Την ώρα που το κυβερνητικό οικοδόμημα τρίζει συθέμελα από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, με τον έναν μετά τον άλλον κρίκους της αλυσίδας εξουσίας να σπάνε υπό το βάρος αποκαλύψεων και εσωκομματικών εντάσεων, η κυβέρνηση θυμήθηκε… τη Σάμο.
Στο φόντο της πιο σοβαρής πολιτικής κρίσης που έχει αντιμετωπίσει η Νέα Δημοκρατία επί πρωθυπουργίας Κυριάκου Μητσοτάκη, ένα κυβερνητικό κλιμάκιο ανακοινώνει επίσκεψη στο νησί, λες και δεν «βλέπει» την κατάρρευση που ξεδιπλώνεται γύρω του. Με ποια αξιοπιστία; Με ποιο αφήγημα; Και κυρίως: με ποιο ηθικό και πολιτικό κεφάλαιο;
Γιατί ας μη γελιόμαστε: αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση δεν είναι απλώς στριμωγμένη. Είναι υπό ανοιχτή αμφισβήτηση. Από τους πολίτες. Από τη βάση της ΝΔ. Από τους ίδιους της τους βουλευτές.
Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ – που δεν αφορά πια μεμονωμένα πρόσωπα αλλά δομές εξουσίας και πρακτικές διακυβέρνησης – έχει ανοίξει τον ασκό του Αιόλου. Πληροφορίες για δεύτερες δικογραφίες, εμπλοκές υπουργείων, ερευνώμενες ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, πολιτικές διαρροές και παρασκήνια γεμάτα φήμες και φόβο.
Και την ίδια στιγμή, στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας επικρατεί πολιτικός καύσωνας: βουλευτές που δεν κρύβουν πλέον τη δυσαρέσκειά τους, κορυφαία στελέχη που επιλέγουν στρατηγική διαφοροποίησης, «μαχαίρια» μεταξύ υπουργών, και το φάντασμα Σαμαρά να πλανάται πάνω από την Πειραιώς με φόντο σενάρια νέου κόμματος.
Απέναντι σε όλα αυτά, το Μέγαρο Μαξίμου επιλέγει – ξανά – τον επικοινωνιακό δρόμο. Αντί να απαντήσει, να ξεκαθαρίσει, να αναλάβει ευθύνες, στήνει περιοδείες. Το έκανε στα Τέμπη. Το έκανε στα market pass. Το επαναλαμβάνει τώρα στη Σάμο. Μόνο που αυτή τη φορά, η κοινωνία δεν ξεγελιέται.
Η κρίση δεν είναι επικοινωνιακή. Είναι πολιτική και θεσμική. Είναι κρίση εμπιστοσύνης απέναντι σε μια εξουσία που υποσχέθηκε «επιτελικό κράτος» και παρέδωσε έναν μηχανισμό ρουσφετιού, αυθαιρεσίας και ατιμωρησίας.
Ακόμη και το αφήγημα περί «ευθύνης» έχει εξαντληθεί. Η παραδοχή του πρωθυπουργού ότι «αναλαμβάνει το βάρος της ευθύνης όσων κυβέρνησαν» δεν είναι γενναιότητα. Είναι υπεκφυγή. Και πίσω της, πολλοί βλέπουν πια όχι πολιτικό ήθος, αλλά προετοιμασία πρόωρης διαφυγής προς τις κάλπες.
Γιατί όταν δεν μπορείς να κυβερνήσεις, όταν δεν μπορείς να ελέγξεις το κόμμα σου, όταν δεν μπορείς να υπερασπιστείς ούτε καν την ισότητα απέναντι στον νόμο (άλλους τους στέλνεις στα δικαστικά συμβούλια και άλλους τους προστατεύεις), τότε δύο πράγματα μένουν: οι πρόωρες εκλογές ή η κατάρρευση.
Ο κόσμος της Σάμου – και κάθε γωνιάς της Ελλάδας – δεν χρειάζεται νέες φωτογραφίες, εξαγγελίες και χαμόγελα μπροστά στις κάμερες. Χρειάζεται μια πολιτική ηγεσία που δεν μετατρέπει τη χώρα σε εργαλείο επιβίωσής της.
Κι αυτή η κυβέρνηση έχει χάσει αυτό το δικαίωμα.
