Σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, η δημοτική συγκοινωνία είναι αυτονόητη. Όχι πολυτέλεια, αλλά βασική παροχή. Από τη Λάρισα μέχρι τη Ρόδο, οι δημότες μετακινούνται χωρίς να χρειάζονται GPS, ταξί και... προσευχές. Στη Σάμο όμως –και συγκεκριμένα στον Δήμο Ανατολικής Σάμου– τα πράγματα είναι αλλιώς. Εδώ, το λεωφορείο είναι σαν τον Μινώταυρο: όλοι έχουν ακούσει για αυτό, κανείς δεν το έχει δει.
Κάποτε –ναι, κάποτε!– υπήρχε ένα δρομολόγιο που συνέδεε Άνω Βαθύ, Μαλαγάρι και Γάγγου. Ένα μικρό θαύμα με ρόδες. Ήταν φτηνό, λειτουργικό και το κυριότερο… υπήρχε. Σήμερα, ούτε οι πινακίδες των στάσεων δεν έχουν μείνει – αν δεν τις πήρε ο αέρας, τις πήρε η εγκατάλειψη. Οι δημότες περιμένουν πια στην… ελπίδα, όχι στη στάση.
Και όλα αυτά, επί δημαρχίας του Πάρη Παπαγεωργίου. Έναν δήμαρχο που, όπως φαίνεται, προτιμά να… κινείται μόνος του. Μήπως τελικά ο μόνος που μετακινείται στην Ανατολική Σάμο είναι ο δήμαρχος – και αυτός με υπηρεσιακό;
Ο κόσμος απορεί –και με το δίκιο του– με την αδιαφορία της δημοτικής αρχής. Τι περιμένουμε ακριβώς; Να εμφανιστεί ο ΚΤΕΛ με... φτερά ή να μας πάρει καρότσα; Αντί να προχωράμε μπροστά, επιστρέφουμε στις εποχές που “η γιαγιά πήγαινε με το μουλάρι στο χωράφι”.
Η Σάμος είναι νησί με ιστορία, με τουρισμό, με νέους και ηλικιωμένους που χρειάζονται λύσεις. Δεν είναι δυνατόν να μετατρέπεται σε... Σαχάρα συγκοινωνίας. Κάποιοι θα πουν πως "δεν υπάρχουν κονδύλια". Εμείς λέμε πως δεν υπάρχει διάθεση. Ή, για να το πούμε αλλιώς: "Δεν έχει το λεωφορείο καύσιμα, έχει ο Δήμος αδιαφορία."
Αν η δημοτική αρχή δεν μπορεί να εξασφαλίσει κάτι τόσο βασικό όσο μια συγκοινωνία, τότε γιατί να την εμπιστευτούμε για τα υπόλοιπα;
Εκτός κι αν ετοιμάζουν δημοτική συγκοινωνία μέσω… Uber με μουλάρια. Εκεί πάμε!
