Παρά την έντονη ανησυχία που εκφράστηκε δημόσια από τους Δημάρχους Ανατολικής και Δυτικής Σάμου κατά τη συνάντησή τους στο Καρλόβασι με τον Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, παραμένει απορίας άξιο γιατί αυτή η “κραυγή αγωνίας” δεν συνοδεύτηκε από ανάλογη συνέχεια στη δημόσια σφαίρα — ούτε με ανακοινώσεις, ούτε με επαναλαμβανόμενες παρεμβάσεις στα ΜΜΕ ή άλλες δημόσιες διεκδικήσεις.
Ειδικά ο Δήμαρχος Ανατολικής Σάμου, Πάρης Παπαγεωργίου, με την πολιτική του πορεία ως πρώην πρόεδρος της ΝΟΔΕ Σάμου, θα ανέμενε κανείς να γνωρίζει καλύτερα από πολλούς τη δύναμη και την ευθύνη της δημόσιας τοποθέτησης.
Κι όμως, ενώ ο ίδιος συμμετείχε σε μια συνάντηση όπου διατυπώθηκαν ξεκάθαρα τα προβλήματα που ταλανίζουν το νησί —από την υποστελέχωση των υπηρεσιών και την ανεπαρκή χρηματοδότηση των Δήμων, έως τη συνεχιζόμενη απουσία ουσιαστικής αποκατάστασης των ζημιών από τον σεισμό, τα προβλήματα στη δημόσια υγεία, την ακρίβεια στις ακτοπλοϊκές μεταφορές, την έλλειψη νερού και τη διάλυση της δασοπυρόσβεσης— η δημόσια παρουσία του στο διάλογο για όλα αυτά σταμάτησε… εκεί.
Γιατί;
Η απουσία συνέχειας και έντονης δημόσιας διεκδίκησης μπορεί να εξηγηθεί μόνο με δύο τρόπους: είτε υπάρχει πολιτικός υπολογισμός, για να μη θιγούν κεντρικές πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης, είτε πρόκειται για συνειδητή επιλογή χαμηλών τόνων, που όμως δεν εξυπηρετεί σε τίποτα τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας.
Η αντίληψή μας είναι ότι οι εκλεγμένοι δήμαρχοι, που έχουν την πλειοψηφία και την ευθύνη του τόπου τους, οφείλουν να δρουν από θέση "αντιπολίτευσης" απέναντι στην κεντρική εξουσία — όχι κομματικά, αλλά διεκδικητικά. Όχι για να κοντραριστούν για λόγους εντυπώσεων, αλλά για να υψώσουν θεσμικά τη φωνή του τόπου τους. Να εκπροσωπήσουν τις λαϊκές ανάγκες, ακόμη και όταν ακούνε το γνώριμο "δεν υπάρχουν χρήματα". Γιατί τα χρήματα υπάρχουν όταν πρόκειται να εξυπηρετηθούν μεγάλοι επενδυτές, όμιλοι και ιδιωτικά συμφέροντα. Υπάρχει “ζεστό” δημόσιο και ευρωπαϊκό χρήμα όταν το ζητούν οι λίγοι — αλλά όχι όταν το ζητούν οι πολλοί;
Οι Σαμιώτες δεν χρειάζονται δημάρχους που μιλούν μόνο όταν παρίστανται κομματικά στελέχη ή τηλεοπτικές κάμερες. Χρειάζονται ηγεσίες που να πιέζουν αδιάκοπα, να φέρνουν συνεχώς το θέμα στην επιφάνεια και να συντονίζουν ενέργειες, διαπαραταξιακά και θεσμικά, για να φτάσει η φωνή του νησιού εκεί που πρέπει — στο κράτος που έχει την ευθύνη για τις υποδομές, την υγεία, την πρόληψη καταστροφών και την καθημερινότητα των πολιτών.
Η σιωπή που ακολουθεί μια δημόσια δήλωση “αγωνίας” μοιάζει περισσότερο με επικοινωνιακό ελιγμό και λιγότερο με πραγματική πολιτική στάση.
Αν δεν ακουστεί τώρα δυνατά η Σάμος, πότε θα ακουστεί;
