Σάμος: Πέντε χρόνια εγκατάλειψης – Η ντροπή μιας Πολιτείας που δεν σώζει
Βράδυ καλοκαιριού, στα σεισμόπληκτα χωριά της Σάμου. Σιωπή. Οι δρόμοι άδειοι, οι πόρτες σφαλισμένες, τα σπίτια με κόκκινες κορδέλες – σημάδια εγκατάλειψης, όχι πλέον από τον σεισμό, αλλά από την ίδια την πολιτεία. Δεν ακούς παιδιά, δεν βλέπεις καφενεία. Μόνο μία ταβέρνα ανοιχτή, σαν να παλεύει με πείσμα να κρατήσει λίγη ζωή στον τόπο.
Η ταβερνιάρισσα μάς είπε:
«Κράτησα τα παιδιά μου εδώ. Και η ανταπόδοση; Μια σεζόν ενός μήνα, και τίποτα παραπάνω».
Πέντε χρόνια πέρασαν από τον φονικό σεισμό του 2020. Πέντε χρόνια κοροϊδίας, αναμονής, υποσχέσεων και αδιαφορίας. Όχι από τη φύση – αλλά από το ελληνικό κράτος και μια κυβέρνηση που συνειδητά επιλέγει να αφήσει τους ακρίτες της Σάμου μόνους τους
140 εκατομμύρια λόγοι να ντρέπονται
Η κυβέρνηση μιλά για 140 εκατομμύρια ευρώ που «δόθηκαν» για αποκατάσταση. Αλλά η πραγματικότητα στους δρόμους της Σάμου είναι άλλη:
520 άδειες επισκευής ακόμη δεν έχουν εκδοθεί.
Οι επιδοτήσεις κατεδαφίσεων δεν έχουν χορηγηθεί.
Το επίδομα ενοικίου έχει σταματήσει εδώ και 14 μήνες.
Η γραφειοκρατία πνίγει όποιον προσπαθεί να φτιάξει το σπίτι του.
Το θέμα έφτασε ως και στο Ευρωκοινοβούλιο. Αλλά στην Αθήνα, ούτε ένα βλέμμα. Ούτε ένα έργο. Ούτε ένα χρονοδιάγραμμα. Καμία ευθύνη.
Η ερήμωση δεν είναι ατύχημα. Είναι σχέδιο.
Η εγκατάλειψη των νησιών δεν είναι απλώς αδυναμία ή αμέλεια. Είναι πολιτική επιλογή. Γιατί όσο περισσότερο φεύγουν οι κάτοικοι, όσο περισσότερο πουλιούνται τα σπίτια, τόσο ευκολότερα ένας ολόκληρος τόπος αλλάζει χέρια.
Με τις νέες γενιές να φεύγουν, ποιοι θα μείνουν; Και ποιοι θα έρθουν; Δεν είναι λίγοι αυτοί που αναρωτιούνται:
«Μήπως τα σπίτια μας θα καταλήξουν σε ξένα χέρια; Σε άλλη πατρίδα, άλλη πίστη, άλλη εξουσία;»
Η ιδέα ότι τα ακριτικά χωριά θα «αδειάσουν» για να γεμίσουν από άλλους, δεν είναι πια θεωρία συνωμοσίας. Είναι κίνδυνος υπαρκτός. Και ξεκινά πάντα από το ίδιο μοτίβο: εγκατάλειψη από το κράτος.
Οι τελευταίοι που μένουν
Μένουν λίγοι. Οι πιο πεισματάρηδες. Οι πιο περήφανοι. Κρατούν τα σπίτια τους όρθια χωρίς βοήθεια, περιμένοντας. Αλλά μέχρι πότε;
Πόσο αντέχει ένας τόπος χωρίς φωνές, χωρίς παιδιά, χωρίς καφενεία και σχολεία;
Η κυβέρνηση μιλά για πατριωτισμό, αλλά αφήνει τα νησιά της να σβήνουν αθόρυβα.
Η κυβέρνηση υμνεί τις «επενδύσεις», αλλά δεν επενδύει στη ζωή των ανθρώπων.
Η κυβέρνηση ζητά πίστη, αλλά προδίδει τους πολίτες της καθημερινά.
Φτάνει πια.
Η Σάμος δεν αντέχει άλλα λόγια. Δεν χρειάζεται άλλα "δεσμευόμαστε", άλλα "θα δείτε αποτελέσματα". Χρειάζεται έργα, τώρα.
Άμεση επιτάχυνση των αδειοδοτήσεων.
Καταβολή όλων των καθυστερημένων επιδομάτων.
Έκτακτο σχέδιο κρατικής παρέμβασης με χρονοδιάγραμμα και λογοδοσία.
Ό,τι άλλο είναι προσβολή για τους κατοίκους και για τη νοημοσύνη μας.
Από τη Μυτιλήνη,
ένας επισκέπτης που δεν μπορεί να σιωπά μπροστά στην κρατική εγκατάλειψη ενός ολόκληρου νησιού.
