Η κυβέρνηση έρχεται στη Σάμο. Όχι για να ακούσει, αλλά για να μας «ενημερώσει». Για να εξαγγείλει άλλη μια φορά «ανασυγκρότηση», «επενδύσεις», «ενίσχυση της υγείας» — με powerpoint, κάμερες και κούφιες λέξεις.
Την ίδια ώρα, στο Νοσοκομείο Σάμου, οι εργαζόμενοι παλεύουν να μείνουν όρθιοι μέσα σε συνθήκες που θυμίζουν εμπόλεμη ζώνη. Χωρίς γιατρούς, χωρίς προσωπικό, χωρίς ανθρώπινες βάρδιες. Μόνο με υπερεφημερεύοντες και φαντάρους που «συμπληρώνουν» τις τρύπες του συστήματος. Μόνο με εξαντλημένους νοσηλευτές και καθαριστές που αγωνίζονται καθημερινά με ό,τι μέσα τους έχουν απομείνει.
Αλλά η κυβέρνηση δεν ιδρώνει. Αντί να ντρέπεται, προχωρά σε φιέστες. Αντί να σκύβει στο πρόβλημα, φωτογραφίζεται. Αντί να απαντήσει, αλλάζει το θέμα.
Όσοι κρατούν αυτό το νοσοκομείο ζωντανό —οι γιατροί, οι νοσηλευτές, το βοηθητικό προσωπικό— έχουν ξεπεράσει τα ανθρώπινα όρια. Και όχι, δεν ζητούν χειροκροτήματα. Ζητούν προσλήψεις. Ζητούν συνθήκες επιβίωσης. Ζητούν να μην είναι εκείνοι οι επόμενοι που θα λυγίσουν, να μην είναι ο ασθενής της επόμενης βάρδιας εκείνος που θα χαθεί επειδή απλά… δεν υπήρχε κανείς.
Το σύστημα δεν καταρρέει. Το σύστημα το ρίχνουν — με επιλογές, με αποφάσεις, με σχεδιασμούς. Η απαξίωση του ΕΣΥ δεν είναι σύμπτωμα, είναι στρατηγική. Και σε αυτή τη στρατηγική, οι «λύσεις» που προτείνουν είναι μονόδρομος προς την ιδιωτικοποίηση, την αγορά υπηρεσιών, την υγεία-εμπόρευμα.
Η Σάμος δεν είναι φόντο για επικοινωνιακές περιοδείες. Είναι νησί με ανθρώπους. Με ανάγκες. Με παιδιά, με ηλικιωμένους, με πολίτες που απαιτούν όχι θαύματα, αλλά αυτονόητα.
Αν η «ανάπτυξη» τους δεν χωρά ανθρώπινη υγεία, ανθρώπινη εργασία και ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τότε δεν είναι ανάπτυξη. Είναι καταστροφή με προπαγανδιστικό περιτύλιγμα.
Η συγκέντρωση στο Μαλαγάρι δεν είναι διαμαρτυρία για «συντεχνιακά αιτήματα». Είναι πολιτική πράξη απέναντι σε ένα σύστημα που μας θέλει σιωπηλούς, σκυφτούς και εξουθενωμένους.
Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη. Θα μιλήσουμε. Θα φωνάξουμε. Και θα παλέψουμε.
