Ο χρόνος περνά, οι υποσχέσεις ανακυκλώνονται, αλλά η Βρίσα εξακολουθεί να παραμένει ένα χωριό που παλεύει με τα ερείπια του 2017. Ο πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας, Νίκος Λάσκαρης, με δημόσια ενημέρωσή του προς τους κατοίκους, αποτυπώνει μια σκληρή πραγματικότητα που πολλοί προτιμούν να αγνοούν.
Κατά τη συνεδρίαση λογοδοσίας του Δημοτικού Συμβουλίου Λέσβου την Παρασκευή 31 Οκτωβρίου, ο επικεφαλής της «Λαϊκής Συσπείρωσης» Ιωάννης Σύκας έθεσε ερώτημα για το τι έχει γίνει σχετικά με την άρση επικινδυνότητας στη Βρίσα. Όπως ανέφερε, με αφορμή τις επισκέψεις του στο χωριό, παρατήρησε πως «οι κάτοικοι κάθονται σε ένα παγκάκι κάτω από τον πλάτανο, αντί σε καφενείο» — μια παρατήρηση που, όσο ειρωνική κι αν ακούγεται, αποτυπώνει τη θλιβερή αλήθεια: ένα χωριό που κάποτε έσφυζε από ζωή, τώρα μοιάζει στάσιμο και κουρασμένο.
Την απάντηση έδωσε ο μηχανικός του Δήμου Δυτικής Λέσβου, Ευστράτιος Μανωλακέλλης, ο οποίος παραδέχτηκε ότι κατά την τελευταία του επίσκεψη, πριν περίπου τέσσερις μήνες, εντόπισε 22 κατοικίες που παραμένουν επικίνδυνες. Για να γίνει η πολυπόθητη άρση επικινδυνότητας, απαιτούνται τεχνικές ενέργειες που – όπως είπε – δεν έχουν ολοκληρωθεί λόγω φόρτου εργασίας.
Ενδεικτικό της στασιμότητας είναι ότι τον Μάρτιο του 2024, δηλαδή έναν χρόνο πριν, η ίδια υπηρεσία είχε εντοπίσει 14 επικίνδυνα σπίτια. Μέσα σε έναν χρόνο, όχι μόνο δεν μειώθηκαν, αλλά αυξήθηκαν.
«Ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά ο Δήμαρχος θα δώσει προτεραιότητα στη Βρίσα και θα αφήσει για λίγο πίσω τα υπόλοιπα έργα», σχολίασε δηκτικά ο Νίκος Λάσκαρης, υπενθυμίζοντας ότι ακόμη και ο ίδιος ο Δήμαρχος Δυτικής Λέσβου έχει παραδεχτεί πρόσφατα ότι «η Βρίσα έχει μείνει αρκετά πίσω».
Η εικόνα που περιγράφεται δεν είναι απλώς διοικητική αμέλεια· είναι κοινωνική εγκατάλειψη. Ένα χωριό που πλήρωσε βαρύ τίμημα από τον σεισμό, βλέπει σήμερα το πρόβλημά του να μετριέται σε… «ώρες μηχανικού» και «φόρτο εργασίας».
Όπως είπε ο πρόεδρος, «τα συμπεράσματα αφήνονται στην κρίση του καθενός». Μα για τους ανθρώπους που ακόμα ζουν μέσα στα ερείπια, η κρίση δεν είναι θεωρητική – είναι καθημερινότητα.
