«Είμαι δε περήφανος για το έργο και τα αποτελέσματα που επιτεύχθηκαν στα υπουργεία στα οποία υπηρέτησα», υποστηρίζει στην επιστολή παραίτησής του προς τον πρωθυπουργό ο κ. Βουλγαράκης.
Επειδή (προφανώς λόγω συστολής) αποφεύγει να μνημονεύσει αυτό το «έργο» να σας θυμίσουμε εμείς δυο - τρεις χαρακτηριστικές πλευρές του:
Υποκλοπές και απαγωγές Πακιστανών (ενόσω προΐστατο στο Δημόσιας Τάξης), «κάτι δέντρα που κάηκαν» στον Κρόνιο λόφο της Ολυμπίας (όσο ήταν υπουργός Πολιτισμού) και κάτι λιμάνια που ιδιωτικοποιήθηκαν (επί των ημερών του στο Ναυτιλίας)...
*
Βεβαίως, για τίποτα απ' όλα αυτά δεν οδηγήθηκε στην παραίτηση ο κ. Βουλγαράκης. Ολα τα παραπάνω έτυχαν της απόλυτης έγκρισης και απόλυτης κυβερνητικής κάλυψης.
Που σημαίνει ότι το κύριο θέμα για το λαό και την πορεία του τόπου, δεν ήταν και δεν είναι φυσικά το πρόσωπο Βουλγαράκης ή ο εκάστοτε Βουλγαράκης. Το κύριο και ουσιαστικό είναι το πρόσωπο της ίδιας της κυβερνητικής πολιτικής, όπως αυτό αποτυπώνεται στις σχέσεις της χώρας με τη CIA, στις ακολουθούμενες πολιτικές για τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, στις αποφάσεις για το δημόσιο πλούτο είτε πρόκειται για την πολιτιστική κληρονομιά είτε για τις εκποιούμενες υποδομές του τόπου.
*
Επομένως, το κυβερνητικό πρόσωπο (περί αυτού πρόκειται) δε φτιασιδώνεται ούτε πολύ περισσότερο αθωώνεται με ανασχηματισμούς ή με παραιτήσεις υπουργών που έρχονται ως συνέπεια «ηθικοπλαστικών» διακηρύξεων. Πολύ περισσότερο που τίποτα δεν έχει αναιρέσει τη διαπίστωση του Λένιν. Οτι, δηλαδή, η εκμεταλλεύτρια τάξη φτάνει μέχρι του σημείου να χρησιμοποιεί ακόμα και την ηθική της χρεοκοπία σαν όπλο για να επιπλέει, τελικά, τόσο η ηθική της όσο και η πολιτική της.
*
Ως συνέχεια του προηγούμενου, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μάς έχουν εφοδιάσει με πλούσια εμπειρία: Στο πλαίσιο του δικομματισμού, είτε πρόκειται για το μεταξύ τους πινγκ - πονγκ είτε στο εσωτερικό των δύο κομμάτων, όλες οι ηθικές εκκλήσεις, τα συνθήματα και οι περί της «αμέμπτου ηθικής» διαβεβαιώσεις των «άτεγκτων ταγών» μας, ρίχνονται πάντα στο περιθώριο της πραγματικής πολιτικής. Και έχουν έναν και μόνο στόχο: Να καμουφλάρεται η ταξική ουσία των πεπραγμένων τους και να διαιωνίζεται η εξαπάτηση των μαζών. Στις τελευταίες, δε, αναγνωρίζεται μία και μόνο «ελευθερία»: Να μένουν εγκλωβισμένες στην κοινή ηθική απόχρωση της πολιτικής - «μονόδρομο» που πορεύονται τόσο οι «Βουλγαράκηδες» όσο και οι «Βουλγαροκτόνοι».
