Η οικονομική εξάρτηση της τοπικής κοινωνίας, τόσο της Χίου, όσο και των άλλων νησιών του Αιγαίου, από το προσφυγικό – μεταναστευτικό είναι εδώ και χρόνια δεδομένη, με ποικίλους τρόπους και σε πολλούς επιμέρους τομείς.
Όσο κι αν αυτό δεν είναι το επιθυμητό, το υγιές και το κανονικό για την ανάπτυξη της τοπικής οικονομίας, δεν παύει να είναι η πραγματικότητα, με την οποία πορεύεται τα τελευταία χρόνια το νησί και εκατοντάδες άνθρωποι, εργαζόμενοι και επιχειρηματίες.
Μια πλευρά του ζητήματος αφορά την σίτιση των χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών που διαμένουν στο κέντρο υποδοχής και ταυτοποίησης της ΒΙΑΛ, σήμερα ή όπου αλλού αύριο, αν και εφόσον δημιουργηθεί τελικά νέα δομή, όπως οραματίζεται και σχεδιάζει ο υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου κ. Νότης Μηταράκης.
Ο οποίος επί του προκειμένου αποφάσισε να προκηρύξει έναν τερατώδους προϋπολογισμού διαγωνισμό (έως 824 εκατ. ευρώ) για την επιλογή προμηθευτή που επί τέσσερα χρόνια θα έχει την ευθύνη σίτισης των διαμενόντων στις προσφυγικές δομές όλης της χώρας.
Αν κάποιος μελετήσει την προκήρυξη του διαγωνισμού θα αντιληφθεί, ακόμα και χωρίς να έχει ιδιαίτερες γνώσεις, ότι με τους διαλαμβανόμενους όρους και προϋποθέσεις αυτός απευθύνεται σχεδόν φωτογραφικά σε ελάχιστες, μετρούμενες σε λιγότερα του ενός χεριού δάκτυλα, εταιρείες του κλάδου.
Κάτι που πολύ απλά σημαίνει ότι οι όποιες τοπικές επιχειρήσεις είχαν εν δυνάμει αντικείμενο δραστηριότητας, με εργαζόμενους και πρώτες ύλες από την τοπική αγορά, στην σίτιση του προσφυγικού πληθυσμού, με μαθηματική βεβαιότητα αποκλείονται.
https://astraparis.gr/
