| Συρρικνωμένη κατά μία μέρα και περιορισμένη κατά δεκάδες συμμετοχές, η φετινή Philoxenia αντικατόπτριζε τα δύο πρόσωπα του ελληνικού τουρισμού: Μία ελαφρώς καταθλιπτική και αρκετά κλονισμένη εσωτερική κατάσταση, από τη μία πλευρά, την προσπάθεια, την ανάγκη για κινήσεις, την αισιοδοξία από την άλλη. Η έκθεση αυτή είναι διαχρονικά, ο καθρέπτης των ευρύτερων καταστάσεων και τάσεων που επικράτησαν τις τελευταίες δεκαετίες στον ελληνικό τουρισμό αλλά και στην οικονομία και στην κοινωνία γενικότερα. Έχουμε ζήσει, μέσα από διοργανώσεις της έκθεσης όλες τις εκφάνσεις: Ενός υπέρμετρα και ασύστολα σπάταλου κράτους και μίας ασύδοτης Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με τον ένα φορέα ή περιοχή να διαγκωνίζεται τον άλλο σε ανταγωνισμό κατασώτευσης πόρων, σε επιδείξεις κακογουστιάς και διαγωνισμούς αλαζονείας και πολιτικαντισμού εντοπικότητας. Της ανάδειξης υγιών δυνάμεων, εξαιρετικών προσπαθειών, ριζοσπαστικών πρωτοβουλιών. Της άσκησης πολιτικών και κομματικών σκοπιμοτήτων και της παροχής πεδίου για ίντριγκες, δολοπλοκίες και λοιπές... καταχρήσεις. Της πολύτιμης συνεισφοράς στα τουριστικά δρώμενα, με προβληματισμό, ανταλλαγή εμπειριών και γνώσεων, με διανομή στοιχείων και πληροφοριών. Ναι, από πλευράς συμμετοχών, γενικότερου κλίματος, χώρων και εκδηλώσεων, ήταν ίσως η πιο περιορισμένη και υποβαθμισμένη Philoxenia που έχουμε επισκεφθεί τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Ήταν, όμως και μία Philoxenia που μπορούσες να διακρίνεις τη δυναμική του μοναδικού τόσο ελπιδοφόρου τομέα της ελληνικής οικονομίας. Ελπιδοφόρου, βέβαια, αν του δοθεί η απαραίτητη προσοχή και βαρύτητα. Ωστόσο, από αυτά που ακούσαμε και μάθαμε, η διοργάνωση της έκθεσης τίθεται και εξετάζεται πλέον σε μία εντελώς διαφορετική βάση και υπο πρίσμα που διαμορφώνουν οι συνθήκες που βιώνει η χώρα... | 
