του Κωνσταντίνου Στ. Δεριζιώτη
Η Ελλάδα υπήρξε πάντοτε φάρος φιλοξενίας. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, ο σεβασμός στον ξένο –τον «ξένιο Δία» των προγόνων μας– ήταν και πρέπει να παραμείνει θεμέλιο του πολιτισμού μας. Για τον Έλληνα, ο ξένος δεν είναι απλώς περαστικός. Είναι φιλοξενούμενος. Είναι ιερός.
Τις τελευταίες ημέρες, όμως, κάτι βαθιά ανησυχητικό συμβαίνει. Στη Σύρο, αναρχικές και ακτιβιστικές ομάδες εμπόδισαν επιβάτες ισραηλινού κρουαζιερόπλοιου να αποβιβαστούν.
Παρόμοια επεισόδια καταγράφηκαν και στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης, ενώ στην Αθήνα κυκλοφορούν εικόνες με οργανωμένες ομάδες να προπηλακίζουν τουρίστες φορώντας μπλούζες με συνθήματα και εμβλήματα φανατισμού.
Το φαινόμενο δεν είναι απλώς απαράδεκτο· είναι επικίνδυνο. Όχι μόνο γιατί στοχοποιούνται άνθρωποι για την εθνικότητά τους –μια πράξη καθαρής ξενοφοβίας και μισαλλοδοξίας– αλλά γιατί η κοινωνία μοιάζει να το απορροφά παθητικά, σαν να είναι άλλο ένα «επεισόδιο» που δεν μας αφορά.
Ποιοι είναι αυτοί που δίνουν στους εαυτούς τους το δικαίωμα να εμποδίζουν την ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων;
Ποιοι αποφασίζουν ποιοι είναι «καλοδεχούμενοι» και ποιοι όχι;
Και με ποιο δικαίωμα επιβάλλουν τις ιδεοληψίες τους στο σώμα μιας χώρας που ζει, αναπνέει και ελπίζει μέσα από τον τουρισμό;
Ας είμαστε σαφείς: το να διαμαρτύρεται κανείς για έναν πόλεμο είναι θεμιτό. Το να στοχοποιεί, όμως, ανθρώπους που δεν φέρουν καμία ευθύνη – τουρίστες, οικογένειες, παιδιά – είναι απλώς ανήθικο. Δεν είμαστε σε πόλεμο με τον ισραηλινό λαό, όπως δεν ήμασταν και ποτέ σε πόλεμο με τον ρωσικό λαό όταν εισέβαλε η Ρωσία στην Ουκρανία. Ούτε και τότε, άλλωστε, είδαμε αντίστοιχες «κινητοποιήσεις» ενάντια σε Ρώσους τουρίστες – και ευτυχώς.
Η στοχοποίηση συγκεκριμένων εθνικοτήτων είναι μια επικίνδυνη διολίσθηση. Η Ιστορία έχει διδάξει με τον πιο σκληρό τρόπο πού οδηγεί η δαιμονοποίηση συλλογικοτήτων, ο λαϊκισμός και η ποινικοποίηση της εθνικής ταυτότητας. Το έχουμε δει στον Μεσοπόλεμο. Το είδαμε στη ναζιστική Γερμανία. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να το ξαναδούμε – ούτε εδώ, ούτε πουθενά.
Η Ελλάδα δεν είναι χώρα μίσους. Είναι χώρα που υποδέχεται, που γιατρεύει, που δείχνει τον ήλιο και το χαμόγελο. Αν χάσουμε αυτή την ταυτότητα, δεν χάνουμε απλώς τουρίστες. Χάνουμε τον εαυτό μας.
Αυτό το αυγό του φιδιού που κάποιοι επωάζουν με φανατισμό, ρητορική μίσους και πράξεις βίας, πρέπει να το σπάσουμε πριν εκκολαφτεί. Όχι στο όνομα της πολιτικής. Όχι στο όνομα της ιδεολογίας. Αλλά στο όνομα της Φιλοξενίας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της Δημοκρατίας.
Αν επιτρέψουμε να στοχοποιούνται τουρίστες –σήμερα Ισραηλινοί, αύριο ποιοι;– τότε η ζημιά δεν θα είναι μόνο στην εικόνα της Ελλάδας, αλλά στην ψυχή της.
Και αυτή η ζημιά δεν διορθώνεται εύκολα.
ΥΓ: Αλήθεια οι καθ’ ύλιν αρμόδιοι υπουργοί Τουρισμού, Ναυτιλίας, κ.λπ., που είναι; Η θέση της κυβέρνησης για το ρεζίλεμα του κράτους που είναι;
Το φαινόμενο δεν είναι απλώς απαράδεκτο· είναι επικίνδυνο. Όχι μόνο γιατί στοχοποιούνται άνθρωποι για την εθνικότητά τους –μια πράξη καθαρής ξενοφοβίας και μισαλλοδοξίας– αλλά γιατί η κοινωνία μοιάζει να το απορροφά παθητικά, σαν να είναι άλλο ένα «επεισόδιο» που δεν μας αφορά.
Ποιοι είναι αυτοί που δίνουν στους εαυτούς τους το δικαίωμα να εμποδίζουν την ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων;
Ποιοι αποφασίζουν ποιοι είναι «καλοδεχούμενοι» και ποιοι όχι;
Και με ποιο δικαίωμα επιβάλλουν τις ιδεοληψίες τους στο σώμα μιας χώρας που ζει, αναπνέει και ελπίζει μέσα από τον τουρισμό;
Ας είμαστε σαφείς: το να διαμαρτύρεται κανείς για έναν πόλεμο είναι θεμιτό. Το να στοχοποιεί, όμως, ανθρώπους που δεν φέρουν καμία ευθύνη – τουρίστες, οικογένειες, παιδιά – είναι απλώς ανήθικο. Δεν είμαστε σε πόλεμο με τον ισραηλινό λαό, όπως δεν ήμασταν και ποτέ σε πόλεμο με τον ρωσικό λαό όταν εισέβαλε η Ρωσία στην Ουκρανία. Ούτε και τότε, άλλωστε, είδαμε αντίστοιχες «κινητοποιήσεις» ενάντια σε Ρώσους τουρίστες – και ευτυχώς.
Η στοχοποίηση συγκεκριμένων εθνικοτήτων είναι μια επικίνδυνη διολίσθηση. Η Ιστορία έχει διδάξει με τον πιο σκληρό τρόπο πού οδηγεί η δαιμονοποίηση συλλογικοτήτων, ο λαϊκισμός και η ποινικοποίηση της εθνικής ταυτότητας. Το έχουμε δει στον Μεσοπόλεμο. Το είδαμε στη ναζιστική Γερμανία. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να το ξαναδούμε – ούτε εδώ, ούτε πουθενά.
Η Ελλάδα δεν είναι χώρα μίσους. Είναι χώρα που υποδέχεται, που γιατρεύει, που δείχνει τον ήλιο και το χαμόγελο. Αν χάσουμε αυτή την ταυτότητα, δεν χάνουμε απλώς τουρίστες. Χάνουμε τον εαυτό μας.
Αυτό το αυγό του φιδιού που κάποιοι επωάζουν με φανατισμό, ρητορική μίσους και πράξεις βίας, πρέπει να το σπάσουμε πριν εκκολαφτεί. Όχι στο όνομα της πολιτικής. Όχι στο όνομα της ιδεολογίας. Αλλά στο όνομα της Φιλοξενίας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της Δημοκρατίας.
Αν επιτρέψουμε να στοχοποιούνται τουρίστες –σήμερα Ισραηλινοί, αύριο ποιοι;– τότε η ζημιά δεν θα είναι μόνο στην εικόνα της Ελλάδας, αλλά στην ψυχή της.
Και αυτή η ζημιά δεν διορθώνεται εύκολα.
ΥΓ: Αλήθεια οι καθ’ ύλιν αρμόδιοι υπουργοί Τουρισμού, Ναυτιλίας, κ.λπ., που είναι; Η θέση της κυβέρνησης για το ρεζίλεμα του κράτους που είναι;
ΠΗΓΗ https://money-tourism.gr/
