Του Μανώλη Κοττάκη
Υποτίθεται ότι τις προσεχείς ημέρες, και πάντως πριν από την ανάπαυλα των Χριστουγέννων, θα συνεδριάσει το ΚΥΣΕΑ υπό την ηγεσία του πρωθυπουργού για να εγκρίνει το νέο επιθετικό «αμυντικό» δόγμα Δένδια στο Αιγαίο, που προβλέπει και εγκατάσταση αντιπυραυλικού τείχους προστασίας των νησιών μας με σκοπό τη θωράκιση της άμυνάς τους.
Κανονικά το ΚΥΣΕΑ θα έπρεπε να είχε συνεδριάσει αμέσως μετά τις δραματικές εξελίξεις στη Συρία που αναβαθμίζουν κατά δραματικά τρόπο τη γεωπολιτική θέση της Τουρκίας στην παγκόσμια σκακιέρα. Δεδομένου μάλιστα ότι η γείτων έχει ρίξει «άγκυρα» στη Λιβύη, στην Αρμενία, στην Αλβανία και τη Συρία, στον περίγυρό μας δηλαδή, θα αρκούσε από μόνο του για την έκτακτη σύγκληση του Ανώτατου Οργάνου Εθνικής Ασφαλείας της χώρας. Είτε όμως συνεδριάσει σήμερα είτε αύριο ή μεθαύριο, επείγει η αναγνώριση της νέας πραγματικότητας.
Η στρατηγική της κυβέρνησης τη διετία 2023-2024 κατέρρευσε σε λίγες μέρες σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Είμαστε η εμπροσθοφυλακή του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία εδώ και δύο χρόνια και στέλνουμε διαρκώς όπλα αδυνατίζοντας την άμυνά μας, αλλά αίφνης ο πρόεδρος Τραμπ ανακοινώνει ότι οι ΗΠΑ μάλλον αποχωρούν από το ΝΑΤΟ! Πάει η χρησιμότης του «προβλέψιμου συμμάχου» που τα κάνει όλα και συμφέρει.
Είμαστε η αιχμή του δόρατος της πολεμικής της Δύσης εναντίον του Πούτιν, μέχρι και τον … πόλεμο τους κηρύξαμε, αλλά κατά τα φαινόμενα ο Πούτιν είναι έτοιμος να τα βρει με τον Τραμπ. «Πάει» και η χρησιμότης μας ως «αντικομμουνιστικής» χώρας.
Επενδύσαμε στον απευθείας διάλογο με τους Τούρκους χωρίς ενδιαμέσους, συζητώντας όλα τα θέματα που θέτουν οι γείτονες στο τραπέζι, αλλά τώρα οι γείτονες είναι παντού στα δυτικά σύνορά μας, στα ανατολικά σύνορά μας, στα βόρεια σύνορά μας. Μας κυκλώνουν. Και μάλιστα με τα όπλα. Τι γίνεται τώρα, λοιπόν;
Ρώτησα χθες έναν κορυφαίο υπουργό και έναν σημαντικό διπλωμάτη μας.
Ο διπλωμάτης μού περιέγραψε την κατάσταση: «Οι Ισραηλινοί προτιμούν να έχουν σύνορα με την Τουρκία του Ερντογάν παρά με τη Συρία του Άσαντ, η οποία μαζί με το Ιράν συντηρούσαν τη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ. Οι Ρώσοι προτιμούν να έχουν στα πόδια τους τον χωροφύλακα των Αμερικανών Τουρκία παρά την ίδια Αμερική. Κάπως έτσι η Ρωσία αποχωρεί από τη Συρία που δεν είναι τώρα προτεραιότητας και η Αμερική ετοιμάζεται να αποχωρήσει από την Ουκρανία. Μου θυμίζει την Ειρήνη της Βεστφαλίας».
Ο κορυφαίος υπουργός που ως εκ της θέσεώς του έχει πανοραμική εικόνα για τις εξελίξεις ήταν εύστοχος και συνοπτικός: «Τώρα χρειαζόμαστε νέα στρατηγική».
Πράγματι, τη χρειαζόμαστε αυτή τη στρατηγική. Αλλά το βασικό ερώτημα είναι ποιος έχει αξιοπιστία για να χαράξει αυτή τη στρατηγική μετά την αυτοχειρία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ειδικώς την τελευταία διετία.
Κάπου εδώ διασταυρώνονται οι εσωτερικές με τις διεθνείς εξελίξεις. Στον κύριο Μητσοτάκη δεν αρέσουν ο κύριος Καραμανλής και ο κύριος Σαμαράς. Δικαίωμά του ας πούμε για την οικονομία του χρόνου. Τουλάχιστον ας διαβάσει πολύ προσεκτικά τι λέει ο κύριος Καραμανλής. Τι λένε οι δύο πρώην πρωθυπουργοί. Χρήσιμο θα του είναι για να πάρει καμία ιδέα.
Το να ασχολείται πώς θα εξαφανίσει από τα μέσα ή πώς θα περιορίσει την αναμετάδοση όλων όσα είπε την Κυριακή ο Καραμανλής ή αυτών που θα πει την Πέμπτη ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι λύση και πάντως αποτελεί ασυγχώρητο πταίσμα.
Είπαμε! Τα πρόσωπα διαγράφονται, γεγονότα δεν διαγράφονται. Ή, όπως θα το έλεγε ο πρόεδρος Μιτεράν, τα γεγονότα είναι «ξεροκέφαλα».
