Ο μικρόκοσμος των ενόπλων δυνάμεων ετοιμάζεται για τις ετήσιες κρίσεις.
Και λέμε ο «μικρόκοσμος» αφού η διαδοχή των πλουμιστών Στρατηγών, Ναυάρχων και Πτεράρχων, ελάχιστα αφορά τον απλό πολίτη αλλά και τα χαμηλότερα επίπεδα του στρατεύματος που προσπαθούν μες της ακρίβειας τον καιρό να επιβιώσουν, επιτελώντας το καθήκον τους κάτω από δυσκολότατες συνθήκες και να φροντίσουν την οικογένεια τους.
Χιλιοειπωμένα λόγια καταντήσανε η καλλιέργεια οράματος και η εξύψωση του ηθικού, αφού μοιάζουν πια σαν ακάλυπτες επιταγές που μόνο οι ρομαντικοί αναζητούν.
Και αυτό γιατί οι αξίες αυτές για να μπορέσουν να καθιερωθούν, έχουν συλλογική προσπάθεια και κυρίως συχνή εναλλαγή των ηγετικών σχημάτων ΠΑΝΤΟΥ.
Τι διδάσκει η ίδια η ζωή;
Όσο μικρότερα χρονικά είναι τα καθήκοντα που δίνονται, τόσο λιγότερη η διαφθορά, η καμαρίλα και η αυλή που μοιραία γεννιέται γύρω από τους εκάστοτε ηγέτες.
Η προστασία των στελεχών των ενόπλων δυνάμεων με την επιμήκυνση της παραμονής τους, πρέπει να παρέχεται στους μικρούς και μεσαίους βαθμούς και όχι στους χορτασμένους μεγαλόβαθμους και μεγαλόσχημους που πλέον έχουν εγγόνια!
Η συχνή εναλλαγή της ηγεσίας παράγει δημοκρατία μα κυρίως παρέχει και διασφαλίζει την ελευθερία σ’ αυτόν που ηγείται, ώστε να πράξει κατά τη συνείδησή του και όχι στοχεύοντας στον επόμενο χρόνο προς διάσωση και τον επόμενο βαθμό προς την προαγωγή.
Δεν είναι θέμα ικανότητας η παραμονή ή όχι, είναι αντικείμενο για την αντιμετώπιση της διαπλοκής που γεννιέται μέσα από την εξουσία.
Τα μυαλά ανθρώπων είναι μέτρια και ως μέτρια μπορούν με τις κατάλληλες εισηγήσεις να αντιμετωπίζουν κάθε κατάσταση. Δεν αναζητούμε τον εκάστοτε φωστήρα.
Αναζητούμε την ακεραιότητα και την ανθρωπιά!
Πέρασαν και ακόμη βλέπουμε να περνούν υπερεγκέφαλοι που θέλησαν με τη συνήθη διαδικασία της απευθείας ανάθεσης, να βάλουν δίχτυα στη θάλασσα για να αντιμετωπίσουν τις παράνομες προσφυγικές ροές, ή που συνεχίζουν να παρερμηνεύουν τα «ξύλινα τείχη» ως υπόδειξη στησίματος των πλοίων το ένα δίπλα στο άλλο, ώστε να δημιουργήσει ένα αντίστοιχο αποτελεσματικό τείχος όπως το φράγμα του Έβρου, αγνοώντας πλήρως τη φύση της θάλασσας και του Πολεμικού Ναυτικού ως Όπλο. Μάλλον δεν έχουν καταλάβει ακόμα τη διαφορά της θάλασσας και…του υδάτινου κωλύματος.
Δεν ψάχνουμε να βρούμε το φοβερό μυαλό που θα έρθει να φέρει τα πάνω κάτω, ψάχνουμε να βρούμε την εντιμότητα και την εξαφάνιση της καμαρίλας και της αυλής από την καθημερινότητα στη δύσκολη στρατιωτική ζωή.
Μα για να συμβεί αυτό επιβάλλεται η αλλαγή προσώπων.
Συχνή εναλλαγή Αρχηγών, ώστε ο καθένας απ’ αυτούς ελεύθερα να μπορεί να πράττει με μόνο αντικειμενικό κριτήριο τη συνείδησή του.
Κουραστήκαμε να βλέπουμε Αξιωματικούς να στοιχειώνουν για μια ολόκληρη δεκαετία την επετηρίδα ως Ανώτατοι!
Είναι οι ίδιοι Αξιωματικοί που δεν έχουν χάσει δευτερόλεπτο προαγωγής, είναι οι ίδιοι Αξιωματικοί που αναλάμβαναν θέσεις Κυβερνήτη πολεμικού πλοίου πολλές φορές, είναι αυτοί που τις θέσεις τους στο εξωτερικό τις διάλεγαν, είναι αυτοί που όταν “αυθαιρετούσαν” κατέχοντας θέσεις ευθύνης στην αλλοδαπή και τους επιβαλλόταν η αντίστοιχη ποινή, ως δια μαγείας στα επόμενα συμβούλια προαγωγών δε λαμβάνοταν υπόψη ή εξαφανιζόταν. Είναι οι ίδιοι που τόσα χρόνια κάνοντας καραμέλα τη μέριμνα προσωπικού και έχοντας κατά δήλωση των ιδίων, επιτυχή πορεία στα αντίστοιχα γραφεία, ξέχασαν τόσο την έννοια της μέριμνας, όσο κι αυτή του προσωπικού και επιδίδονταν και επιδίδονται στη μέριμνα …ρουσφετιού.
Τι παραπάνω πρόσφεραν όλοι αυτοί εκτός από ματαιοδοξία στον εαυτό τους, υποταγή στις πολιτικές ορέξεις του κάθε πολιτικάντη και ένα παράδειγμα προς αποφυγή (ευχόμαστε να μην έγιναν προς μίμηση) για τους επόμενους Αξιωματικούς;
Το μόνο που απέμεινε στους τελευταίους είναι να αγναντεύουν με τα κυάλια μια επετηρίδα φορτωμένη χωρίς προοπτική εξέλιξης, αφού όλοι προάγονται «κατ’ αγκώνα και παραμένουν στον αιώνα» όπως απελπισμένα μονολογούν στους διαδρόμους του ΥΠΕΘΑ και των Γενικών Επιτελείων!
Ποιος θυμάται τον Στρατηγό Ζιαζιά;
Ποιος θυμάται το Ναύαρχο Χρηστίδη;
Αυτοί βγήκαν μίλησαν και έφυγαν με ψηλά το κεφάλι!
Ο πρώτος έχει να λέει τη συγκινητική ιστορία του σε όσους ταυτίζονται με τη φιλοσοφία ζωής και ο δεύτερος ούτε καν αυτό, αφού καιρό μετά την αποστρατεία του, δοκιμάστηκε σε ψυχοφθόρους δικαστικούς αγώνες και δικαιώθηκε πανηγυρικά, αποδεικνύοντας την αθωότητά του απέναντι σε συντεχνιακές δυναμικές ως αμείλικτοι κατήγοροι.
Φτάσαμε να βλέπουμε να ψηφίζονται νόμοι για αλλαγή προς τα πάνω των ορίων ηλικίας στους ανώτατους αξιωματικούς και δεν αντιδρά κανείς!
Είναι οι ίδιοι Αξιωματικοί που ενώ δεν έχασαν τίποτα στη σταδιοδρομία τους, εφευρίσκουν σήμερα τρόπους να τοποθετήσουν επιπρόσθετα εμπόδια ανάσχεσης της ομαλής σταδιοδρομικής εξέλιξης των υπολοίπων.
Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει, ασχέτως αν η πλειοψηφία των στελεχών βράζει, με όποιο αντίκτυπο έχει αυτό στο ηθικό και στο φρόνημα όλων αυτών.
Οι ένοπλες δυνάμεις επαναλαμβάνουμε, δεν έχουν ανάγκη φωστήρων, έχουν ανάγκη έντιμων και ελεύθερων ανθρώπων, τόσο για να διοικήσουν όσο και για να εμπνεύσουν!
Και για να παραμείνουν έντιμοι και ελεύθεροι οι στρατιωτικοί ηγέτες (ας αρχίσουμε από αυτούς) πρέπει από το νόμο να μην έχουν περιθώρια για ικανοποίηση και άλλων φιλοδοξιών.
Έρχεσαι….προσφέρεις έντιμα και ελεύθερα τις υπηρεσίες σου στην πατρίδα, με μόνο κριτήριο τη συνείδησή σου και…….αποχωρείς αθόρυβα όπως ταιριάζει στον όρκο που δίνεις!
Δεν είναι αργά, εσείς που έχετε λάβει την εντολή από τον Ελληνικό λαό να αποφασίζετε για την τύχη του, αν θέλετε να κάνετε κάτι καλό γι’ αυτόν τον τόπο, ξεκινήστε από τις ένοπλες δυνάμεις.
Θα έχετε επιτελέσει μέγιστη υπηρεσία για την Πατρίδα μας.
ΠΗΓΗ https://www.militaire.gr/
