Tου Νίκου Αντωνιάδη* – Νέα Υόρκη
Η ιστορία του κάθε λαού δεν είναι τίποτε λιγότερο από την σχέση που έχει μια μάνα με το παιδί της. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να το προσβάλει, να το πληγώσει, ούτε καν να το αγγίξει. Ποια μάνα θα επέτρεπε κάτι τέτοιο; Αυτό συνέβηκε στις 21 Ιανουαρίου στη Θεσσαλονίκη, αυτό πρόκειται να συμβεί (ίσως και να συμβαίνει ήδη) στην Αθήνα. Κάποιοι πείραξαν το “παιδί” του Έλληνα, την ιστορία του και ο Έλληνας απλά αντέδρασε.
Έχουν γραφτεί πολλά, έχουν λεχθεί άλλα τόσα, τα οποία δεν χρειάζεται να επαναληφθούν. Κάποια πράγματα είναι ξεκάθαρα: Ο θυμός “παλεύει” με την διπλωματία και η πολιτική παλεύει με την “πολιτική”. Ποιος θα “κερδίσει”, ή καλύτερα, ποιος θα χάσει; Ένας πολιτικός που δεν “φωνάζει”, ένας λαός που δεν αντιδρά είναι καταδικασμένος να χάσει το “παιδί” του. Όταν η “διπλωματία” μιας χώρας σωπαίνει και υπομένει τα όποια τερτίπια των ξένων, αυτό θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην καταπίεση και η καταπίεση θα σπρώξει τον λαό στην “επανάσταση”! Ειδικά στην περίπτωση του Έλληνα, ο οποίος έμαθε (πώς) να παλεύει για να ελευθερωθεί από την σκλαβιά (Ελληνική Επανάσταση) αλλά και του Κύπριου Έλληνα που έμαθε (πώς) να παλεύει για να ελευθερωθεί από την αποικιοκρατία (Κυπριακή Επανάσταση). Είναι θέμα DNA, είναι θέμα του “χαρακτήρα” που δημιούργησε ο κάθε λαός, ειδικά ο Ελληνικός, μέσα από τα χρόνια. Και ότι έχει να κάνει με την περηφάνια ενός λαού, είναι ότι πιο δυνατό διαθέτει στην ψυχή του, ως σύνολο (ως λαός). Και κρίμα, χίλιες φορές κρίμα γιατί λίγοι πολιτικοί και πολιτικοί ηγέτες (ανά τον κόσμο, όχι μόνο στην Ελλάδα και στην Κύπρο) έχουν καταφέρει να σφυγμομετρήσουν τον λαό τους σωστά. Κι αν τον “σφυγμομέτρησαν”, κι αν τον “κέρδισαν” για μια μέρα (την μέρα των “εκλογών” με το 1/3 αποχής!), δεν κατάλαβα ποτέ πώς μπορούν και τον χάνουν την επόμενη μέρα. Δεν κατάλαβα ποτέ τι τους βάζουν στο “νερό” που βρίσκεται πάνω στα ξένα τραπέζια των διαπραγματεύσεων με αποτέλεσμα να χάνουν κάθε επαφή με τον λαό με αποτέλεσμα να καταφέρνουν να χάνουν αυτό τον λαό την επομένη. Ξανά κρίμα, γιατί ο Έλληνας δίνει και την ψυχή του για όποιον καταφέρει να τον κάνει φίλο. Ο Έλληνας τον κάνει “οικογένεια” του και ουέ και αλίμονο αν πειράξουν αυτό τον φίλο! Κρίμα! Σε σχέση με το συλλαλητήριο, τις εκδηλώσεις αλλά και την ουσία των ενεργειών για μη αποδοχή της “ονομασίας” των Σκοπίων, είναι αξιέπαινη και αξιοθαύμαστη η ακούραστη προσπάθεια των Ομογενειακών παραγόντων, ειδικά εδώ στις ΗΠΑ, οι οποίοι προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν μακριά τα όποια καιροσκοπικά, κομματικά συμφέροντα. Και πολύ καλά κάνουν μιας και οι ειρηνικές εκδηλώσεις στον Λευκό Πύργο, στο Σύνταγμα αλλά και όσες περιοχές πιθανόν ακολουθήσουν, δεν είναι ένα απλό θέμα πολιτικής αλλά είναι θέμα αξιοπρέπειας της ίδιας της μάνας προς το παιδί της, του ίδιου του λαού προς την ιστορία του. Όταν η “πολιτική” χάνει την μπάλα, τότε μπαίνει στο “γήπεδο” ο ίδιος ο λαός για να διεκδικήσει τη “νίκη” της αξιοπρέπειας και της περηφάνιας. Αυτό είναι το όπλο του λαού, του κάθε λαού και ειδικά του Έλληνα. Αυτό είναι το όπλο όλων όσων μεγαλώσαμε με την ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης και των ηρώων της, της Μακεδονίας, του ΟΧΙ αλλά και της άρνησης (των Ελληνοκυπρίων) για υπόταξη στους Άγγλους. Σίγουρα, την ώρα που ο λαός μπαίνει στο “γήπεδο”, εμφανίζονται διάφοροι “πλανοδιοπώλες” να πουλήσουν “τυρό-πιτες”, ευελπιστώντας σε αύξηση του μεριδίου της πίτας τους. Θεωρώ όμως πως η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου έχει την κρίση να τους ξεχωρίσει! Ειδικά αυτοί που κατέχουν το δεξί άκρο της “κερκίδας”, η “Θύρα SS”, και της οποίας ο φανατισμός μόνο καταστροφικός μπορεί να είναι για τα ελληνικότατο “ευ αγωνίζεσθαι” και “ευ πολιτεύεσθαι”! Ο κάθε λαός δεν έχει απλά το δικαίωμα να βγει στον δρόμο και να αντιδράσει αλλά έχει υποχρέωση να σηκωθεί από τον καναπέ και να ενώσει την φωνή του από όπου κι αν προέρχεται ιδεολογικά. Μεγαλύτερος σύμμαχος της πολιτικής είναι ο Πολίτης. Μεγαλύτερος εχθρός της πολιτικής είναι ο Πολίτης. Η ιστορία δεν ανήκει στα κόμματα αλλά στον λαό. Ούτε και ο λαός ανήκει στα κόμματα αλλά τα κόμματα (θα έπρεπε τουλάχιστον να αποτελούν) κομμάτι του λαού. Προχτές φώναξε ο Θεσσαλονικιός. Σήμερα φωνάζει ο Αθηναίος. Όλοι οι Έλληνες φωνάζουν για το δικαίωμα της ιστορίας τους στον όρο Μακεδονία, αρνούμενοι να δεχτούν την “άνω” ή την “κάτω”, την “Nova” ή την “Gornamakedonija”, ως ονομασία των Σκοπίων (σχετικό άρθρο). Αύριο ίσως χρειαστεί να φωνάξει ο Κύπριος, αν κάποιοι θελήσουν να του πάρουν (και “νόμιμα”) την κατεχόμενη Αμμόχωστο, την κατεχόμενη Κερύνεια, την κατεχόμενη Μόρφου (σχετικό άρθρο). Καλή επιτυχία στον κάθε Έλληνα που θα είναι στο Σύνταγμα (και σε όσους θα ήθελαν να είναι εκεί αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορούν). Κανένας λαός που αγωνίζεται για τα δίκαια του δεν δικαιούται να φοβάται. Εύχομαι αυτή η φωνή να γίνει ακόμη πιο δυνατή και να ενωθεί με αυτή της Κύπρου. Σήμερα κινδυνεύει η ιστορία της Μακεδονίας, αύριο θα κινδυνεύει (;) η ίδια η Κύπρος! Φωνάξτε και για εμάς για ν’ ακούσει ο Πρόεδρος που εκλέγεται την ώρα που θα “φωνάζετε”! (Ανταγωνιστικότητα και Απόδοση) Μέλος του Αμερικανικού Συνδέσμου Πολιτικών Συμβούλων https://www.linkedin.com/in/nicolaosantoniades
/mignatiou.com/
