Η ανανέωση στην πολιτική είναι σαν τον μύθο του φρέσκου ψαριού στη λαϊκή: όλοι την υπόσχονται, κανείς δεν την βρίσκει. Έτσι, κάθε φορά που πλησιάζουν εκλογές, βλέπουμε ξανά τα γνώριμα πρόσωπα· πρόσωπα που τα ξέρει ακόμα κι ο θυρωρός της Βουλής από τα χρόνια που ήταν… νεοδιόριστος.
Και τότε εμφανίζεται ο βουλευτής 80+ με το αφοπλιστικό του επιχείρημα: «Έχω εμπειρία». Μα φυσικά! Ποιος άλλος ξέρει να βρίσκει το κουμπί του μικροφώνου τόσο γρήγορα ή να θυμάται απ’ έξω τον κανονισμό της Βουλής του ’74;
Στην Ελλάδα έχουμε μάθει ότι η πολιτική δεν είναι στίβος ιδεών αλλά αγώνας αντοχής. Όποιος αντέξει μέχρι τα βαθιά γεράματα, διεκδικεί ξανά και ξανά την ψήφο του λαού. Έτσι βλέπουμε βουλευτές άνω των 80 να κατεβαίνουν υποψήφιοι με ύφος αναντικατάστατου σωτήρα, λες και η χώρα δεν μπορεί να σταθεί χωρίς αυτούς.
Αλήθεια, τι ακριβώς προσδοκούν; Να προλάβουν μια ακόμα τετραετία πριν τους προλάβει η βιολογία; Ή μήπως να αποδείξουν ότι το Κοινοβούλιο είναι το καλύτερο γηροκομείο με κρατική επιχορήγηση;
Η εικόνα ενός βουλευτή που έχει περάσει το όγδοο έτος της ζωής του και συνεχίζει να διεκδικεί την ψήφο των πολιτών προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις.
Για κάποιους, η εμπειρία και η μακρά πορεία στη δημόσια ζωή αποτελούν εγγύηση συνέπειας. Για άλλους, όμως, το φαινόμενο αυτό αναδεικνύει την αδυναμία ανανέωσης του πολιτικού συστήματος και την εμμονή της ελληνικής πολιτικής τάξης με τη διατήρηση της εξουσίας.
Η ηλικία, βεβαίως, δεν είναι από μόνη της αποτρεπτικός παράγοντας. Η ιστορία βρίθει παραδειγμάτων ηγετών που άφησαν ισχυρό αποτύπωμα ακόμη και σε προχωρημένα χρόνια. Ωστόσο, σε μια κοινωνία που απαιτεί φρέσκες ιδέες και νέα πρόσωπα, η εμμονή πολιτικών άνω των 80 να παραμένουν στην πρώτη γραμμή συχνά εκλαμβάνεται ως αλαζονεία.
Το ερώτημα είναι αν ένας τέτοιος βουλευτής ζητά ξανά την ψήφο για να συνεχίσει να προσφέρει ή απλώς για να συντηρήσει μια προσωπική πορεία που δεν θέλει να λήξει. Η πολιτική, όμως, δεν είναι ατομικό προνόμιο· είναι συλλογική ανάγκη. Και όταν η κοινωνία διψά για ανανέωση, οι πολιτικοί που επιμένουν να μην παραδίδουν τη σκυτάλη ίσως τελικά να υπονομεύουν το ίδιο τους το έργο.
Όταν ένας βουλευτής στα 80+ ζητά ξανά την ψήφο, το μήνυμα που στέλνει είναι σαφές: «Δεν εμπιστεύομαι κανέναν να πάρει τη θέση μου». Το ερώτημα, όμως, είναι αν οι πολίτες εμπιστεύονται ακόμη εκείνον. Γιατί η πολιτική δεν μπορεί να είναι οικογενειακό κειμήλιο ούτε προσωπική καριέρα δίχως τέλος.
Η τελική κρίση, όπως πάντα, ανήκει στους πολίτες. Αυτοί θα αποφασίσουν αν η εμπειρία υπερτερεί της φρεσκάδας ή αν έχει έρθει η ώρα για μια νέα γενιά να καθορίσει την πορεία της χώρας.
