Η μόνη σταθερά των δημοσκοπήσεων εδώ και πολλές εβδομάδες είναι ότι για την τεράστια πλειονότητα των πολιτών η ακρίβεια είναι μακράν το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα που τους απασχολεί. Ουδείς ασχολείται με το πόσο είναι ο στατιστικός πληθωρισμός, αν πέφτει ή ανεβαίνει κατά μία ή μισή ποσοστιαία μονάδα τον μήνα. Το θέμα είναι τι αντιμετωπίζει κάθε εβδομάδα το μέσο νοικοκυριό, όταν πάει στο σούπερ μάρκετ ή στη λαϊκή.
Από το 2020 και μετά, βασικά είδη διατροφής όπως τα γαλακτοκομικά, το λάδι, τα κρέατα, τα λαχανικά, έχουν ανατιμηθεί από 25% έως και 80%. Την ίδια στιγμή, και ενώ η κυβέρνηση διαφημίζει τις αυξήσεις στους κατώτατους μισθούς, που αφορούν μόλις το 20% των εργαζόμενων, οι πραγματικοί μέσοι μισθοί, με όρους αγοραστικής δύναμης, έχουν καταγράψει μείωση σχεδόν 10%.
Ούτε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά ούτε και οι εργοδότες εκδηλώνουν την παραμικρή διάθεση να συναινέσουν στην αναπλήρωση της εξουθενωτικής απώλειας των εισοδημάτων, με τη διευκόλυνση των συλλογικών διαπραγματεύσεων για συμβάσεις με ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς.
Επομένως, παρά τις ενστάσεις που δικαίως διατυπώνονται από συνδικάτα και εργαζόμενους για τα αντανακλαστικά της ΓΣΕΕ και για την καθυστερημένη αντίδρασή της στον κυβερνητικό μονόλογο για τον κατώτατο μισθό, την αύξηση του οποίου ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός ως φιλόστοργος και γενναιόδωρος «πατήρ» εδώ και ένα μήνα, η απεργία που γίνεται αύριο, Τετάρτη, 17 Απρίλη, είναι μια απεργία ενάντια στην κυβέρνηση της ακρίβειας. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Τα μέτρα Σκρέκα είναι είναι ένα τεράστιο φιάσκο. Οι τιμές στα ράφια των σούπερ μάρκετ καίνε. Ακόμη και στα προϊόντα όπου καταγράφεται -στατιστικά μόνο- κάποια μείωση, αυτή αντισταθμίζει ένα ελάχιστο ποσοστό των ανατιμήσεων της προηγούμενης τριετίας.
Ακόμη και οι γεωπολιτικές εξελίξεις, όπως αυτές στη Μέση Ανατολή που μυρίζουν μπαρούτι, συνηγορούν υπέρ μιας επιδείνωσης της κατάστασης στο πεδίο των τιμών. Αλλά και εκεί η κυβέρνηση τάσσεται στη λάθος πλευράς της Ιστορίας και της... αφασίας.
Μπορούν, άραγε, οι εργαζόμενοι, με τη συμμετοχή τους στην απεργία και στις απεργιακές συγκεντρώσεις, να επηρεάσουν τις εξελίξεις, να πιέσουν την κυβέρνηση να πάρει μέτρα ανάσχεσης των ανατιμήσεων και ενίσχυσης των εισοδημάτων; Ισως ναι, ίσως και όχι.
Αλλά είναι βέβαιο ότι η αδράνεια και η αποχή τους επιτρέπει στην κυβέρνηση και στους εργοδότες να παίζουν μόνοι τους στο γήπεδο «τιμών - μισθών - κερδών».
ΠΗΓΗ https://www.efsyn.gr/
