KATA TO ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΤΟΥ ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝ
Το πρώτο που θέλω να σας πω είναι ότι την Παρασκευή το βράδυ, μετά την ομιλία μου, βγαίνοντας έξω, με ρώτησε ένας φίλος «Ωραία, έχετε πρόγραμμα τώρα, το πρόγραμμά σας είναι ρεαλιστικό;» Τον ρώτησα με τι ασχολείται, τι δουλειά κάνει. Μου απάντησε ότι έχει τελειώσει τις σπουδές του, έχει τελειώσει το μεταπτυχιακό, έχει πάει φαντάρος, έχει γυρίσει, ξεκίνησε να δουλεύει, σταμάτησε αυτή τη δουλειά, έχει πιάσει δεύτερη δουλειά, τον διώξανε από τη δεύτερη δουλειά και είναι στο Ταμείο Ανεργίας.
Του απάντησα ότι για σένα φίλε μου το πρόγραμμά μας είναι πάρα πολύ ρεαλιστικό. Για σένα, για όσους δουλεύουν στα προγράμματα stage των 400€, για τους άνεργους, για τους χαμηλόμισθους, για τους χαμηλοσυνταξιούχους, για όλους όσους βρίσκονται σήμερα απέναντι στη λαίλαπα του ρεαλισμού, του κυρίαρχου ρεαλισμού, του νεοφιλελευθερισμού, που εφαρμόστηκε καις τη χώρα μας όλα τα τελευταία χρόνια.
Βεβαίως για κάποιους δεν είναι ρεαλιστικό το πρόγραμμά μας. Δεν είναι καθόλου ρεαλιστικό για τους τραπεζίτες. Δεν είναι καθόλου ρεαλιστικό για τα διευθυντικά στελέχη των τραπεζών και τους μάνατζερς με τα stock options και τους παχυλούς μισθούς. Δεν είναι ρεαλιστικό για τοςυ κερδοσκόπους, για τα καρτέλ. Για όλους αυτούς που όλη την προηγούμενη περίοδο, την περίοδο της ανάπτυξης κέρδιζαν, κερδίσανε πολλά και τώρα θέλουν να συνεχίσουν να κερδίζουν.
Άκουσα προχθές στη Βουλή τον Πρωθυπουργό να ζητάει συναίνεση από τις πολιτικές δυνάμεις και από την κοινωνία. Και αναρωτιέμαι: Τι είδους συναίνεση ζητάει και από ποιους; Ζητάει συναίνεση από τους εξαθλιωμένους για να συνεχίζουν να τους εξαθλιώνουν; Ζητάει συναίνεση από τους εργαζόμενους σε επισφαλείς συνθήκες εργασίας να συνεχίζουν να δουλεύουν μ΄ αυτούς τους όρους; Ζητάει τη συναίνεση όλων όσων απολύονται και θα απολύονται αύριο μπροστά σ΄ αυτή τη λαίλαπα της κρίσης, προκειμένου να συνεχίζει να εφαρμόζει την ίδια πολιτική;
Λοιπόν είναι βέβαιο ότι τέτοιου είδους συναίνεση δεν πρόκειται να βρει.
Και άκουσα και χθες τον κ. Προβόπουλο να μιλάει για την ανάγκη συγκράτησης μισθών, για την προτεραιότητα μείωσης των ελλειμμάτων και του χρέους, του δημόσιου χρέους και αισθάνθηκα ότι ξαναπαίζεται η ίδια κασέτα που ακούμε… έχει μαγνητοσκοπηθεί πριν από 10, 15, 20 χρόνια και την ξανακούμε και τώρα. Μόνο που τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Βιώνουμε όλοι τις συνέπειες μιας κρίσης. Και αναρωτιέμαι αν έχουν καταλάβει τι συμβαίνει γύρω μας, αν έχουν «πάρει μυρωδιά» ότι μας έχει οδηγήσει στο γκρεμό η εμμονή σ΄αυτές τις πολιτικές κι ότι πρέπει επιτέλους να αλλάξουμε στρατηγική.
Άραγε έχουν αναρωτηθεί τι καταφέραμε μ΄ αυτή τη στρατηγική 20 σχεδόν χρόνια τώρα; Μια στρατηγική που μας παρουσιάστηκε μάλιστα ως αναγκαστική επιλογή, ως μονόδρομος. Την είχαν περιγράψει με τους πιο εύηχους τρόπους, εκσυγχρονισμός, μας είπαν, σταθεροποίηση μας είπαν, εξορθολογισμός μας είπαν, ανταγωνιστικότητα, ελαστικότητα. Τι κατάφεραν απ΄ αυτή την στρατηγική; Μήπως κατάφεραν να μειώσουν το ελλείμματα και το δημόσιο χρέος, όπως υποσχέθηκαν; Μήπως κατάφεραν να μειώσουν την αεργία, μήπως κατάφεραν να μειώσουν τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, μήπως κατάφεραν να μειώσουν τη φτώχεια, να αυξήσουν την ευημερία, να επιμερίσουν στο κοινωνικό σύνολο την υπεραξία της ανάπτυξης;
Τίποτα απ΄ αυτά, παρόλο που σε πολλές διαδοχικές προεκλογικές περιόδους τα υποσχέθηκαν και τα δυο μεγάλα κόμματα και όταν έγιναν κυβέρνηση δεν τα έκαναν πράξη.
Το μόνο που πραγματοποιήθηκε -και μάλιστα με δραματικό τρόπο- ήταν η μέγιστη δυνατή αναδιανομή του πλούτου από τους οικονομικά ασθενέστερους προς τους οικονομικά ισχυρότερους. Δηλαδή, η διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.
Σήμερα φαίνεται ότι αυτός ο κύκλος κλείνει. Με οδυνηρό τρόπο για την κοινωνία. Μ΄ αυτή την κρίση, την μεγάλη κρίση στην οποία μπαίνουμε. Αν κάτσουμε να κάνουμε ταμείο, θα δούμε ότι την περίοδο της ανάπτυξης κάποιοι κέρδισαν και κάποιοι έχασαν. Κέρδισε το κεφάλαιο και κέρδισε πολλά. Κέρδισε ευνοϊκή φορολογία, κέρδισε φιλέτα του δημοσίου, κέρδισε χαμηλό εργατικό κόστος, κέρδισε αδιαφανείς εργολαβίες και από τις πράσινες και τις γαλάζιες κυβερνήσεις, κέρδισε πανίσχυρη οικονομική εξουσία μέσω των τραπεζών, κέρδισε επίσης και άνοδο στους δείκτες της ανάπτυξης.
Το κρίσιμο όμως ερώτημα είναι: Από μια τέτοιου είδους ανάπτυξη, η κοινωνία τελικά τι κέρδισε; Πέρα από την καθαρή εύνοια στις αγορές, υπήρξε κάποια μεταρρύθμιση ή εκσυγχρονισμός -όπως μας έλεγαν την περίοδο της διακυβέρνησης Σημίτη- που να εξυπηρέτησε τελικά το κοινωνικό σύνολο; Έγινε πιο δίκαιο και πιο αποτελεσματικό το φορολογικό σύστημα; Απαλλάχθηκε η δημόσια εκπαίδευση από την παραπαιδεία; Έγινε πιο αποτελεσματική και πιο διαφανής η δημόσια διοίκηση; Μπορεί κανείς σήμερα να βασιστεί στη δημόσια υγεία, έτσι όπως είναι τα δημόσια νοσοκομεία; Μπορεί κανείς να πει σήμερα ότι επιβλήθηκε στο δημόσιο τομέα έστω κάποιος σεβασμός για τους νόμους και το περιβάλλον; Έγινε αυτό το πιο λογικό, που θα μπορούσαμε να πούμε ότι μας φέρνει πιο κοντά στην Ευρώπη, ο χωρισμός εκκλησίας-κράτους;..
Ποιος εκσυγχρονισμός λοιπόν; Η απάντηση είναι ότι τίποτα απ΄ αυτά δεν έγινε. Τα πράγματα έγιναν και γίνονται και θα γίνονται διαρκώς χειρότερα αν συνεχίσουμε με τις ίδιες πολιτικές.
Τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις του δικομματισμού ξήλωσαν την κοινωνία και οδήγησαν τους εργαζόμενους σε υπερεκμετάλλευση. Πού είναι λοιπόν τα οφέλη της ανάπτυξης τόσων χρόνων διακυβέρνησης και ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., που ήταν υψηλοί οι ρυθμοί της τώρα που τα έχει ανάγκη η κοινωνία, τώρα που τα χρειάζεται; Πού είναι; Γιατί ο πλούτος που συσσωρεύτηκε σήμερα είναι φανερό ότι δεν μπορεί να βοηθήσει προκειμένου να αμβλυνθούν οι επιπτώσεις της κρίσης. Να προστατευθεί η δημόσια Παιδεία, η δημόσια υγεία, να διασφαλιστούν οι κοινωνικές παροχές. Ποιο είναι το όφελος της κοινωνίας που υποτίθεται ότι υπηρετήσατε με την πολιτική σας κ. Καραμανλή, κ Σημίτη παλιότερα και κ. Παπανδρέου ως πρωτοκλασάτος, σημαίνων υπουργός των κυβερνήσεων Σημίτη ήσασταν; Πού είναι το όφελος της κοινωνίας; Πού είναι το κοινωνικό όφελος που μας υποσχεθήκατε προκειμένου να μας πείσετε να κάνουμε θυσίες;
Η απάντηση είναι απλή. Κανένα καλό της κοινωνίας δεν υπηρετήσατε, διότι συνειδητά συμμαχήσατε με το κεφάλαιο, διότι έτσι σας βόλευε. Συμμαχήσατε με το κεφάλαιο για να διασφαλίσετε την εξουσία σας. Το κεφάλαιο όμως δεν είναι με την κοινωνία. Το κεφάλαιο είναι με τον εαυτό του, είναι με την αύξηση της κερδοφορίας του. Και τώρα η υπεραξία της ανάπτυξης, για την οποία περηφανευόσασταν, βρίσκεται στις τραπεζικές θυρίδες των ελβετικών τραπεζών ή επενδυμένη σε μετοχές στα διεθνή χρηματιστήρια, τοξικά προϊόντα και παράγωγα έγινε η ανάπτυξη των κυβερνήσεών σας κύριοι του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Στις τσέπες λίγων οικογενειών, εφοπλιστών, βιομηχάνων, κατασκευαστών και τραπεζιτών πήγε το μέρισμα.
Τώρα βέβαια μετατρέπετε -γιατί έτσι σας συμφέρει- τν οικονομική κρίση σε εργαλείο προκειμένου να ενισχύσετε ακόμα περισσότερο τους κερδοσκόπους, τους τραπεζίτες, το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Δώσατε 28 δις στις τράπεζες και αυτές, αντί να δώσουν δάνεια για να κινηθεί η οικονομία, πήγαν και αγόρασαν μ΄ αυτά τα χρήματα κρατικά ομόλογα με πιο υψηλό επιτόκιο για να κερδίσουν κι άλλα από το δημόσιο πλούτο.
Ε, λοιπόν, καταλάβετέ το. Το παραμύθι σας τελείωσε. Δεν αντέχει άλλο η κοινωνία. Δεν σας αντέχει άλλο ο ελληνικός λαός. Ήρθε η ώρα να καταρρεύσει το πολιτικό σας σχέδιο, μαζί με το μοντέλο της ανάπτυξής σας και της οικονομίας σας που καταρρέει.
Μπορεί την ανάπτυξή σας να την πλήρωσε η κοινωνία, δεν θα πληρώσει όμως και την κρίση σας. Και οι επιλογές που έχουμε μπροστά μας -όχι εμείς ως Αριστερά, είναι ξεκάθαρο- οι επιλογές που έχει μπροστά της η κοινωνία, οι πολίτες είναι ξεκάθαρες. Ή να στηρίξουν ξανά τα κόμματα εξουσίας, δίνοντας ψήφο ανοχής στους τραπεζίτες, στα καρτέλ, στους κερδοσκόπους, στους αεριτζήδες, σε όλους όσους έχουν κάτσει πάνω από το κεφάλι μας ή να ενισχύσουν την Αριστερά, για να ανατρέψουμε τους συσχετισμούς και να δώσουμε νέα ελπίδα και προοπτική στους εργαζόμενους, στη νεολαία, στη γενιά των 700 €, στον αγρότη, στον μικρό επαγγελματία, στους χαμηλόμισθους, στους χαμηλοσυνταξιούχους.
Μας κραδαίνουν εδώ και πάρα πολύ καιρό τον μπαμπούλα της ακυβερνησίας. Και μας λένε ότι υπεύθυνη γι αυτό είναι η Αριστερά που μεγαλώνει, δυναμώνει και προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, ενισχύοντας μια άλλη προοπτική για τον τόπο.
Πρέπει να γνωρίζουν -και γνωρίζουν πολύ καλά βέβαια - ότι οι ισχυρές κυβερνήσεις δεν είναι αυτές που έχουν μια μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν αντέχει σήμερα και καταρρέει, όχι γιατί έχει 151 βουλευτές. Δεν αντέχει και είναι έτοιμη να καταρρεύσει διότι η πολιτική που ακολουθεί είναι μια πολιτική που δεν βρίσκει σύμφωνη την κοινωνία. Ισχυρές λοιπόν κυβερνήσεις και προοπτική σταθερής διακυβέρνησης μπορεί να δοθεί όταν οι πολιτικές που ακολουθούν οι κυβερνήσεις ακουμπούν στις λαϊκές ανάγκες και στα κοινωνικά αιτήματα. Ανίσχυρες κυβερνήσεις και ακυβερνησία είναι όσο επιμένουν σ΄ αυτή την πολιτική που έχει καταρρεύσει.
Αν λοιπόν θέλετε ισχυρές κυβερνήσεις, αλλάξτε πολιτική. Αυξήστε τις δημόσιες δαπάνες. Ενισχύστε την εργασία με νέες θέσεις. Επαναφέρετε την Εθνική Τράπεζα υπό δημόσιο έλεγχο για να προστατεύσετε τους δανειολήπτες. Καταρτίστε πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων. Αναδιανείμετε τους πόρους, με προτεραιότητα την παιδεία, την υγεία, τις κοινωνικές υπηρεσίες και το περιβάλλον.
Υπάρχει άλλος δρόμος. Υπάρχει άλλος δρόμος και σας τον έχουμε εδώ. Σας τον καταθέτουμε επεξεργασμένο και έτοιμο. Είναι ο δρόμος του προγράμματος της Αριστεράς. Είναι ο δρόμος ενός προγράμματος ανατροπής που μπορεί να κάνει ρεαλιστική μια λύση αριστεράς για τον τόπο.
Θα ζητήσω να στείλουμε το πρόγραμμά μας σε όλους. Στους πολιτικούς αρχηγούς, στους βουλευτές, στα κόμματα, να το διαβάσουν και να περιμένουμε τις απαντήσεις τους. Και να το στείλουμε και στον Πρωθυπουργό, που μας παριστάνει τον υπεύθυνο τις τελευταίες ημέρες, ενώ όλοι εμείς είμαστε ανεύθυνοι. Και να του πούμε, ότι πράγματι, είναι υπεύθυνος. Αλλά είναι υπεύθυνος για τη φτώχεια, για την ανεργία, για την ανέχεια, για τη διάλυση της παιδείας, για τη διάλυση των δημόσιων νοσοκομείων, για το γεγονός ότι οι συνομήλικοί μου αισθάνονται ότι αυτή η χώρα τρώει τα παιδιά της και δεν έχουν μέλλον σ΄αυτή τη χώρα είναι υπεύθυνος. Να αναλάβει όμως και μια μεγάλη υπευθυνότητα απέναντι στον τόπο. Να μας οδηγήσει σε μια δημοκρατική διέξοδο. Να αφήσει αυτή τη βαριά ευθύνη. Δεν κατάφερε να αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο πέντε χρόνια. Να μας αφήσει και να οδηγήσει τη χώρα σε δημοκρατική διέξοδο, σε εκλογές, για να καταγραφεί η ανατροπή των σημερινών συσχετισμών και να πάμε σε λύσεις διεξόδου.
Παρακολούθησα τις τρεις αυτές μέρες το συνέδριό μας, παράλληλα όμως διαβάζοντας και τα σχόλια, τους τίτλους στις εφημερίδες, τα ρεπορτάζ στα ΜΜΕ, και διαπιστώνω ότι υπάρχουν δύο διαφορετικές πραγματικότητες. Βεβαίως κι εμείς τις δύο διαφορετικές πραγματικότητες τις βοηθάμε με τη στάση μας. Διότι τη δουλειά τους κάνουν τα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι. Αν δεν έβρισκαν υλικό, δεν θα το αναδείκνυαν.
Υπάρχει λοιπόν η μια πραγματικότητα που καταγράφεται στους πηχυαίους τίτλους των εφημερίδων. Σταχυολογώ, στα δύο ο ΣΥΝ, στα χαρακώματα το συνέδριο, ξεκαθάρισμα λογαριασμών στον ΣΥΝ, σύγκρουση τάσεων στον ΣΥΝ.
Υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα. Είναι η πραγματικότητα των συντρόφων και των συντροφισσών που εργάστηκαν από κοινού, πέρα και έξω από διαφορετικές αφετηρίες, τάσεις ή απόψεις, επί οκτώ μήνες για το πρόγραμμά μας. Είναι η πραγματικότητα που καταγράφεται στη βάση του κόμματος, εκεί όπου υπάρχει μια έντονη και υγιής, ειλικρινής αγωνία αυτή τη δυναμική που έχουμε αναπτύξει να την πάμε παρακάτω. Υπάρχει η πραγματικότητα της γνώσης όλων μας, είκοσι χρόνια τώρα σ΄ αυτό το κόμμα, να μετατρέπουμε τις διαφορετικές απόψεις σε δημιουργική και γόνιμη σύνθεση και να προχωρούμε μπροστά.
Σε ποιες απ΄ αυτές τις δυο πραγματικότητες πρέπει να πιστέψουμε; Σε ποιες απ΄ αυτές τις δύο πραγματικότητες πρέπει να οικοδομήσουμε μια στέρεη βάση για να προχωρήσει το κόμμα.
Σας καλώ να ακολουθήσουμε την πραγματικότητα που μας δείχνει ο κόσμος της βάσης μας, τα μέλη μας, τα στελέχη μας που δουλεύουν ακούραστα χωρίς να κατέχουν προνόμια και ηγετικές θέσεις στις ηγετικές ομάδες, ο κόσμος που έρχεται κοντά μας ζητώντας από την Αριστερά μια διαφορετική προοπτική για τη ζωή του.
Και πιστεύω πράγματι ότι το τελευταίο διάστημα, γυρνώντας όλη τη χώρα μαζί με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες απ΄ άκρου εις άκρη ότι οι στοιχίσεις, η πολιτική γεωγραφία που αποτυπώνεται στους συσχετισμούς σε επίπεδο ηγεσίας δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα που διαμορφώνεται στη βάση του κόμματος.
Είναι προφανές πως κάποιοι επιθυμούν διακαώς -όχι εδώ μέσα- αναφέρομαι σε όλους όσους έχουν εκπλαγεί με το ότι ανατρέψαμε το πολιτικό σκηνικό- επιθυμούν διακαώς να εμφανίσουν ότι το κόμμα μας βρίσκεται σε κρίση. Τους απαντάμε: Όταν μια πολιτική δύναμη καταφέρνει μέσα σ΄ένα τόσο μικρό διάστημα, να συναντηθεί με τόσους πολλούς και τόσες πολλές, να συναντηθεί με την αγωνία και τις διεκδικήσεις των νέων ανθρώπων, να οργανώσει και να εμπνεύσει κοινωνικούς αγώνες και αντιστάσεις, να προκαλέσει μια τόσο μεγάλη κρίση στο γερασμένο πολιτικό σύστημα, ε, τότε, δεν βρίσκεται σε κρίση. Προκαλεί κρίση. Προκαλεί κρίση στο γερασμένο δικομματισμό. Προκαλεί κρίση σ΄ αυτό το γερασμένο πολιτικό σύστημα, σ΄ένα σύστημα που ψυχορραγεί και δίνει μια λυσσαλέα μάχη να χειραγωγήσει τους πολίτες, να αναστρέψει την εικόνα, να μετατρέψει το άσπρο σε μαύρο.
Φτάσανε μάλιστα στο σημείο να προχωρούν και σε πρωτοφανείς δημοσκοπικές αλχημείες, που ξεπερνούν τα όρια της κοινής λογικής και της επιστημονικής δεοντολογίας και να τις παρουσιάζουν σήμερα πρωτοσέλιδα στον Τύπο. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί πιστεύουν ότι μ΄ αυτόν τον τρόπο θα στριμώξουν τον ΣΥΝ, θα ζορίσουν τον ΣΥΝ, θα καθορίσουν μ΄ αυτόν τον τρόπο τη στάση της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Είναι βαθιά γελασμένοι. Είναι βαθιά γελασμένοι γιατί εμείς τη στρατηγική μας την χαράζουμε με μοναδικό γνώμονα το δείκτη της συνείδησης και των αξιών μας, τις προγραμματικές μας επεξεργασίες και όχι με τους δείκτες των μετρήσεων που αυτοί μας παραθέτουν.
Και πρέπει να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίζουν εμάς, μια δύναμη εδώ που βρεθήκαμε και βρισκόμαστε, στο να είμαστε ένα βήμα πριν την ανατροπή των συσχετισμών του σημερινού πολιτικού σκηνικού, βρεθήκαμε ακριβώς επειδή δεν είμαστε μια συμβατική δύναμη…. Δεν είμαστε μια συμβατική δύναμη και προσπαθούν με όρους συμβατικούς να μας πολεμήσουν. Κάνουν λάθος. Εμείς είμαστε από άλλο ανέκδοτο. Πρέπει να το καταλάβουν αυτό. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν, τόσο καλύτερα και γι αυτούς.
Βρισκόμαστε περίπου στο μέση περίπου, τον πρώτο χρόνο μιας εντολής που λάβαμε από το τακτικό μας συνέδριο. Λάβαμε μια ισχυρή εντολή, σε τρία χρόνια να ανασυγκροτήσουμε το κόμμα μας, σε τρία χρόνια να προσπαθήσουμε να επιβάλουμε αλλαγές στις δομές, στις διαδικασίες, στις λειτουργίες του κόμματός μας.
Πρέπει να πω ότι το πρόγραμμά μας, αυτή η δουλειά που καταθέτουμε σήμερα σε έγκριση σε όλους σας, αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη τομή σ΄ αυτή την εντολή που λάβαμε όλοι από το 5ο τακτικό μας συνέδριο. Αν αυτή όμως ήταν η πρώτη μεγάλη τομή, η δεύτερη μεγάλη τομή θα αφορά την οργανωτική ανασυγκρότηση και τον οργανωτικό μετασχηματισμό του κόμματός μας αλλά και των συμμαχιών. Διότι όλοι αναγνωρίζουμε αδυναμίες. Όλοι αναγνωρίζουμε ότι πρέπει να αλλάξουν πολλά. Πρέπει να αλλάξουν πολλά και στον τρόπο που σκεφτόμαστε και στον τρόπο που λειτουργούμε και στον τρόπο που ερχόμαστε σε επαφή με τους πολίτες. Γιατί έχουμε μια μεγάλη ευθύνη. Κι αυτή η ευθύνη είναι να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του κόσμου και της κοινωνίας, να αφουγκραστούμε αυτές τις νέες απαιτήσεις και, κυρίως, να αγκαλιάσουμε τους εκατοντάδες, χιλιάδες νέους ανθρώπους που έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με την πολιτική και που μπορεί αυτές οι δομές να μην τους ικανοποιούν για να αισθανθούν έτοιμοι να ενταχθούν οργανωτικά.
Επίσης πρέπει να σας πω -και ακούω από πολλούς και πολλές εδώ ότι πρέπει να κάνουμε και βήματα τολμηρά σε ζητήματα που αφορούν στις δημόσιες θέσεις των στελεχών μας. Όμως επιτρέψτε μου μία και μοναδική παρατήρηση: Είμαι απόλυτα ανοιχτός σ΄όλη αυτή τη συζήτηση. Τέτοιου είδους συζητήσεις και προτάσεις όμως καλό θα ήταν να τίθενται μ΄ έναν θεσμικό τρόπο και να κατοχυρώνονται θεσμικά, όχι σε χρόνο ύποπτο, όχι δηλαδή λίγες μέρες πριν από μία επίμαχη αναμέτρηση ή διαδικασία.
Ζητήματα πολύ σοβαρά και σκέψεις πολύ σοβαρές, που έχουν να κάνουν με τις θητείες, με τις ποσοστώσεις των γυναικών που δικαίως διεκδικούν να τις έχουν. Και αισθάνομαι ιδιαίτερα μειονεκτικά όταν είμαι σε μια Πολιτική Γραμματεία των δεκαεφτά με μία μόνο συντρόφισσα. Ζητήματα που αφορούν εναλλαγές. Είναι ζητήματα που πρέπει να τα συζητήσουμε χωρίς την πίεση κάποιων επικείμενων εξελίξεων που έχουμε μπροστά μας και άρα να κατηγορηθούμε ότι προφανώς λειτουργούμε στη βάση κάποιων άλλων επιδιώξεων. Να τα συζητήσουμε με θεσμικό τρόπο σ΄ ένα επόμενο συνέδριό μας, προκειμένου να πάρουμε πάγιες αποφάσεις τις οποίες θα τηρήσουμε.
Να κάνω δυο παρατηρήσεις. Η μία παρατήρηση αφορά σε σχέση με διάφορες απόψεις που ακούστηκαν για το πώς θα πάμε να δώσουμε την μάχη των ευρωεκλογών και κυρίως στο κομμάτι που αφορά τις θέσεις μας, τις επεξεργασίες μας.
Η εισήγησή μου αναφέρθηκε εκτενώς -και δεν θα το επαναλάβω για να μην σας κουράσω- στο πολιτικό πλαίσιο το οποίο είχε αναφορά στις προγραμματικές μας επεξεργασίες, στις συνεδριακές μας αποφάσεις και στην κοινή διακήρυξη που έχουμε συνυπογράψει στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Δεν χρειάζεται να πω πολλά. Η βασική μας κατεύθυνση είναι ότι έχουμε μια σημαντική μάχη μπροστά μας κι ότι περισσότερο από ποτέ η Ε.Ε. σήμερα βρίσκεται σ΄ένα σταυροδρόμι. Ή θα συνεχίσει την παρούσα καπιταλιστική, νεοφιλελεύθερη πολιτική της που βαθαίνει την οικονομική και πολιτική κρίση, ή θα μετατραπεί σε μια περιοχή βιώσιμης ανάπτυξης, κοινωνικής δικαιοσύνης, ειρήνης, συνεργασίας και ισότητας.
Οι ευρωεκλογές λοιπόν είναι για μας μια ευκαιρία να αλλάξουμε τα θεμέλια της Ευρώπης. Τα θεμέλια της Ευρώπης τα οποία δεν συγκροτήθηκαν από κάποιες ουδέτερες αποφάσεις, αλλά από Συνθήκες οι οποίες είχαν νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση και χαρακτήρα. Από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992 ως σήμερα. Δεν πετάμε τίποτα στον Καιάδα. Ούτε τις αποφάσεις μας, ούτε τα υπέρ και τα κατά μας, ούτε τις κριτικές μας. Μάλιστα ο Φ. Κουβέλης το 1992 ήταν αυτός που είχε ψηφίσει κατά στην ΚΠΕ στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και λευκό στη βουλή. Διότι είμαστε ένας γόνιμος χώρου διαλόγου, διαρκούς διαλόγου και ξέρουμε ότι οι απόψεις μας είχαν και τα μεν και τα δε, οι απόψεις δεν ήταν μονοδιάστατες.
Σήμερα όμως πρέπει να προχωρήσουμε ένα βήμα μπροστά και να είμαστε εμείς αυτοί που πρωτοπόρα, μέσα στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, θα θέσουμε τις βάσεις για μια διαφορετική προοπτική της Ευρώπης.
Έγινε λοιπόν μια κριτική ότι ξέχασα να αναφερθώ σε κάποιο σημείο που έχει να κάνει με τη Συνταγματική Συνθήκη. Αν θέλουμε να βρίσκουμε αφορμές για να ξύνουμε τα νύχια μας, υπάρχουν πολλές. Όλες μας οι θέσεις είναι δεδομένες. Δώσαμε πρώτοι τη μάχη, πρωτοστατήσαμε για να απορριφθεί η Συνθήκη της Λισαβόνας στη χώρα μας. Δώσαμε τη μάχη για κοινές καμπάνιες και στη Γαλλία. Δώσαμε τη μάχη σε κοινές καμπάνιες στο ζήτημα του ΟΧΙ στο Ευρωσύνταγμα που είπε ο Ιρλανδικός λαός. Δεν πετάμε τίποτε. Με τη γραμμή μας, που είναι ξεκάθαρη και επεξεργασμένη, με τις επεξεργασίες μας, με τις θέσεις μας θα προχωρήσουμε μπροστά και σ΄ αυτές τις εκλογές και ας μην ψάχνουμε να βρούμε αιτίες προκειμένου να διαφωνήσουμε μεταξύ μας.
Το δεύτερο αφορά στη συζήτηση που γίνεται για το δημοψήφισμα. Δεν με βρίσκουν σύμφωνο -και οφείλω να το καταθέσω αυτό- απόψεις που εκφράστηκαν απ΄ αυτό εδώ το βήμα και θέλουν τους συντρόφους μας που θα λάβουν μέρος σε μια κορυφαία δημοκρατική διαδικασία για το κόμμα μας, συντρόφους και συντρόφισσες, να δίνουν όχι μια μάχη συμβολής για να πάει μπροστά ο κοινός μας στόχος, αλλά μια μάχη χαρακωμάτων για να παραγκωνίσει ο ένας τον άλλον ή η μία την άλλη.
Ο ΣΥΝ έχει ήδη μια πολύ πλούσια παρακαταθήκη έργων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από την περίοδο που μας εκπροσωπούσαν οι δυο σύντροφοί μας, ο Αλ. Αλαβάνος και ο Μιχ. Παπαγιαννάκης. Ο Δημ. Παπαδημούλης συνέχισε αυτό το έργο επάξια. Είναι ένα άξιο στέλεχος και δικαιούται να θέλει να θέσει τη διαθεσιμότητά του στην κρίση των μελών μας. Ο Ν. Χουντής είναι εδώ και τέσσερα σχεδόν χρόνια ο Γραμματέας της ΚΠΕ του κόμματός μας, έχοντας μια σημαντική συνεισφορά και παρακαταθήκη και δικαιούται να θέλει να θέσει τη διαθεσιμότητά του στην κρίση των μελών μας. Και πολλοί άλλοι, άξιοι σύντροφοί μας και άξιες συντρόφισσές μας δικαιούνται επίσης να θέσουν τη διαθεσιμότητά τους σ΄ αυτή τη μάχη που δίνουμε στην κρίση των μελών μας. Και όλοι μαζί δεν θα δώσουν μια μάχη παραγκωνισμού. Όλοι μαζί θα δώσουν μια κοινή μάχη. Διότι η δημοκρατική επιλογή των μελών μας δεν είναι επιβολή των μηχανισμών. Τα μέλη μας κρίνουν με ωριμότητα και πρόσωπα και πολιτικές τοποθετήσεις και τις αποφάσεις τους δεν δικαιούται και δεν θα τις αμφισβητήσει κανένας.
Θα προχωρήσουμε μπροστά, τηρώντας τρεις βασικούς στόχους. Αυτό αφορά την πορεία μας, όχι μονάχα μέχρι τις ευρωεκλογές, αλλά την πορεία μας μέχρι το επόμενο τακτικό μας συνέδριο.
Τρεις βασικούς στόχους. Πρώτον, το βάθεμα της δημοκρατίας στο κόμμα μας. Δεύτερον, το σεβασμό στη διαφορετικότητα των απόψεων. Τρίτον, τον σεβασμό και την υλοποίηση των με δημοκρατικό τρόπο εκφρασμένων συλλογικών μας αποφάσεων.
Βάθεμα της δημοκρατίας σημαίνει ότι το λόγο έχουν τα μέλη του κόμματος στις αποφάσεις. Βάθεμα της δημοκρατίας σημαίνει ότι δεν ορίζει ο Πρόεδρος ή η ηγεσία ή οι τάσεις τους υποψήφιους στις λίστες μας. Βάθεμα της δημοκρατίας σημαίνει ότι είμαστε όλοι υποχρεωμένοι, όλοι και όλες, από τον Πρόεδρο ως το τελευταίο μέλος να τηρούμε τους καταστατικούς μας κανόνες.
Και βάθεμα της δημοκρατίας σημαίνει ότι είμαστε όλοι υπό δοκιμή, υπό την κρίση των μελών μας και της κοινωνίας.
Σεβασμός στη διαφορετικότητα των απόψεων σημαίνει ότι δεν δαιμονοποιούμε καμία άποψη. Δεν δαιμονοποιούμε την άλλη άποψη, είτε αυτή είναι πλειοψηφική, είτε αυτή είναι μειοψηφική. Τα συζητάμε όλα ανοιχτά, δημοκρατικά, παστρικά, όλες τις απόψεις. Αρκεί βέβαια αυτές οι απόψεις να κατατίθενται στα όργανα εγκαίρως προκειμένου να μπορούμε να τις αξιολογήσουμε και να τις συζητήσουμε.
Και σεβασμός στην υλοποίηση των συλλογικών αποφάσεων σημαίνει ότι δεν υπάρχει κανείς -και το πιστεύω, σας διαβεβαιώνω δεν υπάρχει ούτε μία, ούτε ένας σ΄ αυτή την αίθουσα που διανοείται να σκεφτεί να αμφισβητήσει τις δημοκρατικά εκφρασμένες συλλογικές μας αποφάσεις, αυτές που παίρνουμε από τα συνέδριά μας. Δεν υπάρχει ούτε τώρα, ούτε αύριο, ούτε μετά τις εκλογές, Ούτε ένας.
Κάποιοι μιλούν για διαιρέσεις και για διαζύγια. Είμαστε εδώ για να διαφυλάξουμε την ενότητα του κόμματός μας. Και είμαστε εδώ για να διευρύνουμε την ενότητα της Αριστεράς. Αυτός είναι ο στόχος μας. Να διευρύνουμε την ενότητα της Αριστεράς για να αλλάξουμε το τοπίο, να ανατρέψουμε τους συσχετισμούς.
Και σε ότι με αφορά αυτό το δρόμο θα τον υπηρετήσω. Είμαι βέβαιος ότι όλοι σας, όλοι και όλες θα τον υπηρετήσετε πιστά.
Ακούμε, τέλος, κριτική ότι δεν νοιαζόμαστε για την επόμενη μέρα, δεν νοιαζόμαστε για τη διακυβέρνηση του τόπου. Υπάρχει μεγαλύτερη ένδειξη ότι μας νοιάζει και μας κόφτει η επόμενη μέρα από την πολύμηνη δουλειά της Επιτροπής Προγράμματος, από τη δουλειά εδώ και έξι μήνες και από τις 400 σελίδες που κατέγραψαν με το πολυσέλιδο πρόγραμμά μας;
Η διαφορά είναι ότι όλοι μας πιστεύουμε ότι η επόμενη μέρα πρέπει να είναι μέρα ελπίδας για τον ελληνικό λαό και όχι μέρα που θα είναι μία από τα ίδια. Κι αυτή είναι η μεγάλη διαφορά.
Όσοι λοιπόν ενδιαφέρονται πραγματικά για την επόμενη μέρα, όσοι έχουν έγνοια η Αριστερά να δώσει από θέση ισχύος τη μάχη για την επόμενη μέρα δεν δικαιούνται σήμερα με τη στάση τους εδώ να αποδυναμώσουν το όπλο μας, το όπλο μας για την επόμενη μέρα. Δεν δικαιούνται να αρνηθούν ψήφο εμπιστοσύνης στο πρόγραμμά μας.
Σας καλώ λοιπόν όλους να υπερψηφίσετε το πρόγραμμά μας. Σας καλώ όλους να ενισχύσετε τη δύναμή μας, να ενισχύσετε τη δύναμή μας για λύση Αριστεράς. Να ενισχύσετε την προοπτική για ανατροπή της σημερινής πραγματικότητας, για να δοθεί ελπίδα σ΄ αυτόν τον τόπο, για να δοθεί η δυνατότητα στην Αριστερά να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις κι όχι να είναι ένα υποστύλωμα, μια βοηθητική ρόδα, ένα δεκανίκι του δικομματισμού που μας έχει οδηγήσει εδώ που μας έχει οδηγήσει.
Βγαίνω απ΄ αυτό το συνέδριό με τη βαθιά ελπίδα ότι η επόμενη μέρα θα είναι μια μέρα αισιοδοξίας για την Αριστερά και για τον τόπο. Κι αυτή την αισιοδοξία την καταγράφει η παρουσία σας και η δυναμική σας.
