Ο καθένας από εμάς έχει δικαίωμα στην αγανάκτηση, ειδικά όταν αντικρίζει εικόνες εγκατάλειψης και ασυνειδησίας στον δημόσιο χώρο. Όμως, όταν φέρουμε έναν θεσμικό ρόλο — πόσο μάλλον έναν πρόεδρο — τότε οι λέξεις μας αποκτούν βαρύτητα, γιατί δεν μιλούμε μόνο ως πρόσωπα, αλλά ως εκπρόσωποι.
Δεν επιτρέπεται, λοιπόν, να αποκαλούμε δημόσια πολίτες «βλάκες» ή «ζώα», ακόμη κι αν αναφερόμαστε σε όσους αυθαίρετα ρυπαίνουν. Οι χαρακτηρισμοί αυτοί δεν διορθώνουν την κατάσταση. Αντιθέτως:
➡️ Υπονομεύουν τη σοβαρότητα του θεσμού που εκπροσωπούμε.
➡️ Προσβάλλουν συλλήβδην την κοινωνία.
➡️ Τροφοδοτούν ένα επικίνδυνο κλίμα σύγκρουσης.
Η καθαριότητα της πόλης είναι ευθύνη όλων — πολιτών και θεσμών. Αλλά η παιδεία και η συνείδηση του πολίτη δεν χτίζονται με βρισιές. Διδάσκονται με παράδειγμα, με παρουσία, με διάλογο και με συντονισμένες ενέργειες.
Όταν ένας Πρόεδρος λέει ότι «αυτός είναι ο χαρακτήρας του» για να δικαιολογήσει δημόσιες προσβολές, τότε το πρόβλημα ξεφεύγει από την καθαριότητα και αγγίζει την κουλτούρα διοίκησης. Διότι δεν μπορούμε να απαιτούμε σεβασμό στον δημόσιο χώρο, χωρίς να δείχνουμε σεβασμό στους ανθρώπους.
📌 Αντί λοιπόν να χωριστούμε σε «αγανακτισμένους» και «ήπιους», ας ενωθούμε σε μια κοινή προσπάθεια με πολιτισμό και σχέδιο.
📌 Αντί να αναλωνόμαστε σε προσωπικές επιθέσεις και συγκρίσεις χαρακτήρα, ας κάνουμε τη δουλειά που απαιτεί η θέση μας — με λιγότερη ένταση και περισσότερη ευθύνη.
Γιατί, τελικά, αυτό που θα μείνει στην κοινωνία δεν είναι ποιος φώναξε πιο δυνατά, αλλά ποιος εργάστηκε με αξιοπρέπεια και συνέπεια.
