Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Τι ακριβώς συνέβη στις 9 Ιουνίου, που άνοιξε ξαφνικά τις πύλες της Κόλασης;
Α) Στα εθνικά μας θέματα έγινε, επιτέλους, ξεκάθαρη η πανωλεθρία, που φυσικά και δεν ήταν στιγμιαία, αλλά συνεχής σε όλα ανεξαιρέτως τα μέτωπα. Έτσι, για να αναφερθώ σε ορισμένα μόνο μυθεύματα, υπάρχει αυτό περί των τουρκικών πολεμικών, που αλώνιζαν στις θάλασσές μας επειδή, δήθεν λόγω κακοκαιρίας, έχαναν τον προσανατολισμό τους, και το ακούραστα επαναλαμβανόμενο παραμύθι περί «Γαλάζιας Πατρίδας», με το οποίο βρεθήκαμε ξαφνικά μπρος στον θανάσιμο εθνικό κίνδυνο της απόφασης της Τουρκίας να το διδάσκει στα σχολεία της.
Ακόμη, από τις διαβεβαιώσεις για το πόσο κακές είναι οι σχέσεις της γειτονικής μας χώρας με τις ΗΠΑ, έτσι που να είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται να αποκτήσει τα F-16 που ονειρεύεται, μας ήρθε πρόσφατα η πληροφορία ότι όχι απλώς τα απέκτησε, αλλά επιπλέον δεν της ζητήθηκε να μην τα χρησιμοποιήσει εναντίον μας. Σε όλο αυτό το μακρύ διάστημα, που ο γείτονας πρωθυπουργός μάς απειλούσε σε καθημερινή βάση ότι θα έρθει νύχτα να καταλάβει τα νησιά μας και ότι θα αναβιώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, εμείς ήμασταν σε ύπνο βαθύ με νανούρισμα τη διαβεβαίωση περί του δήθεν «συνεχώς βελτιούμενου κλίματος των ελληνοτουρκικών σχέσεων». Το οποίο και δικαιολογούσε το πηγαινέλα των «φίλων» πρωθυπουργών. Από τις συνευρέσεις τους, όμως, ο λαός είχε δυνατότητα πρόσβασης αποκλειστικά στις λεπτομέρειες των μενού τους. Μέχρι που τα επεκτατικά τουρκικά σχέδια πέρασαν σε φάση επισημοποίησης και έναρξης εκτέλεσης, έτσι που να μην μπορούν πια να κουκουλωθούν. Στα παραπάνω προστέθηκε και το ναυάγιο της Συνθήκης των Πρεσπών, με τη νέα κυβέρνηση των Σκοπίων, που ήταν άλλωστε απολύτως προβλεπόμενο, αφού επρόκειτο για σχέδιο πολλών δεκαετιών, με τελικό στάδιο τη σύσταση μακεδονικού κράτους με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη. Και ενώ το στράβωμα της Συνθήκης των Πρεσπών θα όφειλε να χαιρετιστεί ως εξ ουρανού ευκαιρία, αφού θα απήλλασσε την πατρίδα μας από αυτήν την ανήκουστης έκτασης προδοσία και αφού θα έσβηνε από τη μνήμη τα καραγκιοζιλίκια που προηγήθηκαν της συνθήκης και ήθελαν το 80% των Ελλήνων που βούλιαζε τα πεζοδρόμια στα συλλαλητήρια να είναι ψεκασμένοι, καθυστερημένοι και ακροδεξιοί. Αλλά, όχι, δεν έγινε έτσι. Αντιθέτως, ακριβώς όπως οι αξιωματούχοι μας χαμογελούν όταν αναφέρονται στην τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο, υπογραμμίζοντας ότι «πρωτεύουν οι καλές σχέσεις μεταξύ γειτόνων», κατά τον ίδιο τρόπο, και τηρουμένων των αναλογιών, αντιμετωπίστηκαν και οι «Πρέσπες». Δηλαδή, αντί να προσπαθήσουμε να απαλλαγούμε από την κατάπτυστη αυτή συνθήκη, υπερασπιστήκαμε με νύχια και με δόντια τη διάσωσή της.
Β) Αναφορικά με την πορεία της οικονομίας μας, ο ελληνικός λαός άργησε, επίσης πολύ, να συνειδητοποιήσει την τραγική πραγματικότητα, καθώς οι κατά περίπτωση αρμόδιοι, με θριαμβευτικό χαμόγελο, ανέλυαν το πόσο καλά πηγαίνει, το πώς έχουμε ξεπεράσει τις χώρες της Ε.Ε. με εκπληκτικές επιδόσεις, το ότι μας θαυμάζει ακόμη και το γνωστό περιοδικό «Economist», το ότι στοιβάζονται στην πόρτα μας οι επενδυτές, αναμένοντας υπομονετικά τη σειρά τους για να θέσουν στα πόδια μας τα πλούτη τους κ.ο.κ. Και βέβαια, όλα αυτά τα «επιτεύγματα» συνοδεύονταν από τη συνεχή και ακούραστη προβολή τους από τα συστημικά ΜΜΕ. Ωστόσο, ήρθε και η στιγμή της αδυσώπητης πραγματικότητας, που αδυνατεί να ωραιοποιηθεί. Δηλαδή, η γκρίζα οικονομική κατάσταση δεν βελτιώνεται απλώς και μόνο επειδή για διάστημα κάποιων μηνών ο ελληνικός ρυθμός μεγέθυνσης της οικονομίας υπερβαίνει έστω κατά 0,2% τον αντίστοιχο μέσο ευρωπαϊκό, επειδή μια τράπεζα κρίνει τη χώρα μας αξιόπιστη για να πληρώσει τα χρέη της ή επειδή κάποιος ξένος επενδυτής αγόρασε μισοτιμής δημόσιο περιουσιακό μας στοιχείο. Οι παραπάνω αυτές στιγμιαίες, όσο και ασήμαντες, λεπτομέρειες είναι παντελώς ανίκανες να μεταβάλουν τη σκληρή πραγματικότητα. Και αυτή είναι, ανάμεσα σε άλλα, το γεγονός ότι:
-Ελπίζουμε ότι σε 10 χρόνια από σήμερα η χώρα μας θα επανέλθει στο επίπεδο του ΑΕΠ που επικρατούσε το 2007 (θα έλεγα ότι δεν χρειάζονται πρόσθετα επιχειρήματα για να γίνει κατανοητό ότι επί 17 χρόνια δεν υπήρξε οικονομική ανάπτυξη και ότι ίσως αυτή αρχίσει να εμφανίζεται ύστερα από 10 χρόνια από σήμερα. Καθώς, επίσης, ότι μέχρι τότε δεν είναι σοβαρό να ομιλούμε περί επίτευξης ανάπτυξης).
-Πλήθος θλιβερών διαπιστώσεων συνοδεύει την πολύχρονη στασιμότητα της ελληνικής οικονομίας. Τα δεδομένα που ακολουθούν είναι προϊόν της πάγιας έλλειψης ανάπτυξης στην Ελλάδα. Όπως ότι ένας στους τέσσερις Έλληνες βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας, έξι στα 10 νοικοκυριά αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τα έξοδά τους μετά το 20ήμερο, η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ε.Ε. με αρνητική αποταμίευση, επτά στους 10 Έλληνες ηλικίας 18-34 ετών ζουν με τους γονείς τους, ενώ ο αντίστοιχος μέσος ευρωπαϊκός όρος είναι 49,4%, κ.λπ. κ.λπ.
Γ) Γάμος ομοφυλοφίλων και τρόποι απόκτησης τέκνων. Το σοκ της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού ουδόλως προκλήθηκε από την αντίθεσή του στο να αναγνωριστούν και να καταστούν σεβαστά τα δικαιώματα αυτών των, εκτός του συνόλου, ομάδων. Πρόκειται απλώς για την πεποίθηση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού ότι ο θεσμός της συμβίωσης θα ήταν αρκετός για την αντιμετώπιση όποιων προβλημάτων αυτών των κατηγοριών, συνεπώς ότι ήταν περιττή όσο και κακόγουστη η επέκταση των δικαιωμάτων τους με τρόπους που δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στη θρησκεία και έρχονται σε σύγκρουση με βασικούς νόμους της φύσης. Επιπλέον, οι Έλληνες προβληματίζονται με τις πολλαπλές προσπάθειες υπερπροβολής και προστασίας αυτών των ειδικών κατηγοριών, οι οποίες, από όσο όλα δείχνουν, επιθυμούν να ενσωματωθούν στην κανονικότητα του συνόλου. Ακριβώς, όμως, οι ειδικές συνθήκες υπερπροστασίας, που υιοθετούνται υπέρ αυτών (βλ. μεταξύ άλλων, ψήφισμα της Ελλάδας στην Ε.Ε. για επίτροπο ΛΟΑΤΚΙ στη νέα Κομισιόν), τους διαφοροποιούν. Όποια υπερβολή σε αυτόν τον τομέα συνήθως καταλήγει στο εντελώς αντίθετο του εκάστοτε επιδιωκόμενου αποτέλεσμα.
Δ) Τέμπη. Πιστεύω ότι στο θέμα αυτό περιττεύει όποια προσπάθεια απόδειξης για το πόσο τραγικά κακός υπήρξε ο χειρισμός του. Έχω γράψει αρκετά σχετικά άρθρα, στα οποία παραπέμπω όσους τυχόν ενδιαφέρονται. Έτσι, θα αρκεστώ να προσθέσω εδώ ότι η υπεροψία, η συνεχής απόκρυψη αποδεικτικών στοιχείων της παραποίησης, η άκαρδη και συχνά εχθρική αντιμετώπιση των συγγενών των θυμάτων υπήρξαν, αυτόχρημα, εξοργιστικά. Ενώ θα έπρεπε να είναι εμφανής η προθυμία όλων όσοι σχετίζονται με το έγκλημα αυτό να θέσουν τον εαυτό τους εκτός ασυλίας, προκειμένου να αποδειχθεί αν και κατά πόσο ευθύνονται γι’ αυτό. Αντιθέτως, όλες αυτές οι, θλιβερού περιεχομένου, προσπάθειες αποφυγής κρίσης, που είναι απαραίτητη ύστερα από ένα τόσο τραγικό συμβάν, εκτός από τη διάχυτη πικρία που άφησαν πίσω τους, αναμενόμενο ήταν και να δημιουργήσουν βαθιές ρωγμές στην εμπιστοσύνη των πολιτών προς την κυβέρνηση.
Δεν θα τελειώσω, όμως, το θέμα αυτό εδώ. Διότι πιστεύω ότι επιβάλλεται η προσθήκη του γεγονότος της περιφρόνησης από την κυβέρνηση των ψήφων 1.500.000 Ελλήνων πολιτών, που ζητούσαν την άρση ασυλίας των βουλευτών, προκειμένου να δικαστούν και να καταδικαστούν ή και να αθωωθούν για τη συμμετοχή ή τη μη συμμετοχή τους στο έγκλημα των Τεμπών.
Τέλος, δεν πιστεύω ότι η πρόταση του κ Μητσοτάκη περί επιτάχυνσης των μεταρρυθμίσεων μπορεί να θεραπεύσει τις τάσεις αποσταθεροποίησης που έχουν διαπιστωθεί. Και τούτο όχι μόνο γιατί η απόδοση όποιων μεταρρυθμίσεων χρειάζεται χρόνο, αλλά κυρίως γιατί κάθε μεταβολή που φέρει το όνομα της μεταρρύθμισης όχι μόνο δεν είναι διόλου σίγουρο ότι θα έχει θετικά αποτελέσματα, αλλά επιπλέον, σε περίπτωση κακής επιλογής της, είναι πιθανόν να έχει αρνητικές συνέπειες. Για τους λόγους αυτούς θα υποστήριζα, στη θέση των μεταρρυθμίσεων, ριζική αναθεώρηση της πολιτικής σε όλα της τα επίπεδα.
