αυτό το ξέσπασμα δικαίωσης της παρατάξεως, που εμφατικά επιβράβευσε ένα άξιο μέλος της.
Αυτά που συνέβησαν είναι και ηθικώς εξηγήσιμα, στο μέτρο που δεν υπάρχει μία ηθική. Υπάρχει, όπως έλεγε ο Τρότσκι, «η ηθική τους και η ηθική μας». Που σημαίνει ότι ο πρακτικός βίος δεν δεσμεύεται, παρά μόνο από την επιλογή. Την ενσυνείδητη επιλογή. Ο κυνισμός είναι μια συνήθης τέτοια επιλογή -και δεν εννοώ προφανώς τον κυνισμό του αρχαιοχίπη Διογένη.
Των σημερινών κυνικών η μελέτη δεν αφορά μόνο τη φιλοσοφία, αλλά, κυρίως, την καθαρματολογία. Ο κλάδος δεν υφίσταται ακόμη ως διακριτή επιστημονική πειθαρχία. Δεν μπορώ, ωστόσο, να φανταστώ άλλη λύση για τη μελέτη του παροξυσμικού κυνισμού. Οντας κυνικός, δεν είναι ότι δεν ξέρω. Ξέρω και παραξέρω τι κάνω, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει καθόλου να το κάνω και να το ξανακάνω.
Η αποθέωση, ωστόσο, του Καραμανλή είναι αλλαγή πίστας. Πρόκειται για το ίδιο γκέιμ, αλλά στο «υψηλότερο επίπεδο». Η βιομηχανία παραγωγής εμεσμάτων απογειώθηκε.
Και αυτό, λογικώς, δεν είναι εντελώς εξηγήσιμο, έστω κι αν ηθικώς είναι. Γιατί δεν ήταν αναγκαίο. Αφού, μάλιστα, όπως είπε κι ο Μητσοτάκης, κοίταζαν στα μάτια τους γονείς. Σκεφτείτε και να μην τους κοίταζαν. Η Δεξιά πρέπει να φύγει. Αλλιώς, δεν θα μείνει τίποτε όρθιο. Προβλέπω, ωστόσο, πως δεν θα φύγει. Οχι γιατί, όπως είπε κάποιος πρόσφατα, θα κάνει νοθεία. Δεν τη χρειάζεται τη νοθεία.
Ο λαός της ιδιοκτησίας, μαζί με τον λαό της πατρίδος, της θρησκείας και της οικογένειας, διαμορφώνουν μια ισχυρότατη βάση για τη μεγάλη εκλογική επίδοση της Δεξιάς. Κυρίως, ο πρώτος, ο λαός της ιδιοκτησίας. Αυτό το 30%-35%, το οποίο έχει εντελώς υλικούς -και βάσιμους, από λογική, δηλαδή από συμφεροντολογική άποψη- λόγους να στηρίζει, μετά παρρησίας, τη Δεξιά.
Η εκλογική αμφισβήτηση της Δεξιάς, λοιπόν, θα απαιτούσε τη μεγάλη συσπείρωση της αντίθετης, ταξικά, πρώτα από όλα, πλευράς. Την αστική τάξη μπορεί να την κερδίσει μόνο η εργατική. Ιδίως η εργατική νεολαία. Η οποία είναι, στους καιρούς της διαρκούς επισφάλειας, της συνεχώς επαπειλούμενης ανεργίας και της θηριώδους εκμετάλλευσης, το πολύ μεγάλο τμήμα της νεολαίας. Η ζωή αυτού του πολύ μεγάλου τμήματος καθορίζεται σε απόλυτο σχεδόν βαθμό από τη συνθήκη των αρνητικών προσδοκιών. Τα παιδιά που δεν συνεχίζουν στο Λύκειο, τα αγόρια και τα κορίτσια των ΕΠΑΛ, οι νέοι πτυχιούχοι, των οποίων οι οικογένειες δεν έχουν ούτε οικονομική δυνατότητα ούτε κοινωνικά δίκτυα, για να τους ενισχύσουν, είναι η απόλυτη πλειονότητα της νεολαίας. Και είναι εργατική τάξη.
Αόρατη στο πολιτικό πεδίο. Προκαλώντας ελάχιστα το ενδιαφέρον των επαγγελματιών πολιτικών -και αυτών της Αριστεράς, βεβαίως. Δεν είναι τυχαίο πως οι τελευταίοι αναφέρονται αποκλειστικά σχεδόν στο brain drain, αγνοώντας τους πολυάριθμους, οι οποίοι δεν έχουν να πουλήσουν κανένα «brain», που να «αξιολογείται» θετικά, ακόμη και στη διεθνή αγορά εργασιακής δύναμης. Χωρίς αυτούς, καμιά νίκη επί της Δεξιάς δεν είναι όχι δυνατή, αλλά ούτε καν νοητή. Και αυτοί κατευθύνονται σωρηδόν, ιδίως μετά το δημοψήφισμα, στην αποχή -τότε που σε ποσοστό 85% είχαν ψηφίσει «όχι».
Βάσει όσων είπα παραπάνω, έχουν άδικο; Εχουν άλλον τρόπο να εκφράσουν -τόσο όσο, βέβαια- την παρουσία τους, εκτός από το να επιμείνουν στην ισχυρή «απουσία» τους;
Η κοινοβουλευτική Αριστερά είναι σάκος του μποξ για τον Μητσοτάκη.
Γνώμη μου είναι ότι η ανάταξή της, τόσο ώστε να αμφισβητήσει τη Δεξιά, έχει μηδενικές πιθανότητες. Είναι ολοκληρωτικά απαξιωμένη στην «κυβερνητική» της εκδοχή και εντελώς στον κόσμο της στην άλλη της παραλλαγή, του ΚΚΕ. Μένει, λοιπόν, μόνο η σκόρπια, κατακερματισμένη, άλλη Αριστερά. Κινηματική, δραστήρια, σε επαφή με ένα σημαντικό ζωηρό τμήμα της νεολαίας. Αυτή, κατεξοχήν, υπερασπίζεται, π.χ., το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος, με τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια.
Αν κινηθεί ενιαία, έχει πιθανότητες επιτυχίας και στο κεντρικό πολιτικό πεδίο. Γεγονός μεγάλης σημασίας για το κίνημα στην Ελλάδα. Κάτι γίνεται αυτές τις μέρες σε ένα μεγάλο μέρος της. Ας ελπίσουμε πως θα ευοδωθεί η προσπάθεια κοινής εκλογικής καθόδου.
Ετσι υπάρχει πιθανότητα, ίσως, να διεκδικηθεί η επανάκαμψη του εργατικού κόσμου της αποχής. Να ξεκινήσει, έστω, μια τέτοια κίνηση.
Η Αριστερά δεν έχει τύχη κυνηγώντας τις μεσαίες (sic) τάξεις, τις «λαϊκές οικογένειες», το «συμφέρον του λαού και του τόπου», την «κοινωνία», γενικώς και αορίστως. Ούτε δείχνοντας μονίμως πόσο είναι της «ευθύνης» και όχι της «διαμαρτυρίας». Μόνο μια εκτεταμένη και διαρκής «διαμαρτυρία» μπορεί να ρίξει τη Δεξιά.
Εχετε ακούσει, άλλωστε, ποτέ «τραγούδια της ευθύνης»;
ΠΗΓΗ https://www.efsyn.gr/
