Αν κανείς βασιζόταν στις κυβερνητικές δηλώσεις, στις ευχές των ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ, στις ειδήσεις στον αστικό Τύπο σε σχέση με τη λεγόμενη «εξωτερική πολιτική» πριν από ακριβώς έναν χρόνο, είχε πάνω κάτω την εξής εικόνα:
Στα Ελληνοτουρκικά, λίγες μέρες μετά την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα και την υπογραφή της «Διακήρυξης Φιλίας και Καλής Γειτονίας των Αθηνών», τα «ήρεμα νερά» οδηγούσαν τον ελληνικό και τον τουρκικό λαό σε κάποιο «απάνεμο λιμάνι», «κοινής ευημερίας», ειρήνης και ασφάλειας, ενώ οι καλές ελληνοτουρκικές σχέσεις είχαν και «θετικό αποτύπωμα στο Κυπριακό»
. Περιττό να πούμε ότι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ «έσταζαν μέλι» και «αυτό ισχυροποιούσε τη χώρα».
Στη Μέση Ανατολή το Ισραήλ ασκούσε το «δικαίωμά του στην αυτοάμυνα», η Ελλάδα του συμπαραστεκόταν «για λόγους υπεράσπισης του διεθνούς δικαίου» και «πάταξης της τρομοκρατίας», αλλά έκανε και προτάσεις «αυτοσυγκράτησης» και «αναλογικής απάντησης». Σε κάθε περίπτωση οι «πιέσεις των ΗΠΑ» και δευτερευόντως της ΕΕ θα έφερναν αργά ή γρήγορα ειρήνη και ανακωχή.
Στην Ουκρανία, η κυβέρνηση στήριζε το καθεστώς Ζελένσκι «μέχρι την τελική νίκη», «αυτονόητα», αφού «από θέση αρχής υπερασπίζεται παντού την εδαφική ακεραιότητα κάθε χώρας» και «φανταστείτε τι θα γινόταν σε αντίστοιχη περίπτωση για την Ελλάδα».
Οσο για την άμυνα της χώρας, ήταν «στο καλύτερό της σημείο» και «διασφαλισμένη από τις στρατηγικές συμμαχίες» με ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ: Στα γαλλικά ναυπηγεία «Lorient» οι εργασίες ναυπήγησης των τριών φρεγατών Belharra προχωρούσαν γρήγορα, η συμφωνία για τα F-35 ψηνόταν, τα Rafale «έσκιζαν τους αιθέρες» στις παρελάσεις και «διασφάλιζαν το Αιγαίο».
Έναν ακριβώς χρόνο μετά, την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, τα δεδομένα έχουν ως εξής:
Κυβέρνηση και λοιποί, λίγες μόλις μέρες απ' όταν χαιρέτιζαν με πανηγυρικούς την «ανατροπή του δικτάτορα Άσαντ» και τη «νέα μέρα» που ξημερώνει στη Συρία, «τρέχουν και δεν φτάνουν» να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα για το τουρκοσυριακό σύμφωνο που ετοιμάζεται να διαγράψει «μονοκοντυλιά» την κυπριακή ΑΟΖ. Όσο για την ελληνική; Αυτή παζαρεύεται κάπου πίσω από τις κλειστές ΝΑΤΟικές πόρτες όπου ετοιμάζονται και οι επόμενες σχετικές συναντήσεις με την Τουρκία, αλλά και «διαγράφεται επί του πεδίου» από κινήσεις όπως αυτές με τη μη πόντιση του καλωδίου στην Κάρπαθο.
Στη Μέση Ανατολή η περιοχή μοιάζει πιο κοντά από ποτέ στο χείλος γενικευμένου πολέμου. Το Ισραήλ, που έχει αφήσει πάνω από 50 χιλιάδες πτώματα Παλαιστινίων, βομβαρδίζει Λίβανο και Υεμένη, επεκτείνει την κατοχή του στη Συρία, λέει ότι «έρχεται η σειρά του Ιράν», με τις πλάτες των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ. Όσο για τα περί «δικαιώματος στην αυτοάμυνα», πήγαν προ πολλού περίπατο: Η κυβέρνηση στέλνει φρεγάτα στην Ερυθρά «επειδή είμαστε η πρώτη σε ναυτιλία χώρα» κι επειδή έπεσε η κίνηση στα λιμάνια, στηρίζει τις επεμβάσεις και επεκτείνει τη «στρατηγική συμμαχία» με το Ισραήλ, γιατί «πρέπει να έχουμε λόγο στην ανοικοδόμηση» πάνω στα ερείπια κι επειδή «θα γίνουμε κόμβος» Ενέργειας και εμπορευμάτων.
Στην Ουκρανία, η κυβέρνηση συνεχίζει να ταΐζει με το «τσουβάλι» το καθεστώς Ζελένσκι, να στέλνει πολεμικά μέσα, αντιαεροπορικά, προσωπικό στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που κλιμακώνεται με απειλές και προετοιμασίες για άμεση στρατιωτική σύγκρουση ΝΑΤΟ - Ρωσίας και παγκόσμιο πόλεμο. Και την ίδια ώρα δηλώνει πως όλα αυτά γίνονται ώστε η Ουκρανία «να διαπραγματευτεί κάποια εκεχειρία από πλεονεκτική σκοπιά», αλλά και για να έχουν λόγο οι ελληνικοί επιχειρηματικοί όμιλοι «την επόμενη μέρα».
Όσο για τους εξοπλισμούς; Αυτοί... ούτε φέτος έφτασαν «για τη θωράκιση της χώρας»: Εξ ου και κυβέρνηση, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Ελ. Λύση ψήφισαν προ ημερών άλλα 7 δισ. πολεμικές δαπάνες, συζητάνε «χωρίς κόμπλεξ» για το τι σημαίνει το ενδεχόμενο να αυξηθούν στο 5% του ΑΕΠ οι ΝΑΤΟικές δαπάνες και για τις ευκαιρίες της «πολεμικής οικονομίας» που σφραγίζει η έκθεση Ντράγκι.
Τι επιβεβαιώθηκε τον έναν αυτό χρόνο;
Οι μάσκες έχουν πέσει, οι ευρωατλαντικοί μύθοι έχουν καταρρεύσει, τα χαστούκια που δέχονται από τις καταιγιστικές εξελίξεις τα κόμματα του ευρωατλαντισμού «ζαλίζουν»...
Ξανά και ξανά επιβεβαιώνονται κρίσιμα για τον λαό συμπεράσματα:
Ότι η συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, ο ρόλος του «πρωτοπαλίκαρου» στα ευρωατλαντικά σχέδια, οι «στρατηγικές συμφωνίες» όχι μόνο δεν διασφαλίζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου και συνολικά την «ασφάλεια και ειρήνη», αλλά αντίθετα τους ρίχνουν «τροφή στα θηρία» των ανταγωνισμών αλλά και των «κολιγιών» των ιμπεριαλιστών. Γι' αυτό και την ίδια ακριβώς ώρα που η Ελλάδα βρίσκεται στην «πρωτοπορία» των ευρωατλαντικών σχεδιασμών στην περιοχή, την ώρα που αναβαθμίζονται σε όλη τη χώρα οι αμερικανοΝΑΤΟικές υποδομές, την ίδια ακριβώς ώρα προς χάρη της «ΝΑΤΟικής συνοχής» δρομολογούνται σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο οι επώδυνες «διευθετήσεις». Την ίδια ακριβώς ώρα που η Κύπρος αναδεικνύεται μέσα από τον «Στρατηγικό Διάλογο» με τις ΗΠΑ σε ΝΑΤΟικό προμαχώνα στην περιοχή, με νέες βάσεις, με ασκήσεις, με άρση του εμπάργκο όπλων στο νησί, την ίδια ακριβώς ώρα δρομολογούνται τα σχέδια de facto αναγνώρισης της τουρκικής κατοχής και «εξαφάνισης» της ΑΟΖ της.
Τα κάθε φορά προσχήματα που επιστρατεύονται για τη συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και συνολικά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς καμία σχέση δεν έχουν με το πραγματικό περιεχόμενο της συμμετοχής αυτής, γι' αυτό και εγκαταλείπονται όσο εύκολα «παπαγαλίζονται». Και αυτό δεν είναι άλλο από τα συμφέροντα της αστικής τάξης, από το «μερτικό» που προσδοκά το κεφάλαιο από τον πόλεμο και τη «λεία» του, τις «ευκαιρίες» που βλέπει εκεί όπου οι λαοί βλέπουν αίμα και θάνατο: «Το πιο σημαντικό τρίπτυχο για τη ναυτιλία που οδηγεί στα κέρδη: Αναταραχή - αναταραχή - αναταραχή», όπως έλεγε και ένας από τους σημαντικότερους εφοπλιστές προ μηνών.
Αυτά τα συμφέροντα βρίσκονται παντού στην πλευρά της Ιστορίας που βρίσκεται απέναντι στον λαό και στα δικά του συμφέροντα: «Όπως στο εσωτερικό έτσι και στο εξωτερικό», σύμφωνα με τα λόγια του πρωθυπουργού. Όπως μέσα έτσι κι έξω ο λαός καλείται σε θυσίες χωρίς τέλος, με την ακρίβεια, τους καθηλωμένους μισθούς και τις συντάξεις, τις ελλείψεις σε Υγεία, Παιδεία, υποδομές για να πληρώνει την πολεμική οικονομία, τους ανταγωνισμούς και τις κυρώσεις ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα.
Οι «διευθετήσεις», τα παζάρια, οι ιμπεριαλιστικές συμφωνίες και διαπραγματεύσεις δεν είναι το «αντίπαλο δέος», αλλά «το άλλο μισό» των πολεμικών αναμετρήσεων και των ανταγωνισμών. Οι «συμφωνίες του Αβραάμ» δώσανε τη θέση τους στα όπλα, η «πρωτόγνωρη συμφωνία» με σφραγίδα ΗΠΑ για τον καθορισμό ΑΟΖ Ισραήλ - Λιβάνου έγινε βόμβες, θάνατος και ξεριζωμένοι, οι «συμφωνίες της Αστάνα» και οι «ισορροπίες» της κατοχής στη Συρία έγιναν επέλαση των τζιχαντιστών, όπως οι σημερινές νέες «ισορροπίες» προαναγγέλλουν τα επόμενα επεισόδια εντάσεων και συγκρούσεων με θύματα τους λαούς. Τα «ήρεμα νερά» στα Ελληνοτουρκικά προετοιμάζουν τις επόμενες «φουρτούνες» στα «ΝΑΤΟικά νερά».
Δεν υπάρχει «αλά καρτ» συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ: Οποιος όπως οι ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ είναι με τα προσχήματα του κράτους - δολοφόνου Ισραήλ, είναι με το μακέλεμα των λαών σε όλη την περιοχή. Οποιος όπως οι ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ είναι με τα προσχήματα επέμβασης στη Συρία, όπως πιο πριν στη Λιβύη, έχει ήδη βάλει την υπογραφή του στα αποτελέσματά τους, όπως το τουρκολιβυκό και το τουρκοσυριακό σύμφωνο. Όποιος στηρίζει τις ΝΑΤΟικές δαπάνες, δίνει θετική ψήφο και στο «κόψιμο συντάξεων και κοινωνικών παροχών» που λέει ο Ρούτε για να βγαίνει ο πολεμικός λογαριασμός.
Όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν πως δεν υπάρχει άλλος χρόνος για να χάσει ο λαός μας με αυταπάτες και ευρωατλαντικά παραμύθια εφησυχασμού, την ώρα που η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα τον βάζουν όλο και παραμέσα στο «στόμα του λύκου». Τώρα είναι ώρα να δυναμώσει η πάλη για να ξεκουμπιστούν οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις που κάνουν τον λαό στόχο, για να γυρίσουν πίσω οι στρατιωτικοί που βρίσκονται εκτός συνόρων, να σταματήσει η συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Να μπει στο στόχαστρο ο πραγματικός αντίπαλος, το κεφάλαιο και η εξουσία του, οι συμμαχίες του, που όσο «ζουν και βασιλεύουν» θα φέρνουν στους λαούς εκμετάλλευση, πολέμους, προσφυγιά. Για να ανοίξει ο δρόμος της πραγματικής ειρήνης και ευημερίας για τους λαούς, ο δρόμος του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Αναδημοσίευση από τον «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου», 28-29 Δεκέμβρη.
