Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Γράφει κάπου ο αείμνηστος Ηλίας Πετρόπουλος, λεπτολόγος των καθημερινών λαϊκών συνηθειών -για τις οποίες απέφευγε με ακαδημαϊκή υπεροψία να χαλαλίσει έστω ένα βλέμμα η επίσημη λαογραφία-, ότι στα πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια, όταν μέρος της παλιάς κλεφτουριάς το είχε ρίξει στο πλιάτσικο, υποχρεωμένο από τις σκληρές βιοτικές μέριμνες, κάθε φορά που οι Βαυαροί χωροφυλάκοι συνελάμβαναν κάποιον από αυτούς τους ρακένδυτους ήρωες εκείνος αναρωτιόταν αθώα: «Και το Σύνταγμα, μωρέ ζαγάρια, τι το ‘χωμε;»
Πού να φαντάζονταν αυτοί οι πρωτεργάτες της Ελευθερίας του Γένους ότι, στα χρόνια που θα ακολουθούσαν, αυτή ακριβώς η επίκληση θα αναβαθμιζόταν σε δόγμα της εγχώριας πολιτικής τάξης που τρώει και πίνει, όπως… «καλή» ώρα η Οικογένεια Μητσοτάκη, κι όπως αυτές οι λίγες Οικογένειες που έχουνε βρει τον μήνα που θρέφει τους ένδεκα, αρκεί φαινομενικά να τηρείται η συνταγματική νομιμότης…
Νομίζουν ότι ο κουρασμένος λαός, προδομένος και απογοητευμένος και βυθισμένος στην αμάθεια, αυτά δεν τα καταλαβαίνει. Τους έδωσε ένα γερό μάθημα την περασμένη Κυριακή, αλλά δεν φαίνεται να το παρέλαβαν όλοι. Εμείς, που βλέπουμε τα πράγματα έξω από αυτόν τον βασανιστικό κύκλο της φθοράς, έχουμε μπροστά μας την εικόνα ενός συστήματος που καταρρέει. Το κακό, ωστόσο, είναι ότι παίρνει και τη χώρα μαζί του. Μην πάτε μακριά, δείτε τι συνέβη στη Θράκη. Από την άτυπη συνδιοίκηση με το τουρκικό προξενείο έχουμε περάσει σε μια εποχή αναβαθμισμένων διεκδικήσεων αλυτρωτικού χαρακτήρα.
Το αποτέλεσμα της Κυριακής υποδέχεται από τη βασιλική οδό αυτό που τα κόμματα προσπαθούν να πετάξουν από το παράθυρο: την ανεπάρκεια και την καχεξία ενός πολιτικού συστήματος που δεν περιλαμβάνει τους βασανισμένους ανθρώπους στις προτεραιότητές του και μεριμνά μονάχα για την αναπαραγωγή του.
Η στάση των πολιτών δεν είναι ούτε αντισυστημική ούτε και αντιπολιτική. Ο λαός βλέπει ότι κλέβουν τον μόχθο του. Απλώς τους παίρνει όλους η μπάλα. Και, νομίζω, δικαίως. Γιατί και αυτοί -ή ιδίως αυτοί- που είναι «έξω από το κόλπο» βολεύονται με μικροδιευθετήσεις και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη από την Κίρκη της εξουσίας. Οι νύχτες τους είναι ήρεμες. Δεν φλέγονται για τον άλλον.
«Η κάλπη έχει νικητή και αυτός είναι η Ν.Δ.» κομπορρημονούσε αφετέρου το βράδυ της Κυριακής αυτό το πολιτικό άθυρμα, η κινητή προσβολή του ήθους των Ελλήνων Α. Γεωργιάδης… Κι από την άλλη, μια βολεμένη από χρόνια Αριστερά, η οποία ανέκαθεν στηριζόταν στον πατριωτισμό και στην αλληλεγγύη, διάβαζε άνοδο της Ακροδεξιάς, ανοίγοντας ένα ακόμα μπουκάλι κρύο κρασί στο σαλόνι της.
Η χούντα είναι αλήθεια, όπως και πολλά κακόγουστα σημερινά ηχεία της, ξεφτίλισε το τρίπτυχο «πατρίδα – θρησκεία – οικογένεια». Όμως, η ισχύς του διατηρείται ακμαία. Γιατί, όταν πάψει να πιστεύει σε αυτά ο άνθρωπος, εύκολα καταλήγει πλέον να μην πιστεύει σε τίποτε κι ανοίγουνε ύστερα κάτι άγνωστα παράθυρα μέσα του, όπου περνάνε δριμείς βοριάδες κι ερημώνει η ψυχή του.
