Την ώρα που η Τουρκία, με τη γνωστή επεκτατική της ατζέντα, προχωρά ξανά σε προκλητική NAVTEX απαιτώντας την αποστρατιωτικοποίηση 23 ελληνικών νησιών – μεταξύ αυτών και της Σάμου – κάποιοι στην ελληνική πλευρά δείχνουν να μην έχουν καταλάβει τίποτα. Ή, ακόμα χειρότερα, να έχουν καταλάβει πολύ καλά και απλώς να υποτάσσονται σιωπηλά σε γεωπολιτικά κελεύσματα.
Ο Δήμος Ανατολικής Σάμου, λοιπόν, ετοιμάζεται να «συμμετάσχει» σε εκδηλώσεις για την Ημέρα του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη. Εκεί όπου εδρεύει το συμμαχικό στρατηγείο LANDCOM – δηλαδή το στρατηγείο της Συμμαχίας που κάνει τα στραβά μάτια στις τουρκικές προκλήσεις, που χαϊδεύει τις εμμονές της Άγκυρας για «γκρίζες ζώνες» και αποστρατιωτικοποιήσεις, που ανέχεται τις NAVTEX της ντροπής και τις απειλές πολέμου (casus belli) από έναν «σύμμαχο» που φέρεται πιο εχθρικά από ποτέ.
Τι ακριβώς πάει να γιορτάσει ο Δήμος Ανατολικής Σάμου στη Σμύρνη;
Την «συμμαχία» με μια χώρα που απειλεί ευθέως την κυριαρχία του ίδιου του νησιού; Την «εταιρική σχέση» με μια Τουρκία που καθημερινά παραβιάζει το FIR, αμφισβητεί την κυριότητα νησιών, ζητά να αφοπλιστούν ελληνικά εδάφη και επιχειρεί να παγιδεύσει την Ελλάδα σε μια νέα διαδικασία «συνδιαχείρισης» στο Αιγαίο;
Αυτό δεν είναι απλώς υποκρισία. Είναι πολιτική δουλοπρέπεια. Και ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να την ανεχτεί.
Η Τουρκία δεν ζητά αποστρατιωτικοποίηση στο όνομα του διεθνούς δικαίου. Το επικαλείται επιλεκτικά, παραβιάζοντάς το όπου δεν τη συμφέρει – από την Κύπρο μέχρι τη Συρία. Η NAVTEX που εξέδωσε πρόσφατα για τη Σάμο, τη Ρόδο, τη Χίο, τη Λέσβο, τη Λήμνο, το Καστελλόριζο και άλλα νησιά δεν είναι μια τυπική ανακοίνωση. Είναι πολιτική εργαλειοποίηση του διεθνούς ναυτικού δικαίου για να χτυπηθεί η ελληνική κυριαρχία. Και η σιωπή της Αθήνας απέναντι σ’ αυτό δεν είναι στάση ευθύνης — είναι στάση εθνικής υποταγής.
Και αντί οι τοπικοί φορείς να σηκώσουν φωνή, να καταγγείλουν τη νέα επίθεση στην κυριαρχία της πατρίδας, πάνε να κάνουν τουρισμό στη Σμύρνη.
Ε λοιπόν, ντροπή.
Ντροπή για όσους επιλέγουν να ξεχνούν ότι οι αιματοβαμμένες ακτές της Μικράς Ασίας δεν έγιναν «ΝΑΤΟϊκή παραλία». Είναι γη που θυμίζει διωγμούς, εθνοκαθάρσεις και ανοιχτούς λογαριασμούς ιστορίας. Είναι η ίδια γη από όπου η Τουρκία, σήμερα, ξανά, επιχειρεί να επεκτείνει τη σφαίρα επιρροής της μέχρι τη Λέσβο και το Καστελλόριζο.
Και όσο η ελληνική πλευρά παριστάνει τον «καλό μαθητή» στις τάξεις του ΝΑΤΟ, τόσο η Τουρκία κερδίζει έδαφος – κυριολεκτικά και πολιτικά.
Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί ξεκάθαρα είναι το εξής:
Ποιος βρίσκεται πίσω από αυτήν την εθνική εκτροπή;
Ποιος δίνει το «πράσινο φως» ώστε ελληνικοί δήμοι να δίνουν το παρών σε φιέστες του ΝΑΤΟ στην Τουρκία, όταν η Τουρκία την ίδια ώρα ζητά να φύγει ο ελληνικός στρατός από τα νησιά;
Η σιωπή των αρμοδίων είναι συνενοχή. Και το τίμημα της συνενοχής το πληρώνει πάντα ο λαός. Αυτός που μένει στις εσχατιές της χώρας. Αυτός που ζει με τα τουρκικά μαχητικά πάνω από το κεφάλι του. Αυτός που θυμάται την Ιστορία, αλλά βλέπει με τρόμο πως κανείς δεν την υπερασπίζεται πια.
