Όπως είχα αναλύσει επισταμένα (σε προηγούμενα άρθρα), για τις πιθανές ενέργειες των αναδόχων του έργου πόντισης του καλωδίου διασύνδεσης ηλεκτρικής ενέργειας Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας, η συζήτηση επικεντρώνεται πλέον στην ακύρωση του έργου, λόγω απροθυμίας ανάληψης του οικονομικού κόστους από του αναδόχους (λόγω του «γεωπολιτικού κινδύνου» όπως παρελκυστικά ονομάζεται η ενδεχόμενη αποδοχή του στρατιωτικού εξαναγκασμού από την Τουρκία για απαγόρευση του έργου, εάν δεν της αναγνωρισθεί η ισχύς του Τουρκολυβικού μνημονίου και τα διεκδικούμενα εξ αυτού παράνομα κυριαρχικά δικαιώματα).
Όπως είχα αναλύσει επισταμένα (σε προηγούμενα άρθρα), για τις πιθανές ενέργειες των αναδόχων του έργου πόντισης του καλωδίου διασύνδεσης ηλεκτρικής ενέργειας Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας, η συζήτηση επικεντρώνεται πλέον στην ακύρωση του έργου, λόγω απροθυμίας ανάληψης του οικονομικού κόστους από του αναδόχους (λόγω του «γεωπολιτικού κινδύνου» όπως παρελκυστικά ονομάζεται η ενδεχόμενη αποδοχή του στρατιωτικού εξαναγκασμού από την Τουρκία για απαγόρευση του έργου, εάν δεν της αναγνωρισθεί η ισχύς του Τουρκολυβικού μνημονίου και τα διεκδικούμενα εξ αυτού παράνομα κυριαρχικά δικαιώματα).
Ακόμη χειρότερα, είναι προφανές ότι η συζήτηση αυτή γίνεται προσχηματικά για να καλύψει και το "πολιτικό κόστος" πέραν του οικονομικού, (της αδυναμίας δηλαδή αντίδρασης της χώρας μας για να υποστηρίξει τα νόμιμα κυριαρχικά της δικαιώματα, λόγω των εκβιασμών της Τουρκίας).
Και αυτό είναι φανερό, γιατί οι εμπλεκόμενοι φορείς ισχυρίζονται ότι αναμένουν από την ΕΕ να λύσει τον γρίφο του «γεωπολιτικού κινδύνου» (δηλαδή της αβουλίας μας να υποστηρίξουμε τα δικά μας κυριαρχικά δικαιώματα), έτσι ώστε να μην κατηγορηθεί η κυβέρνησή μας σε περίπτωση που ακυρωθεί το έργο, αλλά η ΕΕ που δεν κατάφερε να αναλάβει το «γεωπολιτικό κόστος» και οι "άλλοι" ανάδοχοι.
Και ναι μεν έχουμε εκχωρήσει την εκπροσώπησή μας στην ΕΕ για την UNCLOS (για τα ζητήματα ενέργειας και αλιείας), αλλά η Επιτροπή της ΕΕ (συγκεκριμένα) δεν είναι διατεθειμένη να αναλάβει το κόστος να υποστηρίξει τα κυριαρχικά μας αυτά δικαιώματα.
Ναι μεν υπήρξαν κυρώσεις (κατά ατόμων κυρίως) όταν η Τουρκία έκανε τις παράνομες έρευνες και γεωτρήσεις πριν μερικά χρόνια, αλλά οι κυρώσεις αυτές άρθηκαν με δική μας ευθύνη, όταν προβάλλαμε τις καλές μας σχέσεις και την έναρξη διμερούς διαλόγου και υπογράψαμε την αφελή “κοινή διακήρυξη των Αθηνών”.
Συνεπώς δεν πρέπει να αναμένουμε ότι η Επιτροπή έχει την βούληση να αναλάβει αυτό το «γεωπολιτικό κόστος», εάν εμείς δεν έχουμε την ισχυρή βούληση να υποστηρίξουμε τα δικά μας κυριαρχικά δικαιώματα.
Η όλη συζήτηση εξελίσσεται σε επικοινωνιακής μορφής προσχηματικά τεχνάσματα.
ΚΑΤΑΛΗΓΟΝΤΑΣ
1. Πριν μερικά χρόνια, όταν η Τουρκία είχε ξεκινήσει παράνομες έρευνες και γεωτρήσεις σε περιοχές κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος και της Κυπριακής Δημοκρατίας, είχα εκφράσει την άποψη ότι αφενός έπρεπε να επιδιώξουμε την επιβολή αυστηρών κυρώσεων εναντίον της Τουρκίας από την ΕΕ, προβάλλοντας VETO σε οιαδήποτε ευκαιρία και πεδίο αφορούσε τις σχέσεις ΕΕ και Τουρκίας, εάν δεν σταματούσε τις παράνομες διεκδικήσεις της προς την χώρα μας αλλά και την ΕΕ (λόγω της εκχώρησης αρμοδιοτήτων).
Πόσο μάλλον όταν κάτι τέτοιο και πολύ σκληρότερο (αναλογικά) έκανε η Τουρκία στο ΝΑΤΟ για την ένταξη Φινλανδίας και Σουηδίας (και σε άλλο πλαίσιο διεκδικήσεων που αφορούσε άλλους και όχι αυτό καθαυτό το ΝΑΤΟ), όπως η πίεση για πρόσκτηση των F-16 από τις ΗΠΑ, ο χαρακτηρισμός των Κούρδων ως τρομοκρατών από τις χώρες αυτές κλπ.
2. Επίσης είχα προτείνει ότι θα έπρεπε να πιέσουμε όχι μόνο πολιτικά αλλά και νομικά την ΕΕ (και την Επιτροπή ειδικότερα), εξαντλώντας την δυνατότητα προδικαστικής προσφυγής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, για γνωμοδότηση ως προς τις ολιγωρίες της Επιτροπής να μας εκπροσωπήσει ουσιαστικά ως προς την UNCLOS, και να μας υποστηρίξει σε ότι αφορά τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στην αλιεία και την ενέργεια.
3. Δεν τολμήσαμε ούτε τολμάμε τίποτε από τα δύο.
Στρουθοκαμηλίζουμε είτε αλλάζουμε χρώματα για να κρύψουμε την έλλειψη βούλησης για να αγωνισθούμε για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα (και της κυριαρχίας μας, όταν το Τουρκικό UAV μπήκε ανεμπόδιστα στον ΕΕΧ για να παρακολουθήσει το Ιταλικό ερευνητικό πλοίο).
4. Πολύ φοβάμαι ότι πιθανά έχουμε υιοθετήσει την συμπεριφορά του χαριτωμένου μαρσιποφόρου Opossum, το οποίο αν και δείχνει τα δόντια του όταν κινδυνεύει, εν τούτοις παγώνει και παραμένει ακίνητο (δεν έχει διαπιστωθεί εάν το επιλέγει ως στρατηγική αποφυγής ή απλά από το φόβο του).
Ακόμη χειρότερα, είναι προφανές ότι η συζήτηση αυτή γίνεται προσχηματικά για να καλύψει και το "πολιτικό κόστος" πέραν του οικονομικού, (της αδυναμίας δηλαδή αντίδρασης της χώρας μας για να υποστηρίξει τα νόμιμα κυριαρχικά της δικαιώματα, λόγω των εκβιασμών της Τουρκίας).
Και αυτό είναι φανερό, γιατί οι εμπλεκόμενοι φορείς ισχυρίζονται ότι αναμένουν από την ΕΕ να λύσει τον γρίφο του «γεωπολιτικού κινδύνου» (δηλαδή της αβουλίας μας να υποστηρίξουμε τα δικά μας κυριαρχικά δικαιώματα), έτσι ώστε να μην κατηγορηθεί η κυβέρνησή μας σε περίπτωση που ακυρωθεί το έργο, αλλά η ΕΕ που δεν κατάφερε να αναλάβει το «γεωπολιτικό κόστος» και οι "άλλοι" ανάδοχοι.
Και ναι μεν έχουμε εκχωρήσει την εκπροσώπησή μας στην ΕΕ για την UNCLOS (για τα ζητήματα ενέργειας και αλιείας), αλλά η Επιτροπή της ΕΕ (συγκεκριμένα) δεν είναι διατεθειμένη να αναλάβει το κόστος να υποστηρίξει τα κυριαρχικά μας αυτά δικαιώματα.
Ναι μεν υπήρξαν κυρώσεις (κατά ατόμων κυρίως) όταν η Τουρκία έκανε τις παράνομες έρευνες και γεωτρήσεις πριν μερικά χρόνια, αλλά οι κυρώσεις αυτές άρθηκαν με δική μας ευθύνη, όταν προβάλλαμε τις καλές μας σχέσεις και την έναρξη διμερούς διαλόγου και υπογράψαμε την αφελή “κοινή διακήρυξη των Αθηνών”.
Συνεπώς δεν πρέπει να αναμένουμε ότι η Επιτροπή έχει την βούληση να αναλάβει αυτό το «γεωπολιτικό κόστος», εάν εμείς δεν έχουμε την ισχυρή βούληση να υποστηρίξουμε τα δικά μας κυριαρχικά δικαιώματα.
Η όλη συζήτηση εξελίσσεται σε επικοινωνιακής μορφής προσχηματικά τεχνάσματα.
ΚΑΤΑΛΗΓΟΝΤΑΣ
1. Πριν μερικά χρόνια, όταν η Τουρκία είχε ξεκινήσει παράνομες έρευνες και γεωτρήσεις σε περιοχές κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος και της Κυπριακής Δημοκρατίας, είχα εκφράσει την άποψη ότι αφενός έπρεπε να επιδιώξουμε την επιβολή αυστηρών κυρώσεων εναντίον της Τουρκίας από την ΕΕ, προβάλλοντας VETO σε οιαδήποτε ευκαιρία και πεδίο αφορούσε τις σχέσεις ΕΕ και Τουρκίας, εάν δεν σταματούσε τις παράνομες διεκδικήσεις της προς την χώρα μας αλλά και την ΕΕ (λόγω της εκχώρησης αρμοδιοτήτων).
Πόσο μάλλον όταν κάτι τέτοιο και πολύ σκληρότερο (αναλογικά) έκανε η Τουρκία στο ΝΑΤΟ για την ένταξη Φινλανδίας και Σουηδίας (και σε άλλο πλαίσιο διεκδικήσεων που αφορούσε άλλους και όχι αυτό καθαυτό το ΝΑΤΟ), όπως η πίεση για πρόσκτηση των F-16 από τις ΗΠΑ, ο χαρακτηρισμός των Κούρδων ως τρομοκρατών από τις χώρες αυτές κλπ.
2. Επίσης είχα προτείνει ότι θα έπρεπε να πιέσουμε όχι μόνο πολιτικά αλλά και νομικά την ΕΕ (και την Επιτροπή ειδικότερα), εξαντλώντας την δυνατότητα προδικαστικής προσφυγής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, για γνωμοδότηση ως προς τις ολιγωρίες της Επιτροπής να μας εκπροσωπήσει ουσιαστικά ως προς την UNCLOS, και να μας υποστηρίξει σε ότι αφορά τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στην αλιεία και την ενέργεια.
3. Δεν τολμήσαμε ούτε τολμάμε τίποτε από τα δύο.
Στρουθοκαμηλίζουμε είτε αλλάζουμε χρώματα για να κρύψουμε την έλλειψη βούλησης για να αγωνισθούμε για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα (και της κυριαρχίας μας, όταν το Τουρκικό UAV μπήκε ανεμπόδιστα στον ΕΕΧ για να παρακολουθήσει το Ιταλικό ερευνητικό πλοίο).
4. Πολύ φοβάμαι ότι πιθανά έχουμε υιοθετήσει την συμπεριφορά του χαριτωμένου μαρσιποφόρου Opossum, το οποίο αν και δείχνει τα δόντια του όταν κινδυνεύει, εν τούτοις παγώνει και παραμένει ακίνητο (δεν έχει διαπιστωθεί εάν το επιλέγει ως στρατηγική αποφυγής ή απλά από το φόβο του).
Στέλιος Φενέκος
Πρόεδρος της Κοινωνίας Αξιών
