Του Μανώλη Κοττάκη
Ο παλιός συνάδελφος Βασίλης Χιώτης μετέδωσε προχθές το βράδυ στον Σκάι την πληροφορία ότι η διαγραφή του Μάριου Σαλμά από τη Ν.Δ. έχει και μία ακόμη αθέατη πτυχή, πλην όσων ήδη γνωρίζουμε: ότι ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ανησυχεί τα μάλα για τη στάση της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας σε τρεις εμβληματικές ψηφοφορίες – για τον Προϋπολογισμό, την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας και την αναθεώρηση του Συντάγματος.
Στο ρεπορτάζ του θα προσθέσω μία ακόμη ψηφοφορία: αυτήν για την κύρωση της διεθνούς συμφωνίας Ελλάδας – Κύπρου για την ηλεκτρική διασύνδεση, με την οποία Αθήνα και Λευκωσία νομοθετούν το casus belli της Τουρκίας στην Κάσο και στο Καστελόριζο.
Οι βουλευτές και των δύο αντιπροσωπευτικών σωμάτων θα κληθούν, όπως ορίζεται στο «πλαίσιο κατανόησης ΑΔΜΗΕ – ΡΑΕ Κύπρου», να εγκρίνουν το casus belli με τον όρο «ανωτέρα βία» και να νομοθετήσουν ότι, αν η Τουρκία μάς απειλήσει με πόλεμο, θα πληρώσουμε εξ ημισείας την αποζημίωση στους Γάλλους για την αναβολή του έργου και δεν θα ξαναπατήσουμε το πόδι μας στην Κάσο και στο Καστελόριζο για έρευνες άνευ αδείας της Άγκυρας. Τα νομοθετικά σώματα θα φορτωθούν δηλαδή ευθύνες που δεν τους αναλογούν και θα γίνουν πλυντήρια εθνικής μειοδοσίας. «Πρόοδος»!
Το καλοκαίρι το Κοινοβούλιό μας έγινε πλυντήριο νομιμοποίησης πολιτικού χρήματος με τη νέα νομοθεσία για τα μετρητά των πολιτικών προσώπων που εξαιρούνται πλέον του «πόθεν έσχες». Τώρα ανέρχεται στην ανώτερη κλίμακα. Καλείται να δώσει άδεια για εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας για να καταστούν οι εθνοπατέρες συνένοχοι των πρωθυπουργών και των Προέδρων.
Και για αυτό οι βουλευτές πρέπει να «ενημερωθούν» από τώρα ότι τα πράγματα ζορίζουν. Η διαγραφή σε περίπτωση ανυπακοής θα είναι ολική – από το κόμμα, όχι μόνο από την Κοινοβουλευτική Ομάδα. Η πολιτική τρομοκρατία γίνεται και επισήμως η νέα μέθοδος άσκησης ηγεσίας.
Αφού προσπεράσω το γεγονός ότι το Μαξίμου δεν ένιωσε την ανάγκη να πει τίποτε για τη σύμπτωση να έχει πάρει τη δουλειά των κυλικείων των μουσείων στην κατώτατη τιμή εκκίνησης μια εταιρία της οποίας ήταν μέλος του διοικητικού της συμβουλίου στο παρελθόν ένας υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ, αφού χαρακτήρισε «λάσπη» την απόρριψη της υψηλότερης προσφοράς μιας δεύτερης εταιρίας που έχει διεθνή δραστηριότητα σε αυτόν τον τομέα της παροχής υπηρεσιών (ο υπουργός Σκέρτσος κινήθηκε στα όρια της γραφικότητας χθες το πρωί, στον Σκάι, με όσα έλεγε για το κράτος «δικαίου»), θα εστιάσω σε αυτές τις τέσσερις μεγάλες ψηφοφορίες.
Για τον Προϋπολογισμό δεν γεννάται θέμα – ισοδυναμεί με παροχή ψήφου εμπιστοσύνης προς την εκάστοτε κυβέρνηση. Όποιος βουλευτής τον καταψηφίσει ή δηλώνει «παρών» ή απέχει σημαίνει ότι διαφωνεί με τον πυρήνα της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης και οφείλει να αποχωρεί μόνος του από τη Ν.Δ. – δεν χρειάζεται να περιμένει τη διαγραφή. Στον Προϋπολογισμό η κομματική πειθαρχία είναι αυτονόητη.
Αλλά κομματική πειθαρχία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας; Από πού κι ως πού; Ο πρώτος που έδωσε το παράδειγμα της απειθαρχίας είναι ο ίδιος ο κύριος Μητσοτάκης, ο οποίος καταψήφισε το 2015 την υποψηφιότητα του Προκόπη Παυλόπουλου, κόντρα στην απόφαση του κόμματος. Και δεν του είπε κανείς τίποτε.
Κομματική πειθαρχία για την αναθεώρηση του Συντάγματος; Από πότε; Και στην αναθεώρηση του 2001 και στην «κολοβή» αναθεώρηση του 2008 (μετά την κυβίστηση του ΠΑΣΟΚ για τα ιδιωτικά ΑΕΙ) και στην αναθεώρηση του 2019, οι βουλευτές ψήφισαν ελευθέρως, κατά συνείδηση, ως αντιπρόσωποι του έθνους, κάτι που επέτρεψε να δημιουργηθούν ευρύτερες συναινέσεις στην Ολομέλεια.
Για να σκέφτεται την τυπική ή την άτυπη κομματική πειθαρχία, κατά Σκάι, ο κύριος Μητσοτάκης, σίγουρα έχει στο μυαλό του να «συνταγματοποιήσει» τη woke ατζέντα, νομοθετώντας τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ στις οικείες διατάξεις για την ισότητα και την οικογένεια. Δεν εξηγείται αλλιώς.
Για να σκέφτεται την κομματική πειθαρχία, θέλει να νομοθετήσει την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου για τα δημόσια αξιώματα και την κατάργηση της καλλιέργειας της θρησκευτικής συνείδησης ως αποστολής της Παιδείας κατά το ισχύον άρθρο 16. Δεν εξηγείται αλλιώς.
Ερωτηθείς άλλωστε στη Θεσσαλονίκη είπε ότι δεν θα αγγίξει στην αναθεώρηση «τα βασικά θέματα που διέπουν τις σχέσεις Εκκλησίας – κράτους». Τα ανωτέρω, για όρκο και άρθρο 16, προφανώς και τα θεωρεί «μη βασικά», ως οπαδός της παγκόσμιας διακυβέρνησης, που δηλώνει από τον ΟΗΕ ότι είναι.
Κομματική πειθαρχία, τέλος, για μια διεθνή συμφωνία για την άσκηση εθνικής κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων πίσω από τις τεχνοκρατικές διατυπώσεις, της οποίας υποκρύπτεται η ανατροπή status quo αιώνων στο Αιγαίο;
Αν το επιχειρήσει ο πρωθυπουργός, θα πάθει ό,τι και ο Στέφανος Κασσελάκης στον ΣΥΡΙΖΑ: θα μείνει χωρίς Κοινοβουλευτική Ομάδα. Μόνος. Θα χάσει και τους δικούς του.
Η πολιτική αυτή, του μαστιγίου εναντίον εκλεγμένων βουλευτών, τινές εκ των οποίων είναι «άφοβοι», ως παλαιότεροι εκείνου στα έδρανα, θα αποδειχθεί λοιπόν, εφόσον επιχειρηθεί στις συγκεκριμένες ψηφοφορίες, ο-λέ-θρι-α. Και για την παράταξη και για την πατρίδα.
Οι βουλευτές θα συνομιλούν με την Ιστορία, δεν θα διαπραγματεύονται την έδρα τους. Η αξιοπρέπεια ορισμένων είναι σημαντικότερη από τη βουλευτική αποζημίωση.
Έχει χρόνο ο πρωθυπουργός να το πάρει αλλιώς μέχρι να φθάσουμε εκεί. Είναι ευτύχημα ότι έχει χρόνο. Αρκεί να τον αξιοποιήσει.
Γιατί το πράσινο ιερατείο του Μαξίμου τον οδηγεί κατευθείαν στα βράχια όπου προσέκρουσε ο κύριος Σημίτης στη δεύτερη τετραετία του (τον οποίο ο κύριος Μητσοτάκης θαυμάζει απεριορίστως).
Την τύχη του θα έχει αν δεν αλλάξει ρότα. Θα παραδώσει το τιμόνι εν πλω. Αυτοβούλως.
