Φάτε τον με μαχαιροπήρουνα

 

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος της συντέλειας του ΣΥΡΙΖΑ είναι να πούμε «είδες, υπάρχουν και αριστεροί φασίστες».
Όχι.
Φασίστες υπάρχουν και στην Αριστερά – το είδαμε, μας το έδειξαν.
Όμως δεν είναι αριστεροί.
Είναι μια παρέα που γλυκάθηκε από την εξουσία, που απαρνήθηκε τη δημοκρατία, που άλλαξε δέρμα όπως το φίδι, που λυσσάει για μια θέση, που αποφασίζει, διατάζει, διαγράφει, παρανομεί, κουρελιάζει καταστατικά και τσαλακώνει ψήφους.

 Όμως δεν ήταν ποτέ αριστερή.

Παιδιά που έψαχναν ισχύ και εξουσία ήταν. Βρήκαν μια τρύπα από τα αριστερά και μπήκαν.

Η εξουσία τούς αλλοτρίωσε όσο κανεναν, γιατί την έβλεπαν πρώτη φορά στα μάτια τους.

Θαμπώθηκαν.

Κι έγιναν τέρατα.

Κι έγιναν ιδιοκτήτες.

Παρατάξεων, ιδεών, αρχών, συνειδήσεων.

Ο κόσμος τούς κατάλαβε και τους έστειλε στο 17%. Εμείς αρνιόμασταν να δούμε την αλήθεια.

Η ελπίδα έρχεται καμιά φορά και σε τυφλώνει.

Και δε βλέπεις πότε το όνειρο γίνεται εφιάλτης.

Σήμερα, στο κόμμα που έχει στον τίτλο του τη λέξη «Αριστερά», μια χούφτα ευνοημένων του πρώην (και παντοτινού) ιδιοκτήτη μαζί με κάτι διαπλεκόμενα πασοκόσκυλα που όταν είδαν φως εξουσίας μπήκαν στον ΣΥΡΙΖΑ, στέλνουν για διαγραφή τον εκλεγμένο από εκλογικό σώμα 150.000 πολιτών Πρόεδρο.

Δεν ήταν τόσο Αριστερός όσο αυτοί, είναι το επιχείρημα. Αυτοί που έφτασαν να μισούν το μέτρο της Αριστεράς: Τον άνθρωπο.

Και είναι και Αμερικανός, ενώ εκείνοι έκαναν απλώς υποκλίσεις όταν ήρθε ως Πρόεδρος για επίσημη επίσκεψη ο Τραμπ.

Και είναι και επιχειρηματίας, ενώ εκείνοι έχουν Επιχείρηση την Αριστερά. Μετακλητοί, επιστημονικοί συνεργάτες, κομματάνθρωποι, όπου μάσα και μισθός, μέσα.

«Πρώτη φορά Αριστερά» ήταν το 2015.

Κανείς δεν περίμενε ότι μέσα σε 9 χρόνια το ωραιότερο σύνθημα της μετα-Ανδρεϊκής εποχής θα λερωνόταν τόσο.

Πρώτη φορά αποστασία.

Πρώτη φορά πραξικόπημα.

Πρώτη φορά μομφή.

Πρώτη φορά έκπτωση.

Πρώτη φορά διαγραφή.

Πρώτη φορά παράνοια.

Μόλις το ξένο, το άλλο, το διαφορετικό πήγε να τους χαλάσει τις νόρμες, έβγαλαν δόντια και αρχισαν να το κατασπαράζουν.

Δεν ξέρω τι θα ήταν ο Κασσελάκης ως αρχηγός, αν τον άφηναν να γίνει. Μπορεί να ήταν μία μεγάλη απογοήτευση. Μπορεί και να τα κατάφερνε.

Ξέρω όμως τι είναι αυτοί: Πλυντήρια.

Πλυντήρια που με τις πράξεις τους κατάφεραν να ξεπλύνουν κάθε Άδωνι, κάθε Βορίδη, κάθε Πλεύρη, κάθε Μητσοτάκη, κάθε Κεραμέως, κάθε Χατζιδάκη.

Γιατί τους βλέπεις και τρέμεις εξίσου ή και πιο πολύ από ό,τι όταν βλέπεις τους άλλους.

Η μεγάλη καταστροφή που έφεραν αυτά τα δηλητηριώδη ανθρωπάκια στην Αριστερά είναι η κατάρρευση του «δεν είμαστε όλοι ίδιοι».

Αχ, σας βλέπω και είστε. Ίδιοι κι απαράλλαχτοι. Κι ίσως πιο αποκρουστικοί σε ένα πράγμα: Οι δεξιοί τρώνε ανθρώπους στα μουλωχτά. Εσείς πανηγυρίζετε την ώρα που τους καταπίνετε.

Όμως μην ξεχνιόμαστε.

Ευτυχώς, δεν είστε Αριστεροί.

Είστε -το ξαναλέω- αριβίστες που απλώς βρήκαν την αριστερή πόρτα ανοιχτή και μπήκαν. Ίσως αν ήταν άλλη η συγκυρία, η έποχή, θα ήταν κλειδωμένη η αριστερή πόρτα για την εξουσία και θα μπαίνατε από τη δεξιά.

Και θα λατρεύατε το ίδιο την εξουσία και τις απολαύσεις της.

Και θα γινόσασταν το ίδιο πολιτικοί απατεώνες.

Μόνο με λίγη διακριτικότητα.

Λίγο παραπάνω τακτ.

Κάντε μας μια χάρη, καθώς τον τρώτε με τόση όρεξη. Φάτε τον με μαχαιροπήρουνα. Είναι τόσο αηδιαστικό να του ξεσκίζετε τις σάρκες με τα χέρια.

ΠΗΓΗ https://www.documentonews.gr/

Νίκος Μωραΐτης