Του Στέλιου Παπαθεμελή
Η μονοθεματική ατζέντα των προεκλογικών συζητήσεων, εντοπισμένη ολοκληρωτικά στην οικονομία, δεν έχει δώσει χωροχρόνο στην εξόχως σημαντική είδηση των τελευταίων ημερών για την αφορά εκ μέρους της Τουρκίας του αμερικανικού αντιπυραυλικού συστήματος Patriot Pac-3.Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες διακρατικές συμφωνίες εξοπλισμών που έχουν κάνει οι ΗΠΑ, ύψους 8,8 δισ. δολαρίων και την μείζονα των τελευταίων δεκαετιών για την γείτονα.
Τα περί αποκαταστάσεως των στρατιωτικών ισορροπιών στην περιοχή (διάβαζε Ιράν), που επικαλείται στην αναφορά της προς το Κογκρέσο η αρμόδια αμερικανική υπηρεσία DSCA, δεν μας αφορούν.
Μας πονάει όμως το άλλο, ότι ο τουρκικός υπερεξοπλισμός ανατρέπει κάθε έννοια στοιχειώδους οπλικής ισορροπίας στον ελληνοτουρκικό συσχετισμό.
Οι πηγές μιλούν για 13 πυροβολαρχίες Patriot pac-3, 72 αντιβαλλιστικά οχήματα pac-3, 197 βλήματα ενισχυμένης καθοδήγησης και μία ατελείωτη σειρά παράπλευρων συστημάτων υποστήριξής τους.
Όλα αυτά εν ονόματι της «εκδήλωσης περιφερειακών απειλών».
Η συμφωνία προβλέπει όρους συμπαραγωγής, όπερ σημαίνει ότι η ήδη προωθημένη πολεμική βιομηχανία της Τουρκίας προάγεται ραγδαία.
Το γεγονός πλήττει καίρια την εθνική ασφάλεια της Ελλάδας. Η Άγκυρα ήταν πάντοτε βεβαίως, αλλά παραείναι πια με τον Ομπάμα, το χαϊδεμένο παιδί της Ουάσιγκτον.
Ο Αχμέτ Νταβούτογλου, που φιλοδοξεί να αναστηλώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία και βλέπει «μηδενικά προβλήματα» της χώρας του με τους γείτονές της, διακηρύσσει τώρα ότι αυτή είναι «ταυτισμένη 100%» με την Ουάσιγκτον. Αυτό βεβαίως δεν εμποδίζει την Άγκυρα να ασκεί αξιοθαύμαστη, πολυδιάστατη πολιτική. Να συμμαχεί ταυτόχρονα με τον Βλαντιμίρ Πούτιν και να του αποσπά τον κλάδο του Σάουθ Στριμ, ίσως μάλιστα τελικά, όσο Ελλάδα και Βουλγαρία θα παίζουν επιπόλαια το αμερικανικό χαρτί, τον όλο κορμό του αγωγού και να του υφαρπάζει δηλώσεις του τύπου «δύο κράτη στην Κύπρο» και «να εφαρμοστεί το σχέδιο Ανάν».
Η προεκλογική ατμόσφαιρα σύγχυσης δυσκολεύει μία ψύχραιμη προσέγγιση των νέων δεδομένων, κύριο των οποίων είναι η κατακόρυφη αναβάθμιση της Τουρκίας από τις ΗΠΑ και η παράλληλη στήριξή της από τη Ρωσία και τα όργανα της Ε.Ε.
Δυστυχώς, η πολιτική μας τάξη «αναπαύεται» στις φαντασιώσεις της ανύπαρκτης και πάντως το γε νυν έχον αδύνατης ελληνοτουρκικής προσέγγισης. Οφείλουν οι πάντες να συνειδητοποιήσουν ότι οι σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας δεν είναι σχέσεις φιλίας και συνεργασίας, αλλά, όπως εύστοχα επαναλάμβανε ο αείμνηστος Μιχάλης Δούντας, «σχέσεις συγκρουσιακής συνύπαρξης».
Μόνο με αυτή την επίγνωση ως βάση και την επίδειξη εθνικής αποφασιστικότητας, θα μπορέσουν οι κυβερνώντες της 5ης Οκτωβρίου να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα νέα δεδομένα.
