Είναι η Τουρκία έτοιμη να προκαλέσει μια “Νέα Λωζάνη”;
Μήπως σχεδιάζει ένα “αντίστροφο 1821” για να “εκδικηθεί” την ιστορία;
Στο σημερινό βίντεο, ο καθηγητής Γεωπολιτικής και Σύγχρονων Στρατιωτικών Τεχνολογιών Κωνσταντίνος Γρίβας αναλύει το τουρκικό αφήγημα, τη στρατηγική πίεση στο Αιγαίο, αλλά και το εσωτερικό ελληνικό σύστημα εξουσίας που, σύμφωνα με τους ομιλητές, λειτουργεί υπέρ της Άγκυρας.
Ανακαλύψτε:
• Τι πραγματικά σημαίνει η “αναθεώρηση της Λωζάνης”.
• Πώς η Ελλάδα μπορεί να παίξει ρόλο-κλειδί στη ρευστή Ανατολική Μεσόγειο.
• Γιατί κάποιοι μιλούν για “παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας”.
• Και ποιοι είναι οι πραγματικοί κίνδυνοι και ευκαιρίες που διαμορφώνονται σήμερα.
------------------------------
Η Συνθήκη της Λωζάνης υπήρξε ο θεμέλιος λίθος της σύγχρονης γεωπολιτικής ισορροπίας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Κι όμως, σχεδόν έναν αιώνα μετά, η Τουρκία δείχνει να επιδιώκει τη σταδιακή της αποδόμηση. Όπως αναλύει ο κ. Γρίβας, η Άγκυρα δεν αρκείται σε “λεπτομέρειες κυριαρχίας” αλλά επιχειρεί μια συνολική αναδιαμόρφωση του status quo, με στόχο να επανατοποθετηθεί ως κυρίαρχη περιφερειακή δύναμη.
Η φράση “αντίστροφο 1821” συνοψίζει την τουρκική ψυχολογία: την επιθυμία να “ανατρέψει” το ιστορικό πλήγμα που υπέστη με τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Ελλάδα, για την τουρκική εθνική συνείδηση, δεν είναι μόνο γείτονας αλλά ιστορικός υπεύθυνος μιας γεωπολιτικής ήττας, και αυτή η εσωτερική αφήγηση φαίνεται να τροφοδοτεί τη ρητορική Ερντογάν.
Η συζήτηση σκιαγραφεί μια σκληρή κατηγορία: ότι εντός της Ελλάδας υπάρχει ένα “ισχυρό αλλά μειοψηφικό” δίκτυο εξουσίας που λειτουργεί ευθέως υπέρ της τουρκικής πολιτικής ατζέντας. Ο λόγος στρέφεται εναντίον του ΕΛΙΑΜΕΠ, think tank που φέρεται να διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση πολιτικών θέσεων και κυβερνητικών συμβουλών. Οι συνομιλητές επισημαίνουν πως ο επιχειρηματικός κόσμος που χρηματοδοτεί τέτοιους φορείς φέρει ευθύνη: “Δεν είναι μόνοι τους εκεί”, τονίζουν, θέτοντας το ερώτημα ποιοι και γιατί επενδύουν σε μια πολιτική κατεύθυνση που, κατά τη γνώμη τους, εξυπηρετεί ξένα συμφέροντα.
Η φράση “Μοιράζουν αφιδώς την πατρίδα” αποτυπώνει την οργή απέναντι σε πολιτικοοικονομικά κέντρα που θεωρείται ότι διαπραγματεύονται εθνική κυριαρχία στο όνομα της σταθερότητας ή των διεθνών σχέσεων.
Στο τελευταίο μέρος της συζήτησης, η εστίαση μετατοπίζεται στη Γάζα, το Ισραήλ και τα κατεχόμενα. Ο κ. Γρίβας σημειώνει ότι η ένταση στη Μέση Ανατολή δεν πρόκειται να εκτονωθεί σύντομα· αντιθέτως, θα παραμείνει μια παρατεταμένη κρίση που αναδιατάσσει ρόλους και ευκαιρίες. Μέσα σε αυτό το χάος, “μόνο η Ελλάδα μπορεί να λειτουργήσει παραγωγικά”, υποστηρίζει — όχι ως δύναμη με ηγεμονικές φιλοδοξίες, αλλά ως σταθερός μεσολαβητής και “παραγωγικός εταίρος” των μεγάλων δυνάμεων.
Η πρόταση είναι σαφής: μια εθνοκεντρική αλλά ρεαλιστική διπλωματία, που να συνδυάζει εθνικά συμφέροντα με τη δυτική συμμαχία. Ούτε απομονωτισμός, ούτε υποταγή — αλλά “παραγωγική συμμετοχή” σε ένα γεωπολιτικό παιχνίδι που απαιτεί ψυχραιμία και στρατηγική διορατικότητα.
Το συμπέρασμα είναι ελπιδοφόρο αλλά και προειδοποιητικό. Η Ελλάδα, σε μια εποχή γεμάτη “κινδύνους και ευκαιρίες”, πρέπει να ξαναβρεί τον ρεαλισμό της — μια λέξη που εδώ δεν σημαίνει συμβιβασμό, αλλά στρατηγική αυτοπεποίθηση.
Μόνο όταν οι δυνάμεις αυτές επικρατήσουν στο πολιτικό σκηνικό, υπογραμμίζει ο κ. Γρίβας, θα μπορέσει η χώρα να αξιοποιήσει το “πεδίο δόξης λαμπρόν” που της προσφέρει η ιστορία και η γεωγραφία της.
. ΠΗΓΗ
Ενημέρωση και Σκέψη
