Η απόφαση του Δήμου να ανακαλέσει την παραχώρηση του γραφείου στον Σύνδεσμο Αποστράτων Αστυνομικών (ΙΡΑ) με πρόσχημα τα «προβλήματα του Ιδρύματος Γερογιαννάκη» και να το παραχωρήσει αντ’ αυτού στη δημοτική παράταξη ΑΝΑΣΑ, δεν είναι απλώς μια διοικητική πράξη. Είναι ένα πολιτικό στίγμα. Και ένα καθαρό παράδειγμα πώς η μικροπολιτική εκδικητικότητα διαβρώνει τους θεσμούς, εργαλειοποιεί τον δημοτικό χώρο και εκθέτει την τοπική αυτοδιοίκηση
Ακόμη πιο εξοργιστικό είναι ότι η παράταξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης – που τελικά «δικαιώθηκε» με την παραχώρηση χώρου – μειοψήφησε κατά την ψήφιση της ίδιας της απόφασης. Δηλαδή, καταγράφεται μια θεσμική σχιζοφρένεια: η διοίκηση ικανοποιεί ένα αίτημα που προέρχεται από αυτούς που δεν το στήριξαν επίσημα. Είτε λοιπόν η παράταξη έπαιξε διπλό παιχνίδι για να καρπωθεί ένα αίτημα χωρίς το πολιτικό κόστος, είτε η διοίκηση αποφάσισε να εξυπηρετήσει μια αντιπολιτευόμενη δύναμη για λόγους εσωτερικών ισορροπιών. Και στις δύο περιπτώσεις, ο χαμένος είναι ο θεσμός.
Οι απόστρατοι αστυνομικοί δεν εκπροσωπούν μια συντεχνία. Εκπροσωπούν μια γενιά ανθρώπων που υπηρέτησαν το κράτος δικαίου, που κράτησαν όρθια την κοινωνική συνοχή, που σε μια εποχή γενικευμένης απαξίωσης των θεσμών, επιμένουν να διατηρούν έναν χώρο συλλογικότητας και προσφοράς. Η αφαίρεση του γραφείου δεν είναι συμβολικά ουδέτερη: είναι ευθεία αμφισβήτηση της προσφοράς τους, και μάλιστα από ένα θεσμό – τον Δήμο – που οφείλει να στέκεται υπεράνω σκοπιμοτήτων.
Το δε επιχείρημα περί «προβλημάτων του Ιδρύματος Γερογιαννάκη» είναι αστείο. Αν το Ίδρυμα έχει προβλήματα, να λυθούν. Δεν λύνονται με εξώσεις. Αν υπήρχε πρόβλημα στέγασης, ας αναζητούνταν άλλες λύσεις. Η επιλογή να πληγεί ένας συγκεκριμένος Σύνδεσμος, τη στιγμή που για χρόνια δεν του είχε παραχωρηθεί καμία υποδομή του Ιδρύματος, αποκαλύπτει πρόθεση – όχι ανάγκη.
Η αυτοδιοίκηση δεν μπορεί να λειτουργεί με τη λογική του «παίρνω από τον έναν για να δώσω στον άλλον». Ούτε μπορεί να χρησιμοποιεί τον δημόσιο χώρο ως πεδίο ικανοποίησης παραταξιακών αιτημάτων. Κι αν οι παρατάξεις έχουν «πάγια αιτήματα», να τα υποστηρίξουν με επιχειρήματα και δημόσιο διάλογο – όχι μέσω ύποπτων διευθετήσεων πίσω από την πλάτη θεσμικών φορέων.
Σε τελική ανάλυση, δεν πρόκειται για ένα γραφείο. Πρόκειται για τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η εξουσία. Και σ’ αυτή την περίπτωση, η απόφαση του Δήμου καταγράφεται ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα , θεσμικής αυθαιρεσίας και πολιτικής υποκρισίας.
