Δύο φορές το χρόνο επισκέπτομαι το Cambridge και το Λονδίνο, στο πλαίσιο συνεργασίας με συγκεκριμένο πανεπιστημιακό-ερευνητικό ίδρυμα. Αυτή τη φορά, το αντικείμενο της συνάντησης ήταν η Κίνα, ως αναδυόμενη υπερδύναμη. Σημαντικοί εκπρόσωποι της ακαδημαϊκής κοινότητας και της οικονομίας κατέθεσαν τις προσωπικές τους εκτιμήσεις και απόψεις. Στο πλαίσιο της συνάντησης αυτής, υπήρξαν και παράπλευρες συζητήσεις, για τα θέματα που μας απασχολούν. Ήθελαν να μάθουν για την Ελλάδα. Με ξάφνιασε η ελλιπής ενημέρωσή τους. Των περισσοτέρων.
Η συζήτηση γενικεύτηκε. Ποιο είναι το μέλλον της Ευρώπης; Ποιο είναι το μέλλον των πολιτικών θεσμών της Ευρώπης; Ακόμα και εκείνων της κάθε ευρωπαϊκής χώρας ξεχωριστά.
Οι διαπιστώσεις ήταν αρνητικές. Σχεδόν από όλους. Σχεδόν για όλες τις χώρες. Και φυσικά και για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Οι πολίτες δε συμμετέχουν στις θεσμικές διαδικασίες. Είτε σε εθνικό επίπεδο, είτε σε περιφερειακό ή τοπικό. Και οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών σαν να εργάζονται μέσα σε μια καλοπληρωμένη και καλοδιατηρημένη γιάλα. Την πτώση αυτή της δημοκρατικής νομιμοποίησης δεν απέφυγαν ούτε τα συνδικάτα. Πολλές φορές, βασίζονται στη συμμετοχή μόλις του 15% των εργαζομένων. Μόνο τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα ευημερούν. Σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Και φυσικά, από αυτή τη ραγδαία πτώση της δημοκρατικής νομιμοποίησης των πολιτικών θεσμών, κάποιοι κερδίζουν. Και αυτοί είναι οι πλούσιοι και οι έχοντες. Ξαναμοιράζεται ο πλούτος υπέρ τους. Χωρίς να δίνεται ούτε μία μάχη. Οι πολιτικοί θεσμοί αδυνατούν να επέμβουν. Έχουν εμποτισθεί από ένα διαβρωτικό συναίσθημα της δικής τους αδυναμίας.
Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Δευτέρα 24.1.2011
Η συζήτηση γενικεύτηκε. Ποιο είναι το μέλλον της Ευρώπης; Ποιο είναι το μέλλον των πολιτικών θεσμών της Ευρώπης; Ακόμα και εκείνων της κάθε ευρωπαϊκής χώρας ξεχωριστά.
Οι διαπιστώσεις ήταν αρνητικές. Σχεδόν από όλους. Σχεδόν για όλες τις χώρες. Και φυσικά και για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Οι πολίτες δε συμμετέχουν στις θεσμικές διαδικασίες. Είτε σε εθνικό επίπεδο, είτε σε περιφερειακό ή τοπικό. Και οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών σαν να εργάζονται μέσα σε μια καλοπληρωμένη και καλοδιατηρημένη γιάλα. Την πτώση αυτή της δημοκρατικής νομιμοποίησης δεν απέφυγαν ούτε τα συνδικάτα. Πολλές φορές, βασίζονται στη συμμετοχή μόλις του 15% των εργαζομένων. Μόνο τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα ευημερούν. Σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Και φυσικά, από αυτή τη ραγδαία πτώση της δημοκρατικής νομιμοποίησης των πολιτικών θεσμών, κάποιοι κερδίζουν. Και αυτοί είναι οι πλούσιοι και οι έχοντες. Ξαναμοιράζεται ο πλούτος υπέρ τους. Χωρίς να δίνεται ούτε μία μάχη. Οι πολιτικοί θεσμοί αδυνατούν να επέμβουν. Έχουν εμποτισθεί από ένα διαβρωτικό συναίσθημα της δικής τους αδυναμίας.
Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Δευτέρα 24.1.2011
