Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια από τότε που ο Πάρης Παπαγεωργίου εκλέχθηκε δήμαρχος, έχοντας διατυμπανίσει σε κάθε τόνο πως «θα αλλάξει τα πάντα» – ξεκινώντας από τα πρόσωπα και τις διευθύνσεις που, κατά τη δική του προεκλογική ρητορική, ήταν μέρος του προβλήματος.
Κι όμως, μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Ούτε τα πρόσωπα που τόσα καταλόγιζε, ούτε οι μηχανισμοί που υποτίθεται πως ήθελε να ανατρέψει. Συνεργάζεται απολύτως μαζί τους – σαν να μην ειπώθηκε ποτέ τίποτα. Σαν να μην έγινε καμία προεκλογική υπόσχεση. Σαν να μην υπάρχει πολιτική και ηθική υποχρέωση να τηρηθούν όσα δεσμεύτηκε απέναντι στους πολίτες.
Αυτό δεν είναι απλώς πολιτική αδράνεια. Είναι σιωπηρή αποδοχή ενός κατεστημένου που –δήθεν– υποσχέθηκε να αλλάξει. Και είναι βαθύτατα προσβλητικό για όσους τον πίστεψαν.
Ο δημότης έχει μνήμη. Και η σιωπή του σήμερα δεν σημαίνει αδιαφορία. Σημαίνει παρατήρηση. Και η παρατήρηση οδηγεί αργά ή γρήγορα σε λογοδοσία.
