Η Σάμος δεν είναι τσιφλίκι κανενός

 

Πόσες φορές ακόμα θα δούμε τους ίδιους και τους ίδιους να εναλλάσσονται στις ίδιες καρέκλες, στα ίδια πόστα, στις ίδιες φωτογραφίες τύπου "όλα καλά, χαμογελάστε για την κάμερα";

Πόσες φορές ακόμα θα ανακυκλώνεται το ίδιο πολιτικό υλικό, που αντί να χτίζει το αύριο της Σάμου, απλώς συντηρεί το χθες – με τακτοποιήσεις, “εξυπηρετήσεις” και δήθεν έργο που ποτέ δεν φτάνει στον πολίτη;

Η Σάμος δεν είναι προσωπική υπόθεση κανενός. Δεν είναι γραφείο πολιτικών διευθετήσεων, ούτε κλειστό κλαμπ παλιών “γνωστών” που αλλάζουν καρέκλες μεταξύ τους σαν να πρόκειται για οικογενειακή επιχείρηση.

Η τοπική αυτοδιοίκηση δεν είναι βόλεμα. Είναι ευθύνη.

Και η μεγαλύτερη ευθύνη σήμερα είναι να δοθεί χώρος στους νέους. Όχι μόνο ηλικιακά νέους, αλλά νέους σε ιδέες, σε αντίληψη, σε καθαρό βλέμμα για το νησί.

Γιατί αυτό που βλέπουμε χρόνια τώρα είναι ένα κουρασμένο μοντέλο εξουσίας, που δεν έχει τίποτα πια να δώσει. Μόνο ανακυκλώνεται. Αλλαγή δημάρχου – οι ίδιοι αντιδήμαρχοι. Άλλος περιφερειάρχης – οι ίδιες “παρέες”. Ίδιοι δημοτικοί σύμβουλοι, ίδια ονόματα στις επιτροπές. Απλώς κάνουν rotation.

Στη Σάμο, αυτό το συναίσθημα είναι καθημερινότητα: μια διοίκηση που φαίνεται, αλλά δεν αγγίζει κανέναν.

Ο κόσμος ζητά ανανέωση. Και ευτυχώς, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που τολμούν να την υπηρετήσουν με πράξεις.

  Προχθές, σε ραδιοφωνική εκπομπή του “Ράδιο Σάμος 102.”, ο πρώην βουλευτής και νομάρχης Σάμου, Θαλασσινός Θαλασσινός, δήλωσε με νόημα:

«Εγώ αποχώρησα από την πολιτική στα 57, για να ανοίξει ο χώρος για τη νέα γενιά.»

Αυτό λέγεται πολιτική αξιοπρέπεια. Και λείπει απεγνωσμένα από το τοπικό σκηνικό.

Η Σάμος δεν αντέχει άλλο τέτοια στασιμότητα. Δεν πάει άλλο με διαχείριση καθημερινότητας τύπου "πλακάκι, φως και κάδος".

Θέλει στρατηγική, όραμα, πολιτική σκέψη, τόλμη. Και αυτά δεν τα φέρνουν όσοι απλώς επιβιώνουν εκλογικά. Τα φέρνουν όσοι εμπνέουν.

Δεν θέλουμε άλλα έργα για το φαίνεσθαι. Θέλουμε έργο για το μέλλον.

Όχι άλλες φιέστες, φωτογραφίες και εγκαίνια ταινίας ασφαλείας.

Όχι άλλες “εξυπηρετήσεις” που γυρίζουν μπούμερανγκ στην κοινωνία.

Πόσες γενιές ακόμα θα αναγκάζονται να φεύγουν από το νησί για να αναπνεύσουν; Πότε επιτέλους θα ανοίξει ο δρόμος για νέους ανθρώπους, άφθαρτους, που αγαπούν τη Σάμο χωρίς να τη βλέπουν σαν σκαλοπάτι καριέρας;

Οι νέοι πρέπει να πάρουν τα ηνία. Και οι παλιοί, αν αγαπούν πραγματικά τον τόπο, οφείλουν να κάνουν πίσω. Όχι με πίκρα – με αξιοπρέπεια.