Eίναι νομίζω ντροπή για όλους μας, κυρίως για το ίδιο το ελληνικό Κοινοβούλιο, να εξακολουθεί να αναπαύεται στα έδρανά του και να απολαμβάνει όσα αφειδώς του προσφέρει η βουλευτική ασυλία ο θλιβερός αυτός πολιτικός που ακούει στο όνομα Κώστας Αχ. Καραμανλής.
Και για αρκετούς άλλους ισχύει αυτό ασφαλώς, αλλά δεν είναι της στιγμής· προέχει να απομακρυνθεί πάραυτα αυτός ο άνθρωπος από το Κοινοβούλιο, Σχολείο –υποτίθεται– της Δημοκρατίας, διότι έχει τεράστιες ευθύνες, τόσο πολιτικές όσο και ποινικές.
Αυτό οφείλει να το κάνει ο πρωθυπουργός της χώρας πρωτίστως αλλά και σύμπασα η κοινοβουλευτική επικράτεια – οι δημοσιογράφοι επίσης [δεν γίνεται λόγος –ποιος ο λόγος;– για τον πνευματικό-καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας] πρέπει να επιμείνουν περισσότερο και όχι να αρκούνται σε μια-δυο καταγγελτικές φρασούλες, ή να σφυρίζουν κλέφτικα, ενισχύοντας έτσι την ανήθικη προσπάθεια της κυβέρνησης να συγκαλυφθεί το εθνικό έγκλημα.
Η ελληνική κοινωνία, παρά τους είκοσι χιλιάδες ανεκδιήγητους Σερραίους που του εμπιστεύτηκαν ξανά την ψήφο τους, καλείται να τελειώνει με τον πολιτικό αυτόν και με ό,τι αυτός αντιπροσωπεύει [την αθλιότητα αντιπροσωπεύει, τι άλλο;]. Τον πρώτο λόγο, είπαμε, έχει ο πρωθυπουργός, ο οποίος σφυρίζει αμέριμνα και αυτός με τη σειρά του. Ούτε βέβαια για την αντιπολίτευση μπορεί να γίνει λόγος, αφού τα κόμματά της καταναλίσκονται με το να τρώνε τα σωθικά τους [και τα μυαλά τους].
Εχουν χαθεί πενήντα εφτά βλαστάρια, πώς είναι δυνατόν να ξεχαστεί κάτι τέτοιο; Ισως δεν έχει γίνει αντιληπτό [και ας συγχωρηθεί εδώ ο φθηνός πολιτικός λόγος – όχι τίποτα άλλο, μπας και κινηθεί κανένα εγκεφαλικό κύτταρο...] ότι τα Τέμπη μόνο μπορούν να γκρεμίσουν αυτήν την κυβέρνηση, ούτε η ακρίβεια ούτε η αλαζονεία και η αμετροέπεια των περισσότερων στελεχών της ούτε τα νομοσχέδια για την Υγεία και την Παιδεία –δυστυχώς είναι έτσι. Αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι ο χαμός των παιδιών γίνεται αιχμή αντιπολίτευσης, καθόλου δεν σημαίνει κάτι τέτοιο, πρέπει όμως με κάποιον τρόπο να εκδιωχθεί το αίσθημα ατιμωρησίας των πολιτικών και να επανέλθει η εμπιστοσύνη των πολιτών στη Δικαιοσύνη.
Υπάρχουν βέβαια και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια της εξουσίας, που άλλο δεν πράττουν παρά να μιλάνε για το Μάτι και μούγκα στη στρούγκα για τα Τέμπη· όταν δε αναγκάζονται να μιλήσουν, είναι έκδηλη η δυσφορία τους και η ενόχλησή τους – κάποια στιγμή ασφαλώς θα κριθούν με τη σειρά τους και ας ελπίζουμε όλοι ότι δεν θα είναι αργά για να καταλάβουν το μέγεθος της αναισχυντίας και εξουσιολαγνίας τους [για το κακό που κάνουν στη δημοκρατία και τον τόπο].
Οι συγγενείς των χαμένων ψυχών είναι σαν τους διψασμένους της ερήμου, που απεγνωσμένα ψάχνουν για μιαν όαση – και η όαση βεβαίως δεν είναι άλλη από τη γνήσια και αυστηρή [δίκαιη εννοείται] απονομή δικαιοσύνης. Οι ένοχοι είναι γνωστοί, ουδείς μπορεί να τους συγκαλύψει· ως εκ τούτου, είναι προφανές, η Δικαιοσύνη θα σταθεί στο ύψος της [εάν ακόμη έχει ύψος –και κύρος]. Ας μιλήσει τουλάχιστον η Δικαιοσύνη και ας παραμένει ο θλιβερός Καραμανλής, με τις ευλογίες του πρωθυπουργού, στη θέση του –το μίασμα! [Το όνειδος]
ΠΗΓΗ https://www.efsyn.gr/
