Το αποτέλεσμα της διοίκησης είναι όμως αφενός το μετρήσιμο αποτέλεσμα και αφετέρου η αίσθηση που δημιουργεί στον εκάστοτε αποδέκτη της υπηρεσίας. Στη διοίκηση κρίσιμη είναι η σχέση που δημιουργείται με τους εργαζόμενους.
Όταν είσαι διοικητής σε ένα ΝΠΔΔ κι ξαφνικά έρχεται ο διοικητικός σου προϊστάμενος για να δώσει διαβεβαιώσεις σε εργαζόμενους σου για να μείνουν και για να λύσει προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί ανακοινώνοντας το δημόσια, η παραίτηση του διοικητή είναι μονόδρομος.
Η παρουσία αυτή είναι ομολογία της αποτυχίας της διοίκησης. Όμως σα συμπεριφορά θυμίζει άλλες εποχές δεκαετίας 80 που έρχεται ο πρόεδρος τη κοινότητας να σώσει το γραμματέα της κοινότητας που έκανε το λάθος και τον κράζουν όλοι.
Αυτό σίγουρα δεν είναι η αίσθηση του επιτελικού κράτους. Αφού δεν παρέδωσε παραίτηση αν και όφειλε τουλάχιστον έπρεπε να τη ζητήσετε. Γιατί στο τέλος της μέρας κάποιοι από εμάς επέλεξαν πολιτικές και όταν βλέπουν οι συμπεριφορές να λειτουργούν εις βάρος των πολιτικών( γεν πληθ της πολιτικής ) δεν αργούν γιατί το 28% δεν ήταν αρκετό σα μήνυμα.
Εν τω μεταξύ εκεί στη ΔΕΕΠ μόνο στεναχωριούνται που δεν τους ακούν στην Αθήνα? Κανείς θα πάρει καμμιά θέση? Δε θα ζητήσει μια παραίτηση έτσι για τα μάτια του κόσμου;
Ανάμεσα στο διοικητή που εκ του αποτελέσματος της διαχείρισης είχε λάθος και τους γιατρούς που έχουν μια ειδικότητα που έχει πρόβλημά όλη η Ελλάδα να βρει ποιος είναι πιο απαραίτητος για το νησί?
Μην έχετε απορία γιατί δεν έρχονται γιατροί στο νοσοκομείο και είναι άγονοι οι διαγωνισμοί όταν κανείς δεν υπερασπίζεται δημόσια τους γιατρούς στα προβλήματα με τη διοίκηση. Η ζωή ένα πράγμα μας έμαθε το δε μπορώ δεν είναι ομολογία αποτυχίας είναι στάση ευθύνης.
Καιρός να την αναλάβει ο καθένας όσο του αναλογεί.
