Κάποτε, ως υποψήφιος, κατήγγελλε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από τα τοπικά ΜΜΕ της Σάμου, με στόμφο, αυστηρότητα και... πατριωτική ορμή. Σήμερα, ως βουλευτής της ΝΔ, είναι άφωνος, άφαντος και — κυρίως — ανύπαρκτος όπου υπάρχει ανάγκη.
Ο Χριστόδουλος Στεφανάδης είχε τότε χρόνο για συνεντεύξεις και επιθέσεις, αλλά τώρα δεν βρίσκει χρόνο ούτε για τους ίδιους του τους ψηφοφόρους. Εδώ και δύο χρόνια οι αγρότες του νησιού φωνάζουν για ρυθμίσεις στα κρίσιμα ζητήματά τους: αποζημιώσεις, τιμές, υποδομές, ύδρευση, καύσιμα. Η απάντηση; Ηχηρή σιωπή.
Οι σεισμόπληκτοι της Σάμου, πέντε χρόνια μετά τον σεισμό, ακόμα περιμένουν να πάρουν άδειες για να ξαναχτίσουν τα σπίτια τους. Πέντε χρόνια μετά, και οι άνθρωποι ζουν σε κοντέινερ ή πληρώνουν ενοίκια για σπίτια που έπρεπε να έχουν ήδη παραδοθεί. Αντί για έργα, έχουν πάρει μόνο λόγια. Και μάλιστα, όλο και λιγότερα.
Το φιάσκο της "ανασυγκρότησης" είναι πλέον το νέο ανέκδοτο στο νησί. Υποδομές, λιμάνια, δρόμοι, νοσοκομεία, παιδεία, τουρισμός — όλα σε στασιμότητα. Και όμως, ο βουλευτής ήταν παρών για να χειροκροτήσει τον Καραμανλή στη Βουλή, αμέσως μετά το έγκλημα των Τεμπών. Εκεί ήταν. Όχι για να απαιτήσει αλήθεια και ευθύνη, αλλά για να προσφέρει χειροκροτήματα.
Το ζήτημα δεν είναι μόνο η ανικανότητα ή η αδιαφορία. Είναι η πλήρης εγκατάλειψη ενός νησιού που κάθε τόσο θυμούνται μόνο για τις κάλπες. Ο Στεφανάδης δεν είναι απλώς απών. Είναι πολιτικά έκθετος. Κι αν νομίζει ότι η σιωπή του θα καλύψει τις αποτυχίες, κάνει λάθος: οι Σαμιώτες δεν ξεχνούν.
Η υπομονή τους έχει όριο. Και η κρίση έρχεται — στην κάλπη, στον δρόμο, στον δημόσιο λόγο.
Η Σάμος χρειάζεται φωνές και λύσεις, όχι φωτογραφίες και ευχές. Όχι άλλες "επισκέψεις" χωρίς αντίκρισμα. Όχι άλλοι βουλευτές-διακοσμητικοί. Όχι άλλες καθυστερήσεις για τα αυτονόητα. Η ανοχή τελείωσε.