Αν κάποιος έψαχνε συμβολική εικόνα για να περιγράψει την παρακμή του δημόσιου συστήματος υγείας, δεν θα έβρισκε καλύτερη από ένα χαρτί κολλημένο στον τοίχο: «Το ιατρείο αιμοληψιών δεν θα λειτουργεί από 1/9/25 και μέχρι νεωτέρας». Ένα χαρτί, μια υπογραφή κι έξω από την πόρτα.
Η αιμοληψία –η στοιχειώδης, απαραίτητη, καθημερινή πράξη για να γίνουν εξετάσεις– δεν είναι πολυτέλεια. Είναι το ΑΒ της ιατρικής. Και όμως, στο Νο 19 του Μικροβιολογικού, αποφάσισαν ότι μπορεί να… περιμένει. Οι πολίτες; Ας τρέχουν αλλού, ας πληρώνουν ιδιώτες, ας ματαιώσουν εξετάσεις. Το κράτος δηλώνει «μέχρι νεωτέρας».
Η «μέχρι νεωτέρας» υγεία είναι η καινούρια κανονικότητα. Το νοσοκομείο λυγίζει, οι υπηρεσίες κλείνουν μία–μία, και οι υπεύθυνοι σφυρίζουν αδιάφορα. Όσο για τον κόσμο; Να συνηθίσει στο ράβε–ξήλωνε, στο «δεν λειτουργεί», στο «ελάτε του χρόνου».
Ένα κράτος που δεν μπορεί να κρατήσει ανοιχτό ούτε το τμήμα αιμοληψίας δεν έχει το δικαίωμα να μιλά για «μεταρρυθμίσεις στην υγεία». Έχει μόνο την ευθύνη για την κατάρρευση που οι ίδιοι οι πολίτες βλέπουν στο πιο απλό, το πιο βασικό: στο αίμα τους.
