Η τοπική ενημέρωση στη Σάμο έχει πάψει να υπηρετεί τους πολίτες και λειτουργεί πια ως φιλικό extension της εξουσίας. Όλοι το βλέπουν. Και είναι καιρός να το πούμε.
Στη Σάμο, η «ενημέρωση» έχει καταντήσει εσωτερική υπόθεση. Οι ίδιοι λίγοι, με τα ίδια πρόσωπα, στα ίδια τραπέζια: ο δήμαρχος, ο βουλευτής και η «δημοσιογραφία». Χέρι-χέρι, αγκαζέ, σε φωτογραφίες και τσιπουράκια.
Όταν ο δημοσιογράφος είναι φίλος με τον δήμαρχο, και η δημοσιογράφος κολλητή με τον βουλευτή, πώς να υπάρξει έλεγχος της εξουσίας; Πώς να ειπωθεί η αλήθεια; Πώς να αναδειχθούν τα προβλήματα, όταν προτιμούν τις αγκαλιές από τις ερωτήσεις;
Και δεν είναι μόνο οι σχέσεις. Είναι και η απουσία έρευνας. Θέματα δεν προκύπτουν από δουλειά ή ρεπορτάζ, αλλά από ό,τι «ακούστηκε στο καφενείο». Και αν αυτό δεν είναι προσβολή για την ίδια την έννοια της δημοσιογραφίας, τότε τι είναι;
Το αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρο:
Κανένα σοβαρό πρόβλημα δεν βρίσκει λύση. Όχι επειδή δεν υπάρχουν τρόποι — αλλά επειδή κανείς δεν το πιέζει. Κανείς δεν το αναδεικνύει. Κανείς δεν ενοχλεί τους ισχυρούς. Γιατί οι «δημοσιογράφοι» πλέον είναι φίλοι, όχι ενοχλητικοί.
Η τοπική κοινωνία, όμως, έχει μάτια και βλέπει. Ξέρει ποιοι κάνουν ρεπορτάζ και ποιοι βολεύονται. Ξέρει ποιοι γράφουν και ποιοι φωτογραφίζονται. Ξέρει ποιοι είναι με τον πολίτη και ποιοι με την εξουσία.
Η δημοσιογραφία είναι για να ελέγχει την εξουσία. Όχι για να κάθεται δίπλα της.
