Σε μια επίδειξη κακής διαχείρισης συμβόλων και ουσίας, η Περιφερειακή Ένωση Δήμων Βορείου Αιγαίου ανακοίνωσε την «έκτακτη ενίσχυση» του Δήμου Χίου με το ποσό των 5.000 ευρώ για την υποστήριξη των πυροσβεστικών κλιμακίων, εν μέσω μιας από τις πλέον καταστροφικές πυρκαγιές των τελευταίων ετών στο νησί.
Το ποσό προκαλεί αμηχανία. Όχι γιατί η βοήθεια δεν είναι καλοδεχούμενη – αλλά γιατί, υπό το βάρος της καταστροφής, μοιάζει περισσότερο με συμβολικό άλλοθι παρά με ουσιαστική παρέμβαση.
Το μείζον όμως δεν είναι το ύψος του ποσού. Είναι το ερώτημα που επανέρχεται διαρκώς, χρόνο με τον χρόνο: Πού είναι η πρόληψη; Πού ήταν η μέριμνα πριν ξεσπάσει η φωτιά; Πού είναι ο συντονισμός, ο καθαρισμός των δασικών εκτάσεων, η ενίσχυση της Πολιτικής Προστασίας, η υλικοτεχνική υποδομή για την αντιμετώπιση των κλιματικών απειλών που, πλέον, δεν είναι έκτακτες – είναι η νέα κανονικότητα;
Η Αυτοδιοίκηση οφείλει να είναι το πρώτο τείχος άμυνας. Όταν όμως αναλώνεται σε επικοινωνιακές ασκήσεις ευαισθησίας αντί να χτίζει σοβαρές πολιτικές ανθεκτικότητας, το μόνο που προσφέρει στους πολίτες είναι στάχτη. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ας σοβαρευτούμε. Οι πολίτες δεν περιμένουν συγχαρητήρια για το κουράγιο τους. Περιμένουν δομές, σχέδιο και θωράκιση. Η εποχή των πυροτεχνημάτων – οικονομικών και πολιτικών – έχει περάσει. Η κοινωνία ζητά λογαριασμό.