Είναι πράγματι η μεγαλύτερη κρίση που πέρασε ο Κυριάκος Μητσοτάκης;
Δεν ξέρω αν είναι η απόλυτη δοκιμασία της θητείας του, όμως σίγουρα είναι η πρώτη φορά που το Μέγαρο Μαξίμου δείχνει να μένει «άοπλο» επικοινωνιακά. Το κύμα των διαδηλώσεων που ξεχύθηκε στους δρόμους της χώρας είναι ίσως το πιο ηχηρό και πολυπληθές που είδαμε εδώ και χρόνια. Για πρώτη φορά, δε συζητάμε για έναν κλασικό εργατικό ξεσηκωμό περί μισθών ή για τις “συνήθεις” διαμαρτυρίες γύρω από την ακρίβεια ή την παιδεία· εδώ ο κόσμος διεκδικεί κάτι πολύ πιο γενικό και, ταυτόχρονα, εξαιρετικά ουσιαστικό: Δικαιοσύνη για ένα ατύχημα που θα έπρεπε να χαρακτηρίζεται έγκλημα.
♣ Η πλάνη ότι θα ξεχνιόταν με τον χρόνο
Έχουν περάσει δύο ολόκληρα χρόνια από εκείνη την τραγική ημέρα στα Τέμπη και, παρότι οι επικοινωνιολόγοι του κυβερνητικού επιτελείου ήλπιζαν πως το θέμα θα ξεχαστεί, οι διαμαρτυρίες κάθε άλλο παρά ατονίζουν. Είναι, μάλιστα, εντυπωσιακό ότι την ατζέντα αυτή δεν την κρατούν ζωντανή ούτε τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ούτε τα συνδικάτα, ούτε κάποια άλλη «δομημένη» κοινωνική ομάδα. Την κρατά ζωντανή μια γυναίκα μαζί με τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους.
♥ Όταν μια μάνα παραμερίζει τα χρώματα
Δεν είναι λίγο πράγμα να πετυχαίνεις ό,τι δεν κατάφερε καμία αντιπολίτευση: να βγάλεις ολόκληρη την Ελλάδα στους δρόμους, μακριά από κομματικές σημαίες και κομματικά ακροατήρια. Αυτό συμβαίνει σήμερα. Ο κόσμος ενώθηκε σε μια κοινή απαίτηση: να αποδοθεί δικαιοσύνη. Οι προσπάθειες διάφορων «πρόθυμων» να εκμεταλλευτούν ή να “καπηλευτούν” αυτόν τον αγώνα είναι ορατές· αλλά φαίνονται να πέφτουν στο κενό. Ο πόνος σε αυτή την περίπτωση είναι τόσο βαθύς, που η οποιαδήποτε κομματική ταμπέλα προκαλεί αηδία και απώθηση.
♦ Κι αν η αντιμετώπιση ήταν διαφορετική;
Είναι αλήθεια: Αν η πολιτεία είχε σταθεί από την πρώτη στιγμή με αξιοπρέπεια δίπλα στις οικογένειες, αν τους είχε δώσει από την αρχή τις απαντήσεις που ζητούν, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Αντί γι’ αυτό, πολλές αποφάσεις ή ατολμίες έδειξαν ότι το πολιτικό σύστημα αντιστέκεται σθεναρά στο να παραδεχτεί και να «πληρώσει» το όποιο πολιτικό κόστος.
♠ Το “μυστήριο” του τρένου και η ψυχραιμία της λογικής
Δεν συμμερίζομαι καθόλου τη θεωρία ότι το τρένο μετέφερε «παράνομα φορτία» ή «χημικά» που προκάλεσαν έκρηξη. Είμαι απόλυτα ήρεμος και καθαρός στη συνείδησή μου γύρω απ’ αυτό. Κάποιες φορές, η τάση μας για συνωμοσιολογία προκύπτει από την ανάγκη μας να βρούμε “αλλόκοτες” αιτίες σε μια τραγωδία που μοιάει αδιανόητη. Ωστόσο, οφείλουμε να σεβόμαστε και να κατανοούμε τον τρόπο με τον οποίο πενθεί κάθε γονιός. Αν αυτοί οι άνθρωποι ψάχνουν ένα ψήγμα αλήθειας ή απονομής ευθυνών, ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει;
♣ Ποιος ορίζει τον «σωστό» τρόπο πένθους;
Ανατριχιάζω όταν διαβάζω σχόλια τύπου «πέθανε το παιδί της κι αυτή πάει στο κομμωτήριο». Ο καθένας βιώνει τον πόνο του διαφορετικά. Άλλοι κλείνονται στον εαυτό τους, άλλοι βγαίνουν στο δρόμο, άλλοι ίσως προσπαθούν να διατηρήσουν τα “εξωτερικά” τους ρουτίνας. Έχουμε κανένα δικαίωμα να τους κρίνουμε; Ή μήπως το δικαίωμα της υπερβολής σε μια μάνα που έχασε το παιδί της καταργείται, μόνο και μόνο επειδή κάποιοι θέλουν να την απαξιώσουν;
♥ Η δικαίωση που δεν ήρθε ποτέ
Μέσα στο Κοινοβούλιο δεν βρέθηκε ούτε ένας πολιτικός –απ’ όλο το φάσμα– που να έδειξε πως πραγματικά θέλει να αναλάβει ευθύνες ή να επιβάλει τιμωρίες. Λες και το απόλυτο δόγμα είναι «η δομή του πολιτεύματος δεν αντέχει την ανάληψη πολιτικού κόστους». Κι όμως, η ίδια η δημοκρατία, όπως τη μαθαίναμε στα βιβλία, γεννήθηκε στη βάση της λογοδοσίας. Αν δεν τιμωρήσεις ποτέ, πώς αποτρέπεις την επόμενη τραγωδία;
♦ Ο λαός οργίζεται και η Νέμεσις παραμονεύει
Τώρα το πολιτικό σύστημα βρίσκεται αντιμέτωπο με την ίδια την αμέλειά του. Αδυνατεί να πείσει έναν λαό που νιώθει ανασφαλής, πιεσμένος, χωρίς όνειρα για το αύριο. Αυτός ο λαός βρίσκει στα γεγονότα των Τεμπών μια αφορμή να διαμαρτυρηθεί οριζόντια ενάντια σε όλα τα κόμματα. Σαν να λέει: «Δεν θέλω να ακούσω κανέναν σας, όλοι είστε συνυπεύθυνοι». Και γι’ αυτό η αντίδραση είναι τόσο δυνατή.
♠ Και τώρα; Η επόμενη μέρα…
Οι εφεδρείες της κυβέρνησης σε επίπεδο στελεχών και επιτελικών ομάδων μοιάζουν να έχουν εξαντληθεί. Οι παλιοί «αστέρες της επικοινωνίας» έχουν υποπέσει σε διαδοχικά φάλτσα, αδυνατώντας να αρθρώσουν μια πειστική απάντηση στα φλέγοντα ερωτήματα που τροφοδοτούν αυτές τις μεγάλες διαδηλώσεις. Είναι λες και η ίδια η κοινωνία ανέλαβε ρόλο τιμωρού· μια συλλογική Νέμεσις που υπογραμμίζει πως, στο τέλος, όλοι είμαστε υπόλογοι των πράξεων (ή παραλείψεων) μας.
♣ Το ερώτημα που μένει ανοιχτό
Πώς θα απαντήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη δικαιολογημένη οργή; Θα συνεχίσει τη γραμμή της σιωπής και της διάψευσης ή θα επιχειρήσει έστω τώρα να δείξει πως αναλαμβάνει ευθύνες; Δύο χρόνια μετά, αποδεικνύεται πως οι πληγές δεν επουλώνονται με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα. Κι αν δεν υπάρχει κανένα «μαγικό ραβδί», τουλάχιστον ας υπάρξει μια ειλικρινής προσπάθεια απονομής δικαιοσύνης.
♥ Εν κατακλείδι
Σε μια κοινωνία όπου τίποτα πια δεν συγχωρείται εύκολα, ο πολιτικός κόσμος θα έπρεπε να ξέρει ότι οι άνθρωποι που ζητούν απαντήσεις θα κλιμακώσουν τον αγώνα τους. Γιατί τα Τέμπη δεν είναι «ένα ατύχημα που ξεχνιέται»· είναι μια βαθιά πληγή που υπενθυμίζει την αδυναμία μας να προστατέψουμε το πιο ιερό αγαθό, τη ζωή. Και όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν στηρίζει τους ανθρώπους που έχασαν τα παιδιά τους, αποτυγχάνει στο πιο βασικό: να αποτελέσει ανάχωμα στη θλίψη και την αδικία.
ΠΗΓΗ https://radiome.gr/
