Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τον σεισμό της 30ής Οκτωβρίου 2020 και η Σάμος εξακολουθεί να βρίσκεται σε “κατάσταση έκτακτης ανάγκης”. Η κυβέρνηση το ανανεώνει στα χαρτιά, αλλά στην πράξη έχει εγκαταλείψει το νησί. Η κατάσταση δεν είναι απλώς απαράδεκτη — είναι προσβλητική για κάθε πολίτη που ζει ακόμα στα ερείπια.
Ο κόσμος εξακολουθεί να ζει σε κοντέινερ, σε πρόχειρες κατασκευές ή φιλοξενούμενος, με υποδομές διαλυμένες, σχολεία ακατάλληλα και δρόμους επικίνδυνους. Οι αποζημιώσεις που είχαν υποσχεθεί δεν καταβλήθηκαν ποτέ στο σύνολό τους, ενώ – και αυτό είναι το πιο εξοργιστικό – η κυβέρνηση έχει διακόψει την καταβολή των επιδομάτων σεισμοπλήκτων εδώ και 27 μήνες.
Είκοσι επτά μήνες χωρίς βοήθημα, χωρίς στήριξη, χωρίς εξηγήσεις. Χιλιάδες πολίτες που έχασαν τα σπίτια, τις επιχειρήσεις, την καθημερινότητά τους, έχουν αφεθεί στη μοίρα τους. Και όλα αυτά την ώρα που οι αποφάσεις “παράτασης” εκδίδονται κάθε έξι μήνες, για να δείχνει το κράτος ότι... “κάτι κάνει”.
Και ο τοπικός βουλευτής; Απών. Αόρατος. Πολιτικά εξαφανισμένος. Δεν έχει πει ούτε λέξη για την παύση των επιδομάτων. Δεν έχει απαιτήσει την επανεκκίνησή τους. Δεν έχει φέρει ούτε μία συγκεκριμένη πρόταση για τους σεισμοπαθείς. Η σιωπή του είναι συνενοχή.
Δεν έχει καταθέσει καμία τροπολογία, καμία επίκαιρη ερώτηση, καμία πίεση προς τα αρμόδια υπουργεία. Παρών μόνο για φωτογραφίες, εκδηλώσεις και ευχολόγια.
Οι πολίτες όμως δεν ξεχνούν.
Η Σάμος δεν αντέχει άλλη κοροϊδία. Δεν είναι βιτρίνα για ανακοινώσεις, ούτε σκηνικό για προεκλογικά φληναφήματα. Είναι ένα νησί που υποφέρει και αγνοείται. Και η οργή πια ξεχειλίζει.
Αρκετά. Δεν ζητάμε χάρες — απαιτούμε τα αυτονόητα. Δικαιοσύνη, αποκατάσταση, σεβασμό.
