Με αφορμή την εμφάνιση του Παπανδρέου στη ΔΕΘ, θα θυμίσω μια πρόσφατη, διδακτική ιστορία.
Ο Ολυμπιακός παίζει με την Ανόρθωση, στην Κύπρο. Εντελώς απρόσμενα, βρίσκεται να χάνει με 2-0. Ξαφνικά, κερδίζει πέναλτι. Ουρανοκατέβατη ευκαιρία να ξαναμπεί στο παιχνίδι, ακόμη και να διασφαλίσει ουσιαστικά την πρόκριση.
Το πέναλτι όμως δεν το χτυπάει κάποιος κανονικός παίκτης αλλά ο... Μήτρογλου! Και, φυσικά, το χάνει. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Ολυμπιακός τρώει τρίτο και σήμερα αγωνίζεται στο UΕFΑ με κάτι Ψαράδες Δανίας.
Ηθικόν δίδαγμα: για να ξαναμπείς στο παιχνίδι δεν αρκεί να κερδίσεις πέναλτι, πρέπει να μην το χτυπήσει και ο Μήτρογλου.
Στη ΔΕΘ, το ΠαΣοΚ με τη σειρά του είχε ίσως μια ουρανοκατέβατη ευκαιρία να ξαναμπεί στο πολιτικό παιχνίδι. Να δείξει ένα πειστικό κυβερνητικό πρόσωπο και ταυτοχρόνως τον άνθρωπο που δημιουργεί στους Ελληνες την εμπιστοσύνη ότι θα ηγηθεί της προσπάθειας- αν δεν το κάνει αυτό, ακόμη και αν περάσει τώρα μπροστά στις δημοσκοπήσεις, στις εκλογές θα ψάχνεται...
Προτού φύγει για τη Θεσσαλονίκη, μιλώντας στο Πολιτικό Συμβούλιο, ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ είχε πει ότι «το ζήτημα δεν είναι να βάλεις ψηλά τον πήχη, αλλά να τον βάλεις εκεί που μπορείς να τον περάσεις». Ηταν μια επίδειξη πολιτικού ρεαλισμού με την οποία ουδείς μπορεί να διαφωνήσει. Αλλά αν αυτό που είδαμε στη Θεσσαλονίκη ήταν ο πήχης, υπάρχει ο κίνδυνος να ζήσει ο Καραμανλής ακόμη πολλές κυβερνήσεις για να μπαινοβγάζει Βουλγαράκηδες.
Δεν θέλω να πω με αυτό ότι ο Παπανδρέου έχασε την ευκαιρία, ενδεχομένως η ευκαιρία να είναι ακόμη μπροστά του. Είμαι βέβαιος, όμως, ότι ακόμη και αυτή η κλονισμένη κυβέρνηση, ακόμη και αυτός ο δοκιμαζόμενος Πρωθυπουργός δύσκολα θα απειληθούν αν ο πήχης συνεχίζει να μπαίνει χαμηλά.
Οταν το «όλον ΠαΣοΚ» (και δη το «γεωργακικό») δήλωνε χθες ανακουφισμένο επειδή «δεν έγινε καμία γκάφα» και «δεν βάλαμε αυτογκόλ», τότε όλοι συνειδητοποιούμε ποιο είναι το μέτρο των απαιτήσεων που έχει επικρατήσει.
Την ίδια στιγμή μάλιστα που η χώρα και η δημοκρατική παράταξη για τη χώρα πρέπει να θέσουν τον πήχη όσο ψηλότερα γίνεται. Για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών και στις προσδοκίες μιας κοινωνίας, η οποία (θέλω να ελπίζω) έχει ξεφύγει προ πολλού από αντιλήψεις του τύπου «θα τα πάρουμε από τους λίγους για να τα δώσουμε στους πολλούς». Διότι αυτές μπορεί να αρέσουν σε κάποιους αλλά σπανίως πείθουν τους υπόλοιπους.
