Όταν η αδράνεια μετατρέπεται σε διοικητικό ρίσκο και η επικοινωνία σε κάλυμμα ανικανότητας
Στην Ανατολική Σάμο, η παιδική χαρά του Διαδημοτικού Λιμενικού Ταμείου παραμένει —θεωρητικά— σε «αναστολή λειτουργίας». Η πινακίδα λέει "κλειστό". Η πραγματικότητα λέει το αντίθετο: καθημερινά γεμάτη παιδιά, γεμάτη ζωή. Ανεπίσημα λειτουργεί. Επισήμως όχι. Και αυτό συνιστά διοικητικό αίσχος.
Η εικόνα δεν είναι απλώς θλιβερή — είναι επικίνδυνη. Αποδεικνύει ότι:
Η κοινωνία χρειάζεται επειγόντως ελεύθερους και ασφαλείς δημόσιους χώρους.
Η διοίκηση είναι απούσα, ανεύθυνη και χωρίς πυξίδα θεσμικής λειτουργίας.
Αναρωτιέται εύλογα κανείς: ποιος θα αναλάβει την ευθύνη αν συμβεί ένα ατύχημα; Ποιος υπέγραψε την «αναστολή», ποιος φρόντισε για τη φύλαξη, ποιος ελέγχει σήμερα την ασφάλεια του χώρου; Η απάντηση είναι απλή: κανείς.
Αντί για εποπτεία, έχουμε φωτογραφήσεις. Αντί για πολιτική ευθύνη, έχουμε επικοινωνιακά τερτίπια. Αντί για σχέδιο, έχουμε προσωπική προβολή πάνω στα έργα άλλων. Το χειρότερο; Κανείς δεν τολμά να μιλήσει ευθέως. Η σιωπή των «αρμόδιων» δεν είναι απλώς ενοχλητική. Είναι συνένοχη.
Δεν κρίνουμε συλλογικά — είναι γνωστό ότι δεν συμφωνούν όλοι μέσα στη διοίκηση με αυτή την τακτική. Όμως η ευθύνη βαραίνει τη συνολική λειτουργία. Και αυτή η λειτουργία χαρακτηρίζεται πλέον από συγκεντρωτισμό, αυταρχισμό και πλήρη αδυναμία στοιχειώδους διοικητικής επάρκειας.
Η παιδική χαρά δεν είναι προσωπική ιδιοκτησία κανενός. Είναι δημόσιος χώρος. Και οι δημόσιοι χώροι δεν είναι για πολιτική κατανάλωση. Είναι για συντήρηση, εποπτεία, διασφάλιση.
Η ασφάλεια των παιδιών δεν είναι option. Είναι υποχρέωση.
Ας το πούμε καθαρά:
Η διοίκηση δεν μπορεί.
Κρύβεται.
Και, δυστυχώς, παίζει —όχι με πολιτικούς όρους— αλλά με την ασφάλεια των ίδιων των παιδιών.
Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ
"κλειστή"… αλλά γεμάτη παιδιά.
Παρά την επίσημη και πολύμηνη αναστολή λειτουργίας, η καθημερινή χρήση του χώρου από παιδιά και γονείς αναδεικνύει δύο αδιαμφισβήτητα γεγονότα:
1. Την αδήριτη ανάγκη των πολιτών για ελεύθερους και ασφαλείς κοινόχρηστους χώρους.
2. Την απουσία ουσιαστικού ελέγχου και εποπτείας από τη διοίκηση.
Η θεσμική σιωπή και η έλλειψη ανάληψης ευθύνης ενδέχεται να μην προκαλούν "θόρυβο", αλλά συνιστούν σοβαρή διοικητική παράλειψη, με πιθανές συνέπειες για την ασφάλεια και τη νομιμότητα.
Την ίδια στιγμή, παρατηρείται έντονη επικοινωνιακή κινητικότητα, συνοδευόμενη από απόπειρες ιδιοποίησης έργων της προηγούμενης διοίκησης. Η πραγματικότητα, ωστόσο, δεν μεταβάλλεται.
Είναι αυτονόητο ότι δεν αποδίδονται συλλογικές ευθύνες. Δεν θεωρούμε ότι όλα τα μέλη της διοίκησης συμφωνούν με την παρούσα πρακτική. Ωστόσο, η λειτουργία χαρακτηρίζεται από προσωποκεντρική , συγκεντρωτική και, εν τέλει, αναποτελεσματική διαχείριση.
Η ασφάλεια των παιδιών και η σοβαρότητα στη διαχείριση των δημόσιων χώρων συνιστούν θεσμική ευθύνη — όχι επικοινωνιακή ευκαιρία
