Άρθρο βασισμένο σε δημόσια τοποθέτηση του Γιώργου Αβραμίδη
Νομίζω ότι η περιοχή του Δήμου Ανατολικής Σάμου θα μπορούσε να διδάσκεται ως μάθημα – στα Δημοτικά σχολεία, στα Λύκεια και στα Πανεπιστήμια – για το πώς απαξιώνεται η δημόσια περιουσία.
Πρόκειται για μια οδυνηρή διαπίστωση που αποτυπώνει με λίγες λέξεις τη χρόνια εγκατάλειψη, την αδράνεια και την απουσία πολιτικής βούλησης για την επίλυση καίριων προβλημάτων. Η ανάρτηση του Γιώργου Αβραμίδη είναι μια κραυγή αγωνίας και ταυτόχρονα μια σύνοψη αποτυχημένων επιλογών δεκαετιών.
Ο βιολογικός καθαρισμός παραμένει ημιτελής εδώ και 40 χρόνια.
Ο περιφερειακός δρόμος, εξαγγελία πίσω από εξαγγελία, μετρά πάνω από 30 χρόνια στα χαρτιά.
Η παραλιακή οδός, από 4 λωρίδες, συρρικνώθηκε σε... δύο μισές.
Η στρογγυλή πλατεία, ένα χαρακτηριστικό τοπόσημο, μετατράπηκε σε τετράγωνο κατασκεύασμα.
Το πρώην Ξενία, εγκαταλειμμένο για πάνω από 50 χρόνια, παραμένει ένα σύγχρονο κουφάρι στο κέντρο.
Η πλαζ του Γάγκου, με προοπτική να είναι στολίδι, έχει αφεθεί μισό αιώνα στην τύχη της.
Ένα εξοπλισμένο Νοσοκομείο, εγκαταλείπεται χωρίς επαρκή στελέχωση ή στήριξη.
Και το πιο ειρωνικό απ’ όλα: Η Σάμος έχει το καλύτερο νερό σε όλα τα νησιά, και οι κάτοικοί της πίνουν εμφιαλωμένο.
Η εικόνα που αποτυπώνεται είναι θλιβερή αλλά όχι μη αναστρέψιμη. Η τοπική κοινωνία, οι νέες γενιές και οι φορείς της πολιτείας έχουν ακόμη τη δυνατότητα να αλλάξουν αυτή την πραγματικότητα — αν πρώτα αναγνωρίσουν τα λάθη και αναλάβουν ευθύνη.
Για να μη μείνουν αυτές οι “επιτυχίες” ως παράδειγμα προς μίμηση, αλλά προς αποφυγή.