Του Απόστολου Διαμαντή
Γίνεται φανερό, από τα δημοσιεύματα των φιλοκυβερνητικών εφημερίδων Καθημερινή, Βήμα και Νέα, από τα αντίστοιχα sites και ραδιόφωνα και φυσικά από την ΕΡΤ, πως το σύστημα του Μεγάρου Μαξίμου που ελέγχει την ενημέρωση εργάζεται πυρετωδώς για την επανεκλογή Ανδρουλάκη. Και ταυτοχρόνως επιτίθεται με σφοδρότητα στον Χάρη Δούκα.
Ο λόγος είναι απλός: η επανεκλογή Ανδρουλάκη καρφώνει το ΠΑΣΟΚ στη θέση της αδύναμης αντιπολίτευσης που βρίσκεται μέχρι σήμερα, δεν ανατρέπει τις ισορροπίες και το κυριότερο, δεν δημιουργεί τις προϋποθέσεις για αντικυβερνητικό μέτωπο των κομμάτων της κεντροαριστεράς.
Αντιθέτως, μια αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ, δηλαδή μια νίκη του Χάρη Δούκα, θα δώσει το έναυσμα των συγκλίσεων μεταξύ ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-Νέας Αριστεράς, καθώς αυτή η προοπτική έχει αρχίσει ήδη να σχεδιάζεται ως κυβερνητική εναλλακτική της καταρρέουσας ΝΔ.
Με τον Ανδρουλάκη πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ όμως το σχέδιο αυτό δεν μπορεί να υλοποιηθεί και θα παραμείνει το κόμμα αυτό σε καθαρή αντι-ΣΥΡΙΖΑ γραμμή – μια πολιτική που εξυπηρετεί την πολιτική ρητορική του Μεγάρου Μαξίμου. Δευτερεύον στόχος μιας επανεκλογής Ανδρουλάκη θα είναι η μετεκλογική συνεργασία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, καθώς είναι προφανές πως δεν θα προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση από τις επόμενες εκλογές. Το ΠΑΣΟΚ θα μετατραπεί, στην περίπτωση αυτή, σε κυβερνητικό σύμμαχο κατά τα πρότυπα της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, δηλαδή θα γίνει ξανά το δεκανίκι της ΝΔ.
Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας εξέλιξης; Αυτό που ήταν και το αποτέλεσμα της περιόδου 2012-2015: η ενίσχυση της αριστεράς, η οποία πλέον θα είναι και η μοναδική αντιπολίτευση, μαζί με την αντιπολίτευση εκ δεξιών, απ΄όπου όμως δεν διαφαίνεται προς το παρόν κάποια κίνηση συσπείρωσης και ένωσης των διάσπαρτων δυνάμεων. Εάν δηλαδή το ΠΑΣΟΚ με τον Ανδρουλάκη πρόεδρο κινηθεί προς τον σχηματισμό κυβέρνησης με τη ΝΔ, τότε, δεν αποκλείεται καθόλου να ξαναδούμε τον ΣΥΡΙΖΑ σε θέση δυναμικής επανόδου.
Όλα αυτά θα συμβούν εάν κερδίσει ο Ανδρουλάκης την Κυριακή, με την ευγενική υποστήριξη του καθεστώτος Μητσοτάκη. Αν όμως κερδίσει ο Δούκας, όλος αυτός ο σχεδιασμός πάει περίπατο και ανοίγει το ζήτημα της κεντροαριστερής συμμαχίας και της πτώσης της κυβέρνησης της ΝΔ. Διότι, αυτή η πιθανή συμμαχία θα δώσει μια εναλλακτική κυβερνητική πρόταση και θα «σκουπίσει» πολιτικά όλo το αντι-μητσοτακικό ρεύμα, καθώς θα δοθεί η ευκαιρία στο εκλογικό σώμα να ρίξει την απεχθή πλέον κυβέρνηση Μητσοτάκη. Θάχει μπροστά του μια πολιτική διέξοδο.
Το περίεργο είναι πως μέσα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ δεν διαφαίνεται πολιτικός σφυγμός για ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Όλοι οι υποψήφιοι που δεν πέρασαν στον δεύτερο γύρο δεν παίρνουν θέση, μένουν σιωπηλοί απέναντι στο κεντρικό πολιτικό ερώτημα ίδια ή άλλη ηγεσία στο ΠΑΣΟΚ και, εμμέσως πλην σαφώς, πριμοδοτούν τον Ανδρουλάκη.
Παρ΄ό,τι όλοι ζήτησαν αλλαγή ηγεσίας, τώρα δεν τη ζητάνε. Μένουν αμέτοχοι. Μένοντας όμως αμέτοχοι αναλαμβάνουν, όλοι μαζί, την πολιτική ευθύνη των εξελίξεων, δηλαδή την πολιτική εξουδετέρωση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο υπό την προεδρία Ανδρουλάκη δεν άσκησε καθαρή και αποτελεσματική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, ψηφίζοντας συνήθως τα περισσότερα νομοσχέδιά της, χωρίς ταυτόχρονα να εκμεταλλεύεται τα μείζονα σκάνδαλα που εμφανίστηκαν, με κυριότερο αυτό των υποκλοπών, το οποίο, σύμφωνα και με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, συνιστά εκτροπή από το πολίτευμα και σφετερισμό εξουσίας- κατηγορίες που οδηγούν απευθείας στην υποχρεωτική παραίτηση του πρωθυπουργού. Όλα αυτά και πολλά άλλα, η ηγεσία Ανδρουλάκη τα άφησε να περάσουν, με μια εντελώς αναιμική αντιπολιτευτική ρητορική.
Εφόσον οι υποψήφιοι πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ δεν παίρνουν θέση στηρίζοντας τον Δούκα και την αλλαγή ηγεσίας, τότε προφανώς προσβλέπουν στην επανεκλογή Ανδρουλάκη και υιοθετούν πλήρως τις επιλογές του. Και φυσικά θα επωμιστούν και όλο το πολιτικό κόστος που θα προκύψει από την παραμονή του ΠΑΣΟΚ στη θέση του δευτερεύοντος σοσιαλδημοκρατικού κυβερνητικού πόλου της ευρύτερης κεντροδεξιάς, η οποία και θα συνεχίσει πολιτικά να κυριαρχεί.
Εξάλλου, από την εποχή Σημίτη, έχει ήδη γλιστρήσει το ΠΑΣΟΚ σε μια κοινή πορεία με τη ΝΔ, υιοθετώντας πλήρως τις βασικές ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις του πολιτικού και οικονομικού νεο-φιλελευθερισμού.
