Τα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλουν να αντιληφθούν, δεν είναι σε θέση ούτε να «θέλουν», ότι αποτελούν τους τελευταίους εκπροσώπους μιας ιστορικής υπόθεσης ξοφλημένης ανέκκλητα.
Όταν ο ίδιος ο ηγετικός γραφειοκρατικός μηχανισμός έχει μετατραπεί σε αντιμαχόμενες (λυσσωδώς) κλίκες, αυτό αποτελεί το πιο καθαρό σημάδι της διαλυτικής αποσύνθεσης.
Έχουμε αναλύσει διεξοδικά ότι τα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΝ έβλεπαν πάντα ρόδινα όνειρα ενώ πνίγονταν. Δεν μπορούσαν καν να υποψιαστούν ότι αποτελούσαν παρασιτικές εκβλαστήσεις μιας «ιστορικής αριστεράς» που ο ήλιος της έγερνε προς τη δύση του. Και έγερνε προς τη δύση του, ακριβώς γιατί αυτή η «αριστερά» είχε πάψει προ πολλού να είναι Αριστερά, να παράγει ιδέες και να οργανώνει την κοινωνική ζωή. Ένα παράσιτο ήταν της «αριστερής ιστορίας», πλήρως μεταλλαγμένο και «αλεσμένο» από τις μυλόπετρες του ιμπεριαλισμού.
Για τους επιθανάτιους σπασμούς του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ παραπέμπουμε στο τελευταίο κείμενό μας: «ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ: επεισόδια σχοινοτενών ρήξεων»
Θα πούμε δύο λόγια για τα σημερινά.
α) Ούτε ένας, από τα ηγετικά κλιμάκια, δεν είναι σε θέση να καταθέσει μια πολιτική άποψη που να τολμά να αγγίξει τα προβλήματα.
Όλοι περιφέρονται στο φλοιό των πραγμάτων και επιχειρούν να εξηγήσουν την κατάσταση του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ όχι με βάση τις πολιτικές και οργανωτικές του στρατηγικές, όχι με βάση τις πολιτικές του θέσεις πάνω στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο κόσμος και η ελληνική κοινωνία, αλλά με βάση τις οργανωτίστικες «δυσαρμονίες» και τις επικοινωνιακές πρακτικές.
Διακρίνουν τα συμπτώματα της ασθένειας (συμπτώματα που τα δραματοποιούν) και όχι την ίδια την ασθένεια…
β) Αυτή η δαιμονοποίηση των «συμπτωμάτων» οδηγεί σε οξύτερους τραγέλαφους, οι οποίοι με τη σειρά τους βαθαίνουν τα ρήγματα στην ηγετική γραφειοκρατία και εμφανίζουν τη διαλυτική αποσύνθεση ως «κόντρες» εξουσίας και «προσωπικών».
Φυσικά τα παιχνίδια εξουσίας υπάρχουν, καθώς και οι προσωπικές φιλοδοξίες και οι ηγεμονισμοί τύπου Αλαβάνου. Αυτά, όμως ΠΑΝΤΑ αποτελούν το σύμπτωμα και όχι το αίτιο. Ανθούν και γιγαντώνονται ανάλογα με το «χαρακτήρα» ενός πολιτικού σχηματισμού και ιδιαίτερα σε περιόδους σήψης και αποσύνθεσής του…
Κι εδώ, λοιπόν, αυτοί η «αριστεροί» βάζουν τα πράγματα με το κεφάλι προς τα κάτω…
γ) Έτσι ο Τσίπρας καταλήγει στην «άποψη» του έκτακτου Συνεδρίου. Επιχειρεί δηλαδή με ένα οργανωτίστικο τρικ να λύσει το βαθύ πολιτικό πρόβλημα.
Για το βαθύ πολιτικό πρόβλημα δεν μιλάει κανείς, ούτε θέτει τα μεγάλα και πραγματικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας για ΣΥΖΗΤΗΣΗ. Πάνω σε αυτά τα πραγματικά προβλήματα δεν βλέπουμε καμία συζήτηση και καμία πρόταση.
Τα παρακάμπτουν ΟΛΟΙ.
Ο Τσίπρας, πολιτικά άπειρος ακόμα, προτείνει έκτακτο Συνέδριο χωρίς να έχει τεθεί, έστω και ένα στρατηγικό πολιτικό ζήτημα και ΧΩΡΙΣ πολιτική ΣΥΖΗΤΗΣΗ:συνέδριο «προβάτων» και «κουκιών» των μηχανισμών.
Ο Αλαβάνος δημαγωγεί λαϊκίστικα, χειρότερα και από τον πιο ξιπασμένο πολιτικάντη: «Να κατεβούμε δίπλα στο λαό» και λοιπές τέτοιες ηχηρές «κοτσάνες». Σε κανένα, βεβαίως, μεγάλο πολιτικό ζήτημα δεν είναι δίπλα στο λαό, αλλά ενάντιά του (τα έχουμε γράψει πολλές φορές).
Το ίδιο και οι άλλοι των ηγετικών κλιμακίων. Ανεμοδέρνουν ανάμεσα στις οργανωτίστικες «λύσεις», στις «επικοινωνιακές τακτικές», στα τηλεοπτικά λόγια και στα μικροκομματικά συμφέροντα της «κλίκας».
δ) Τέλος το οριακό αποτέλεσμα της ψηφοφορίας δείχνει όλο αυτό τα χάος της αποσύνθεσης: Και τη «διάσπαση» των «τάσεων», καθώς και τις «συμπτώσεις» «συμμαχιών» ανάμεσα σε αντιτιθέμενες «φράξιες»: Μύλος…
Και το έργο θα έχει και συνέχεια…
31 Αυγούστου 2009
ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ: Επιθανάτιοι σπασμοί
