Την κατάργηση της ομοφωνίας, του βέτο, προκειμένου να βάλουν την Τουρκία στα προγράμματα των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων για τον επανεξοπλισμό της Ευρώπης (ReArm Europe), προωθούν ισχυροί κύκλοι των Βρυξελλών και σειρά μεγάλων χωρών της ΕΕ.
Δεδομένου ότι στην παρούσα, υπερατλαντικά και στις Βρυξέλλες, η εικόνα της Τουρκίας είναι αναβαθμισμένη, ασκούνται έντονες πιέσεις για να μπει η Τουρκία στα εξοπλιστικά προγράμματα της ΕΕ ως «συνεταίρος» – «ομοϊδεάτης», «ομονοούντες» εταίροι («like-minded»), όπως την χαρακτηρίζουν συχνά αρκετοί Ευρωπαίοι.
Μάλιστα, κάποιοι, όπως ο νέος Γερμανός καγκελάριος – και «ομόσταυλος» του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα – Φρίντριχ Μερτς, το δηλώνει ανοικτά. Το ίδιο πράττει και ο «φίλος» του πρωθυπουργού, Πολωνός ομόλογός του, Ντόναλντ Τουσκ, με τον οποίον μάλιστα προωθούσαν μαζί το σχέδιο – μαμούθ της «κοινής ευρωπαϊκής αεράμυνας», προς τέρψιν της Γερμανίδας επικεφαλής της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν.
Να σημειωθεί ότι τώρα την προεδρία της ΕΕ έχει η Πολωνία (1 Ιανουαρίου – 30 Ιουνίου 2025). Σύμφωνα με διπλωματικούς κύκλους,η Βαρσοβία προωθεί με συνοπτικές διαδικασίες την υιοθέτηση νέου κανονισμού στην ΕΕ για τη συμμετοχή τρίτων χωρών, εκτός ΕΕ, στο μεγάλο ευρωπαϊκό εξοπλιστικό φαγοπότι. Κατά πληροφορίες, οι Πολωνοί θα ήθελαν, εάν είναι δυνατόν, ο κανονισμός αυτός να εγκριθεί ακόμα και στην επόμενη συνεδρίαση του Συμβουλίου Γενικών Υποθέσεων, στις 27 Μαΐου.
«Ειδική πλειοψηφία»
Ενδεικτικό των απαράδεκτων προθέσεων και μεθοδεύσεων στους κόλπους της ΕΕ, είναι ότι, ειδικότερα για τον κανονισμό SAFE (Security Action for Europe – SAFE – through the reinforcement of European defence industry Instrument), προωθείται η λήψη της όποιας απόφασης για τη συμμετοχή τρίτων χωρών στα ευρωπαϊκά στρατιωτικά κονδύλια, με τη χρήση ειδικής πλειοψηφίας. Ουσιαστικά, δηλαδή, προωθείται η κατάργηση της ομοφωνίας, ή όπως συνηθίζεται να λέγεται του «βέτο». Οι πρακτικές αυτές εφαρμόζονται ευρέως στην ΕΕ τα τελευταία χρόνια, αρχής γενομένης του Covid, και στη συνέχεια του «εμπολέμου» με τη Ρωσία, λόγω Ουκρανικού.
Το Neostrategy.gr, επανειλημμένως έχει αναφερθεί στις προσπάθειες μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών, μεταξύ των οποίων η Γερμανία, για την κατάργηση – ή περιορισμό – της ομοφωνίας στη λήψη των αποφάσεων εντός ΕΕ, υπογραμμίζοντας ότι αυτό θα αποτελέσει σοβαρό πλήγμα ιδιαίτερα για τις μικρές χώρες μέλη της ΕΕ, και βέβαια για την Ελλάδα. Στην προκειμένη περίπτωση που, μέσω αυτών των μεθοδεύσεων, επιτευχθεί η είσοδος της Τουρκίας στα ευρω-κονδύλια, είναι προφανές ότι η Αθήνα θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, αφού δεν θα μπορέσει να τις μπλοκάρει, κάνοντας χρήση του «βέτο». Ούτε, βέβαια, να μπλοκάρει ενδεχόμενες διμερείς και πολυμερείς συμφωνίες της ΕΕ με εταιρείες τρίτων χωρών, περιλαμβανομένης της Τουρκίας.
Το εντυπωσιακό και συνάμα απαράδεκτο είναι ότι, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, παρά τις περί του αντιθέτου εισηγήσεις που είχαν γίνει από διπλωματικούς κύκλους προ ετών, το μέγαρο Μαξίμου είχε αποφασίσει να κάνει «δωράκι» στο Βερολίνο. Είχε συμφωνήσει στη χρήση ειδικής πλειοψηφίας για διάφορα θέματα στην ΕΕ, και γενικότερα έκανε τα στραβά μάτια στην κατάργηση της ομοφωνίας.
ReArm: Η Τουρκία είναι ήδη «μέσα»
Πρόσφατα ολοκληρώθηκαν οι διαπραγματεύσεις της ΕΕ με τη Βρετανία, η οποία επεδίωξε να μπει στα εξοπλιστικά ευρω-κονδύλια, και ανακοινώθηκε η «θεσμική» επαναπροσέγγιση Λονδίνου – Βρυξελλών, για πρώτη φορά μετά το Brexit. Για την Τουρκία, η οποία βρίσκεται σε στενή συμμαχία με τη Βρετανία, το θέμα ακόμα συζητείται, αν και εξίσου μεθοδεύεται η είσοδός της.
Ακρως σημαντικό είναι, όμως, ότι η Τουρκία, με την απολύτως σύμφωνη γνώμη ευρωπαϊκών χωρών, όπως η Ιταλία, έχει ήδη εισέλθει στην ευρωπαϊκή «αγορά» άμυνας, μέσω «παντρειών» εταιρειών παραγωγής οπλικών συστημάτων με Δυτικές εταιρείες. Εγκαίρως, πολύ προτού ανακοινωθεί επίσημα το πρόγραμμα ReArm Europe, για παράδειγμα η τουρκική Baykar εξαγόρασε την ιταλική Piaggio Aerospace. Ακόμα πιο σοβαρό είναι το ντηλ συνεργασίας που έκλεισεη η ίδια τουρκική εταιρεία Baykar με τον ιταλικό – παγκόσμιο αεροναυπηγικό κολοσσό – Leonardo για τη συμπαραγωγή μη επανδρωμένων αεροσκαφών.
Να σημειωθεί πως ο Ερντογάν ανακοίνωσε ότι η τουρκική αεροδιαστημική εταιρεία (ΤΑΙ) θα συνεργαστεί με την Airbus (ευρωπαϊκή κοινοπραξία, με βασική έδρα τη Γαλλία) για τη συμπαραγωγή του εκπαιδευτικού αεροσκάφους, Hürku, στην Ισπανία. Επίσης, σκοπεύει να διεκδικήσει ευρω-κονδύλια σε συνεργασία με χώρες όπως η Βρετανία και η Γερμανία.
Ιταλία, Γερμανία, Ισπανία, από τις χώρες εντός της ΕΕ, και Βρετανία από τις εκτός, είναι εκείνες, οι οποίες έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν μεγάλες εξοπλιστικές μπίζνες με την Αγκυρα. Κάποιες ενστάσεις έχει το Παρίσι, το οποίο, προφανώς επειδή θέλει μεγαλύτερη πίτα για τη δική του πολεμική βιομηχανία, ζητάει μικρότερη συμμετοχή των τρίτων σε κοινοπραξίες (από το 35%, στο 15%). Και αυτό, πάντως, δεν αρνείται τη συμμετοχή των τρίτων. Ετσι, η Αθήνα, τώρα, εναποθέτει τις ελπίδες της στη Γαλλία. Πόσο μάλλον, αφού κατά τις πρόσφατες επισκέψεις του σε Ιταλία και Γερμανία, ο Κυριάκος Μητσοτάκης άκουσε τους «συμμάχους» και «φίλους» του να τον αδειάζουν.
Τώρα … «τρέχουν»
Μέσα σε αυτό το ιδιαίτερα δυσμενές περιβάλλον για τα ελληνικά συμφέροντα, οι Ελληνες διπλωμάτες, ιδιαίτερα σε χώρες που κλείνουν το μάτι στην Αγκυρα, κτυπούν τώρα τις πόρτες των υπουργείων Εξωτερικών και Αμυνας, προκειμένου να πουν ότι οι Ευρωπαίοι πρέπει να λάβουν υπόψη τις ελληνικές θέσεις (!). Επιπλέον, ότι θα πρέπει να υπάρξει πλήρης ομοφωνία, και όχι απλά ειδική πλειοψηφία, ακόμη και στο θέμα της συμμετοχής εταιρειών, ων οποίων ο πραγματικός ιδιοκτήτης βρίσκεται εκτός ΕΕ (π.χ. Τουρκίας), σε κοινοπραξίες με ευρωπαϊκές.
Ακόμα προτείνεται, στις ευρωπαϊκές αποφάσεις και κείμενα, να προσδιοριζεται πιο αυστηρά η έννοια «ομονοούντες εταίροι» («like-minded» κράτη), και «ομοϊδεάτες» στο ΝΑΤΟ, όπως για παράδειγμα η Τουρκία. Βέβαια, το θέμα δεν αφορά μόνο την Αγκυρα. Αρκετές χώρες εκτός ΕΕ πλασάρονται και θα επιχειρήσουν να μπουν, μέσω εταρειών κρατών – μελών της ΕΕ, στα ευρω-κονδύλια. Στην ελληνική περίπτωση, για παράδειγμα, ισραηλινές εταιρείες ήδη έχουν κάνει εξαγορές ελληνικών εταιρειών ή φτιάχνουν κοινοπραξίες. Το ίδιο, φηλογείται, σχεδιάζουν και τα Εμιράτα, καθώς και άλλες χώρες.
Ως εκ τούτου, η έννοια «ομονοούντες εταίροι», που έτσι κι’ αλλιώς έχει γίνει … λάστιχο, δεν θα είναι απλό να επιβάλλει τον αποκλεισμό της Τουρκίας, η οποία φαίνεται να πετυχαίνει μια νίκη με την καίρια συνδρομή «φίλων» και «ομοϊδεατών» του Κυριάκου Μητσοτάκη.
ΠΗΓΗ https://neostrategy.gr/
