Είχαμε συνηθίσει τον πόνο για τον θάνατο ενός παιδιού να τον ταυτίζουμε με τις μανάδες. Είχαμε ξεχάσει την Ιλιάδα, όπου ο Πρίαμος προσέρχεται γονυπετής στον Αχιλλέα για να του επιτρέψει την ταφή του Εκτορα. Ο σκληροτράχηλος Αχαιός κηρύσσει έντεκα μέρες ανακωχή ώστε να αποδοθούν όλες οι τιμές και στο τέλος ο Πρίαμος καταβάλλει τα λύτρα, όπως απαιτούσε το εθιμοτυπικό της συμφωνίας, ώστε να μη φανεί ότι εκλιπαρεί και διασώζει την αξιοπρέπειά του.
Αυτήν τη χαμένη αξιοπρέπεια διασώζει επί τρεις βδομάδες με την απεργία πείνας ο Πάνος Ρούτσι. Δεν παρακαλάει, διεκδικεί αυτό που δικαιούται. Η άρνηση τροφής του χαροκαμένου πατέρα αντιστοιχεί με το νεκρόδειπνο της δημοκρατίας. Ο γονιός καθίσταται ύποπτος και υποκινούμενος και οι αιτίες θανάτου μένουν μετέωρες και αναπάντητες σαν διοικητικό αίνιγμα. Η έννομη τάξη όμως δεν απειλείται από έναν απεργό πείνας αλλά από τον εμπαιγμό σε δόσεις επί δυόμισι χρόνια. Το πένθος, καιρό τώρα, έχει ξεφύγει από τη σφαίρα της ιδιωτικής συγκίνησης και έχει μεταπηδήσει στον χώρο της καθολικής διαμαρτυρίας. Πώς εξηγείται ωστόσο το πείσμα των δικαστικών αρχών να μην εφαρμόσουν τον νόμο, κάτι που αντίκειται στα ανθρώπινα δικαιώματα; Ελπίζουν σε μια βιολογική εξάντληση του Ρούτσι την οποία παρακολουθούν ως διαδικαστικό δεδομένο;
Η κυβέρνηση βέβαια σε αγαστή συνεργασία και συνενοχή με εισαγγελείς, ανακριτές και αρεοπαγίτες παραμένει πιστή στο αγαπημένο της παιχνίδι, το τένις, με την αποποίηση ευθυνών και τη δημιουργία σύγχυσης. Οσο η κοινωνική πίεση μεγάλωνε τόσο αυξάνονταν και οι αντιφάσεις. Πρώτα είπαν ότι είναι παράνομη η εκταφή, μετά ότι ο Αρειος Πάγος είναι αναρμόδιος, μετά νόμιμη η εκταφή αλλά μόνο για ταυτοποίηση και όχι για τοξικολογικές εξετάσεις. Η εξουσία ανέκαθεν διαχειριζόταν τον χρόνο για να διαλυθεί ο αντίπαλος. Αψηφά ακόμη και τον κίνδυνο δημοσκοπικής φθοράς επειδή ποντάρει στη λήθη, αλλά το έγκλημα των Τεμπών δεν είναι παρελθόν αλλά καθημερινή αναπαραγωγή ατιμωρησίας. Προσφεύγει συχνά και στα πρόθυμα εξαπτέρυγα της προπαγάνδας. Ο Πορτοσάλτε όμως δεν κατάφερε να διεγείρει με τα «τσαντίρια» του τα εθνικιστικά αντανακλαστικά περί ιερότητας του Αγνωστου Στρατιώτη. Λες και ο σκοπός του μνημείου είναι να φωτογραφίζονται οι τουρίστες με τους τσολιάδες και όχι να συντηρεί τη ζώσα μνήμη των αγώνων. Και τότε το σύστημα επιστράτευσε την Αννα Διαμαντοπούλου για να επιτεθεί με μικροπολιτική απαξίωση στην Καρυστιανού, η οποία δεν εκπροσωπεί ούτε κόμμα ούτε θεσμικό αξίωμα, αλλά τη φωνή της λαϊκής επιθυμίας για απόδοση δικαιοσύνης. Γι’ αυτήν και τις τρικλοποδιές που της βάζει το άρθρο περί ευθύνης υπουργών μίλησε και η Λάουρα Κοβέσι, σφίγγοντας ακόμα περισσότερο τη θηλιά στον λαιμό της κυβέρνησης. Τα όπλα της τελειώνουν. Χωρίς ασπίδα είναι έτοιμη για την αντίστροφη μέτρηση.
Σημειωτέον ότι η σκηνή με τον Αχιλλέα και τον Πρίαμο περιγράφεται στην τελευταία ραψωδία, κλείνοντας έναν δεκαετή πόλεμο. Η λύτρωση του πατέρα θύματος επιφέρει και τη λύτρωση του θύτη. Η κυβέρνηση λοιπόν έχει ακόμη μια ευκαιρία να αποδεχθεί ολοκληρωμένο το αίτημα του Ρούτσι και των άλλων γονέων μήπως και εξιλεωθεί για τα ψέματά της, τις κραυγαλέες παραλείψεις της και τα αμέτρητα λάθη στη διαχείριση της τραγωδίας Κι αυτό θα επιτευχθεί μόνο με την εκταφή της αλήθειας.
Χρύσα Κακατσάκη
ΠΗΓΗ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ
