Ελάχιστοι προορισμοί είναι τόσο φορτισμένοι στη συλλογική μνήμη των Ελλήνων όσο τα τουρκικά παράλια. Όπως και λίγοι τόποι μπορούν να μας δημιουργήσουν αυτή την αίσθηση της οικειότητας. Και, ξέρετε, ανάμεσα στα ίχνη του ελληνισμού που συναντάς εκεί και στη σύγχρονη Τουρκία, αυτό που σου μένει τελικά πιο έντονα είναι τα χρώματα.
Το τιρκουάζ της θάλασσας, το τριανταφυλλί της τοπικής πέτρας, το κόκκινο στις πόρτες, το μπλε από τα δεκάδες ματόχαντρα που κρέμονται σαν διακοσμητικά, το πορτοκαλί από τις αφράτες γούνες των φιλικότατων γατιών, το χρυσαφί των σιροπιαστών που μοσχοβολάνε. Εξάλλου, σε αυτό το καλειδοσκόπιο, όλα τα χρώματα είναι φίλοι των γειτόνων τους και εραστές των αντιθέτων τους.
Την ώρα που τα δομικά χαρακτηριστικά αφήνουν το παρελθόν να αποτυπώνεται στα δρομάκια, το ελληνικό στοιχείο μοιάζει –παραδόξως– ενσωματωμένο, παρότι η φυσιογνωμία του αλλάζει.
Πολλά κτίρια των ελληνικών σχολείων σώζονται, όπως και τέσσερις εκκλησίες: ο Αϊ-Γιάννης και ο Αϊ-Γιώργης ως τζαμιά, ο Ταξιάρχης και η Αγία Τριάδα ως μουσεία. Επισκέψιμο είναι το Αγίασμα της Παναγίας Φανερωμένης που φέρει τη διάσημη καρκινική επιγραφή "ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ" (Πλύνε τις αμαρτίες σου και όχι μόνο το πρόσωπό σου).
Προχωρώντας μέσα στα σοκάκια, ανάμεσα σε παλαιοπωλεία και υπαίθρια μαγαζάκια του παζαριού που λαμβάνει χώρα κάθε Πέμπτη, ξετρυπώνουμε γουστόζικα μαγαζιά για καφέ, όπως το "Şeytanın Kahvesi" (Zekibey, 13 Nisan), το καφενείο του σατανά που μας υπενθυμίζει τις αμαρτίες μας!
Εξίσου… αμαρτωλό το ζαχαροπλαστείο "Guler Tatlihanesi" με τα απίθανα σιροπιαστά, που ακολουθεί μετά το pit stop για το παραδοσιακό street food της περιοχής, το περιβόητο σάντουιτς Ayvalik Tostu στην αυθεντική του μορφή, με κασέρι, ντομάτα και σουτζούκι. Τα βλέμματα τραβάει, όμως, και μια πολύχρωμη όαση σε ένα λιλιπούτειο δρομάκι, το cool cafe-bar "Che Bistro" (Hayrettinpaşa, Barbaros 87), για τούρκικο τσάι ή κοκτέιλ.
