Είναι 2025. Οι τιμές ανεβαίνουν, τα νοικοκυριά στενάζουν, η καθημερινότητα γίνεται πολυτέλεια. Κι ενώ η κοινωνία παλεύει με την ακρίβεια, την ανεργία και την ανασφάλεια, το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να ζει σε… καθυστέρηση. Οι βουλευτές μας δημοσιεύουν «πόθεν έσχες» με στοιχεία του 2022. Δηλαδή πριν τον πόλεμο στην Ουκρανία, πριν το ενεργειακό τσουνάμι, πριν την πληθωριστική λαίλαπα. Μιλάμε για πορτοφόλια από άλλη εποχή.
Εμείς μετράμε ευρώ στο σούπερ μάρκετ, κι αυτοί μετρούν… χρόνια για να δηλώσουν τα περιουσιακά τους. Το σύστημα προβλέπει ετήσια δημοσίευση, αλλά με υστέρηση τριών ετών. Και ακόμα κι αυτή τη γελοία πρόβλεψη, δεν τηρούν όλοι. Γιατί; Γιατί μπορούν.
Γιατί όταν η δικαιοσύνη κουρεύει πρόστιμα εκατομμυρίων σε ισχυρούς, αλλά κυνηγάει το μεροκάματο του μικρού, όταν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί σφυρίζουν αδιάφορα για τα «γαλάζια» ή «πράσινα» πόθεν έσχες, τότε οι νόμοι δεν είναι ίδιοι για όλους. Είναι εργαλεία ελέγχου για τους από κάτω και ασπίδα προστασίας για τους από πάνω.
Η διαφάνεια στην Ελλάδα είναι ανέκδοτο. Έρχεται με καθυστέρηση, αποστειρωμένη, ξεδοντιασμένη. Και την ίδια στιγμή, το πολιτικό προσωπικό συνεχίζει να μιλά για «λογοδοσία», για «ηθική στην πολιτική», για «σεβασμό στον πολίτη». Ειρωνεία ή εμπαιγμός;
Η κοινωνία ζει σε real time. Ο κόσμος πληρώνει, ιδρώνει, πεινάει – τώρα. Αλλά το πολιτικό σύστημα λειτουργεί σαν κασέτα VHS: πίσω, θολά, και χωρίς ίχνος ντροπής. Εάν δεν αλλάξει αυτό το σκηνικό, αν δεν απαιτήσουμε διαφάνεια εδώ και τώρα –όχι σε replay, αλλά σε live μετάδοση– τότε απλά νομιμοποιούμε την κοροϊδία.
Και το χειρότερο; Όταν αυτοί ξεγλιστρούν απ’ τον έλεγχο, δεν φταίνε μόνο οι νόμοι. Φταίμε κι εμείς που το ανεχόμαστε.
